Литература

Пред 35 години, август 1989-та, ми беше доделена првата награда за најдобра поетска книга на годината, напишана на македонски јазик, ‘Браќа Миладиновци’. Тоа беше мојата книга ‘Жедби’, со поднаслов ‘Престапни песни’. Во неа, во шест циклуси, опеав неколку облици копнеж, ерос или жедба: небото, стварноста, смртта, мечтата, речта и гревот.

Веселоста е човековата најочигледна карактерна црта, која најмногу го оддава. Еден карактер не можете за кратко време да го запознаете, но штом човек се насмее барем еднаш сосема искрено, ќе ви се покаже целиот негов карактер како на дланка.
Само човек со среќен развој умее да биде весел и да ги зарази другите, да биде неодоливо и

Не може да се замисли ништо што би го детерминирало човекот толку да остане и без најмалку слобода. Затоа делче слобода, колку и да е мало, останува во човекот и во невротична, па дури и во психотична состојба. Навистина, најдлабокото јадро на личноста не е гибнато дури ни во психоза. Се сеќавам на еден човек од околу 60 години што го донесоа кај мене поради слушни халуцинации, кои траеле веќе неколку децении. Пред мене беше руина од човек.

Таму си кај што природата привидно умира
а, всушност, се ослободува од смртта
некои тоа го викаат повторно раѓање
некои воскресение;
Ти јаваш на беломорскиот коњ
И ни пробиваш пат, молкум
(што си имал да кажеш си кажал

 Кога некој тагува со тебе над загуба, не брзај да го прогласиш за пријател. Тагата лесно се глуми, радоста никогаш. Оној што се радува со тебе е пријател.
Кога некој ти ги клоца и урива кулите од песок со нога, не ѕидај ги повторно од бетон, за да си ја скрши злонамерникот ногата. Продолжи да ги ѕидаш од песок, зашто на убавината само нежни

„Се сеќавам јас, ама ти забораваш
дека веќе пливам по небесните заливи
и си имам работа со ѕвездите и ангелите
не со зборовите и луѓето.
Отсега ќе се разбираме природно, како риби.
Ќе се разбираме со мимики, на сон.
Оној сон кој не е ни мој, ни твој.

Сензибилитетот на писателката Вера Симовска во ликот на Рина е вистинско откровение. Тоа е глас на многу повредена личност, која била повредена уште во детството, без поткрепа и духовно водство во младоста, а која успеала од најтрагичните моменти кои можат да му се случат некому да испелете приказна која привлекува и вовлекува кон сострадание и

Реномираното меѓународно списание за поезија „Версвил“, својот најнов број во целост го посвети на современото македонско поетско творештво. Изданието е насловено „ПОЕЗИЈА ОД МАКЕДОНИЈА“ и „Версвил“ го објави во пресрет на Struga Poetry Evenings / Струшки вечери на поезијата (СВП).

Ова лексикографско издание е прв сериозен обид за систематизирање на термините коишто се појавија во дигиталната ера и новите начини на комуникација, со развојот на медиумите и со појавата на нови алатки и активности во онлајн-сферата. Целта за неговото создавање е да се користи како унифицирана јазична основа

Но, да се вратиме на романот на Хаксли и да направиме мала напоредна анализа. Дејството се одвива во некоја далечна иднина. Луѓето што живеат во неа не се раѓаат по природен пат. Нив ги штанцуваат во т.н. човекофабрики и од младини ги воспитуваат на одреден начин. Во тоа општество сите луѓе се среќни, бидејќи се отстранети сите чинители кои создаваат тага и жал: глад,

Секогаш кога ќе плисне ненадеен пороен дожд и кога на небото ќе се појави или само ќе ми се пристори шарен, небесен свод низ кој може да се спровре тагата и да стане радост, заборавам дека сум возрасна, дека сум некаков лингвист, некаков писател,.. ги заборавам сите зборови на светот, сите слики, освен Кашавелскиот рид во Старо Нагоричино и баба ми Тимка 

И затоа во светот сѐ повеќе и повеќе се губи мислата за служење на човештвото, за братството и човечката заедница и навистина таа мисла веќе ја пречекуваат дури и со подбив, зашто, како ќе се откаже од своите навики, каде ќе отиде тој

Романот „Папокот на светлината“ на Венко Андоновски е добитник на наградата „Стале Попов“ за најдобро прозно остварување за 2022 година. Признанието традиционално го доделува Друштвото на писателите на Македонија уште од далечната 1975 година.

Никој не ми кажал дека да се биде сиромашен е злодело. Честопати сме дочекани како крадци, се гадат од нас. Знам дека овие претпоставки за нашата чесност ја болат мама и затоа штом забележам дека веѓата се спрема да ѝ избега од челото, ја фаќам цврсто за раче и ја стегнувам. 

Ние, кои останавме овде, обземени
од една речиси забранета љубов
Ние, осудени на тивка смрт
во пространа гасна комора 

– Луѓето отсекогаш биле опседнати со летањето – ми вели. – Но им недостигала храброст за да се ослободат од она што ги влече удолу, од она што ги држи приковани за земјата.
– Како би го постигнале тоа?

Преку „Фотографија“ сакав да пренесам една убава порака исполнета со мирисите и боите на детството, на незаборавен Пурим, сетилна разгледница од мојот роден град Битола, која некогаш била меѓукултурна клетка во која опстојувале повеќе нации и етникуми, религии, а во која Евреите биле од витално значење за негување на таквиот културен и еснафски живот.

„Џабе живиш у Скопје“ е збирка на актуелни, изумрени и подзаборавени поими, фрази, изрази, идиоми, апсурди, фазони, афоризми, синоними, топоними, акроними, криптоними и други "ними“, вивисекција на скопските (не)култура, историја, менталитет, хумор и јазик, но и одолжување на авторот кон неговото Скопје.

Оние кои ги љубиме
Посебен мирис имаат
Свој
А сепак како твој да е
Па ти иди да ги вдишуваш
Додека нежно не те поттурнат
И низ смеа ти речат

Умрените, а живи
Тие никојпат не умираат
Оти чоек во себе ги носи
И со нив во умот муабет си тера
Та и на сон му идат
Ко сватој на гости шо ќе затераат