Младешката возраст, таканаречена пубертет, е многу значајна возраст. Тој период може да им донесе на родителите толку болни изненадувања, што тие да посакаат да кренат раце, заплашени од младите, бидејќи не знаат што да прават ни како да се справат со однесувањето на своите деца.
Свети Јован Шангајски и ноќта на вештерките
На 1 ноември 1964 година Руската задгранична црква ја прославувала канонизацијата на свети Јован Кронштадски. Во навечерието руските емигранти решиле да организираат бал, посветен на Хелоуин (Halloween), познат како ноќ на вештерките, и во соборниот храм за време на сеноќното бдение, посветено на свети Јован Кронштадски, огромен број верници, за голема жалост на светиот владика Јован, отсуствувале.
Повеќе...
Неопходноста од хармонија меѓу внатрешноста и надворешноста на човекот, поттикнува будност над изреченото слово и тоа таква будност која што во својата суштина е едно прекрасно запазување на духовниот живот. Освен лажното слово постои и таканаречено празно слово. Ние го изговараме за да си ја разонодуваме душата која се испразнила од сѐ; во неа нема ништо полезно
Не залажувајте се себеси, слушајќи ги оние кои работат со „молитви’’, со „црковни свеќи’’, ги советуваат клиентите да појдат во црква и т.н. Ние знаеме дека сите натприродни појави (и вештини) можат да бидат едно од од двете природи: или од Бога (на пример- чудеса кои се појавуваат кај светите угодници), или да не се од Бога... Трето- не е дадено.
Песимистичките расположенија, така распространети во последните десетлетија и меѓу нашето жителство, не биле популарни иако и условите на живот биле многу потешки од сегашните, а и поразите, како што знаеме од историјата, исто така се случувале.
Да ја излеваме нашата љубов несебично кон сите, не водејќи сметка за нивниот став. Кога ќе нè посети Божјата благодат, ние нема да се интересираме дали нè љубат или не и дали ни зборуваат со добрина, туку ќе чувствуваме потреба ние да ги љубиме сите. Егоистично би било од нас доколку сакаме другите да ни зборуваат со добрина.
Доколку љубовта ја квалификувате со тоа што е опишано во „Евгениј Онегин", а особено во „Ромео и Јулија" или пак во „Јунакот на нашето време", тогаш сигурно е подобро, да не се очекуваат такви емотивни состојби. Можно е да се случи, но за среќа Господ не благословува такви страсти, кои во светската литература се сметаат за љубов. Тие не мора да бидат груби ...
Едно момче постојано се жалело дека го фаќаат „уроци" и одел кај некоја жена која, наводно, знаела како од тоа да го заштити.
Проблемот на духовното оформување на христијанинот во современиот свет е мошне остро изразен. Повеќето луѓе не се „раѓаат“ во Црквата, туку влегуваат во неа на возраст кога веќе имаат изградена свест. Човекот влегува во нов, за него сосема непознат живот, црковен живот, туѓ живот кој, меѓутоа, задолжително треба да стане негов. Тој процес во денешната практика е наречен „воцрковување“, односно постепена
Но, доколку луѓето, за време на сиот свој живот знаат дека најважното нешто е – без разлика на тоа низ какви премрежија и соблазни минуваат, да одат кон Бога, да Му бидат верни – тие нема да се поколебаат во својата вера до степен да ја изгубат. Изразената криза на верата што Вие ja споменувате, воочлива е кај адолесцентите. Кога на 8-9 годишна возраст, децата одат во црква и пеат на певница, тие ги восхитуваат и радуваат сите, но, на возраст од 14-15 години,
Сите ние имаме пријатели или роднини коишто со недоумение гледаат на нашето собирање во храмот. На нивните лица се гледа длабоко неразбирање, а понекогаш и вознемиреност. Понекогаш тоа се преточува во зборовите: „Но, добро, ти забега во верата, нека ти биде. Но, зошто мораш да одиш во храмот и да трошиш толку време и сили за тоа? Еве, јас, на пример, исто така верувам. Но, јас си верувам во душата.
Но, уште поголем проблем на црковниот живот се состои во тоа што многумина, исповедајќи се цел живот, воопшто и не го доживеале она радикално покајание, обраќање, што се случува само еднаш во животот. И на тој начин не го направиле најглавниот егзистенцијален избор: да се припаѓа на светот или да се стане слуга Божји.
Кога човекот застранил од патот и пошол во погрешен правец, тој, за да не залута до крај, треба да се сврти и да тргне назад кон местото, од каде што почнал да оди во погрешниот правец. Тоа не може да се стори, додека не се осознае дека не се оди во вистинскиот правец, додека не се случи „промената на умот“.
Две госпоѓи од Калаврита имаа голема почит кон отецот Порфириј и често го посетуваа. Беа загрижени затоа што имаа еден брат, кој беше комунист, и кој иако беше сосема необразован, имаше дар на говорништво и лесно ги убедуваше луѓето. Тој, со неговите говори имаше кренато седум села и ги преобрати кон комунизмот.
На смртта треба последователно да се гледа со зборовите Божји: „Сакам да се ослободам и да бидам со Христа“, така гледал апостол Павле и сите светии. Земниот живот е еден вид прогонство поради поправање. Како што се излегува радосно од темница или логор, исто така, подобро кажано, со неизмерна радост се излегува од мрачниот земен живот. Ти ќе речеш:
Дали нафтоводот Кистоун треба да се изгради? Дали глобализацијата е добро нешто? За која политичка партија треба да гласам? Овие прашања беа причина за многу дебати, викотници и масовни протести, а понекогаш и насилства. Прашањето е: дали Црквата Божја треба да се впушта во идеолошки расправии и да се вклучува во протести? Дали треба да маршираме и да носиме транспаренти?
Пред сè, потребно е да кажеме, дека колку и да е тажно, сите ние нема да ја дочекаме староста. Болест, убиство, несреќен случај може да го прекине човечкиот живот во секое време. Како што рекол поетот, претскажувајќи ја својата прерана смрт:
„Бог е Љубов“. Од љубов кон паднатиот човечки род, Господ не се „двоумел“ да принесе најголема жртва. Бог Отецот Го пратил Својот Син на крстни маки, и Бог – Синот е послушен до смрт на Крстот, а Бог – Светиот Дух не се гнаси да влезе во грешната човечка душа да ја очисти и спаси. Господ што уште може повеќе да стори за нашето спасение? „
Еве како - да си простосрдечен како апостолите, да не ги прикриваш своите човечки недостатоци, да не се преправаш како многу побожен, да не лицемериш - тоа е патот на нашето спасение. Макар и навидум лесен, тој не му успева на секого и не е разбирлив за секого. А, меѓутоа, тој е најблискиот пат на спасението и ја привлекува Божјата благодат.
Jас ништо не одобрувам и не обвинувам, ми стои нешто во грлото, својата нечистотија. Ако го исчистам светот за мала дамка од себе, на светот тоа му е доволно. Спаси се себеси и доволно е тоа од тебе.
