Полезно и потребно

Во четириесеттиот ден по Рождество Пресветата Дева Го донесе својот Божествен Син во ерусалимскиот храм за, според Законот, да Му Го посвети на Бога, а самата да се очисти (Левит. 12, 2 - 7; Исход 12, 2). Иако не беше потребно ни едното ни другото, сепак Законодавецот никако не сакаше да се огреши кон Законот којшто Самиот го беше дал преку Својот слуга, Пророкот Мојсеј.

Треба да признаеме дека овој вид на безбожие – рамнодушното топло-ладно безбожие, е најжилавиот и најраспространет вид на безбожие во ова време. Се создава илузија дека денес човекот едноставно нема време да верува или не верува, дека тоа не е важно прашање во нашиот живот, дека на верата треба да се гледа како на еден додаток за којшто некои некогаш можат и да се заинтересираат.

Во издание на црквата посветена на свети Григориј Палама и свети Димитриј Мироточив во  Струмица, со благослов на Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Струмички г. Наум, излезе од печат нов том од „Житијата на Светиите“ за месец август во тврд повез.

За дистрибуција на книгите можете да се информирате на:
e-mail: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.
или: о. Боро Милчев, тел. 071-213-000

Љубовта кон ближниот: Втората голема заповед која Господ ја нарекува слична на првата, е заповедта за љубовта кон ближниот. Христијанинот е повикан да го возљуби ближниот „како себеси“. На психолошко ниво, тоа значи тој да го возљуби својот ближен како што се љуби себеси. Полнотата на христијанската љубов, сепак, се открива не на психолошко, туку на онтолошко ниво.

Кажи му едно топло „добро утро" на соседот.
Научи да пиеш кафе со твојот човек.
Смеј се со соседот.
Погледни ја новата топка на твоето дете.

Преподобен отче Гавриле, твојот живот во овој свет се покажа како натприроден, зашто живеејќи на земјата, си останал  бестрасен и си го возљубил мирот и тихувањето; следејќи го Христовиот тесен и мачен пат, си се искачил кон небесните обители, каде што се молиш за наше спасение.

Преблажени отче Гавриле, достојно си ја примил честа рамноангелна и, стоејќи пред Бога со бесплотните (сили), не заборавај нѐ и нас, кои твојот...

Многупати сите забележуваме дека многумина го почнуваат духовниот живот со ентузијазам среќавајќи некој духовен човек, свештеник или монах, и им остава впечаток првиот, вториот, третиот пат. Се обидуваат да му пристапат што повеќе, да примат совети и да ги применат во својот духовен живот. Меѓутоа, во еден стадиум на тоа движење забележуваме дека тие луѓе некаде наоѓаат тешкотија, товар.

Духовникот е тој кој е жива Божја икона, кај кого ќе одиме за да му ја кажеме нашата помисла, нашиот проблем и од него ќе ја примиме информацијата на Божјата волја. Тоа да нѐ интересира и да не бараме ништо друго, затоа што не е можно да ни се даде. Може, се разбира, на почетокот, колку што има време еден духовник, да направи една посета, да поседи еден час повеќе и сл.

 "Ме  прашувате за  беззаконијата  на  децата  и младината, а каде нестанаа старците? Или мислите дека сите стари лица водат  ист живот како старците од селото Петру Вода? Што тука да се раскажува! Ми раскажуваше еден верник од Дорна, мој врсник, дека речиси сите негови соседи, веќе  стари луѓе, деноноќно со отворени усти  седат пред телевизорот, па дури и јадат и пијат, паѓаат во искушение поради она што  го видоа,

Од друга страна, православното богословие, почнувајќи од Библијата, вели нешто друго. Имено, христијаните не се крштеваат затоа што Христос бил крстен, туку затоа што Христос умрел и воскреснал од мртвите. Постои разлика меѓу Јовановото крштение на Христа, кое било еден очистителен ритуал кој можел да биде повторен неколку пати, и за кое Јован јасно им рекол на неговите ученици: „Јас ве крстив со вода, а Он ќе ве крсти со Дух Свети”

Постои светоотечко кажување, кое се повторува низ вековите, дека треба да се сеќаваме на смртта низ целиот наш живот. Но ако ваквото кажување му се повторува на современиот човек, кој страда од плашливост и недостиг на вера и опит, што преовладува во нашево време, тој ќе помисли дека е повикан да живее во сенката на смртта, во матна состојба...

Иако се чини дека овој добар старец со бело снежна брада постоел отсекогаш, сепак тој станал  символ на новогодишните празници пред само околу 200 години. Изгледот на Дедо Мраз се создавал постепено и секој народ во него внесувал по нешто свое, но негови задолжителни атрибути биле белите мустаќи и брада, ракавиците и торбата со подароци..

Монахот бил црковник и водел возвишен живот. Тој ѝ се молел на Пресвета Богородица неколку години: „Мајко Божја, моли му се на Спасителот Христос да ми покаже како илјада години поминуваат како еден ден? Зашто знам дека овие слова на Светиот Дух се вистинити“. Се молел три години и Бог му покажал.

Сте забележале ли, дека во денешно време никој за ништо не е виновен и дека сите се разбираат од сè? Освен фудбал и политика, Православието исто е популарна тема. Секој, кој што се крстил, веќе го кажува своето мислење каква треба да биде Црквата. А како што гледам дури и некрстените имаат мнение по тоа прашање.

Што е верата? Како да поместиш планини со неа? Господ не одговорил на ова, но ни рекол да се молиме и да постиме, за да бидеме верни. Човекот не бил создаден верен, но преку дела станал верен; молитвата била тоа дело што го приближило до Бога. Вера, тоа е да стоиш во близина на Бога, да најдеш утеха во Неговиот лик, да најдеш олеснување во Неговите зборови.