Дома

Скопската православна епархија при Македонската православна црква, најостро го осудува вандалскиот чин на осквернување на осветените и благословени темели за изградба на Крст во населбата „Бутел“ во Скопје.Со тоа (не)дело, кое по ништо не се разликува од актуелните дејства на разните радикализми на Блискиот Исток и на Африканскиот континент, во односот кон христијаните и нивните светилишта, денес во Р. Македонија се суспендирани Уставот,...

Јазикот мора многу да се намачи за да се искупи за секое празнословие и за сите свои падови и мора да ја стекне навиката за молитва. Навиката не може да се створи без труд и работа. За да дојде благодатта, мора да се пројави и смирение. После тоа патот ќе биде отворен.

Бој се од Бога и чувај ги Неговите заповеди. Денес – утре ќе дојде смртта. Таму ќе одговараме. Почесто за тоа размислувај, па ќе го чуваш срцето од зли чувства и склоности...
... Сè е под Бога, и кој знае како ќе дојде Ангелот со повик на оној свет.

Јас отскогаш сум бил на мислење дека за умрените не треба дасе облекува црнина, туку празнична облека и дека не треба да се пеат тажни песни, туку да се служи благодарствен молебен.
 Тоа не е неочекувана несреќа, туку заедничка судбина на сите нас. Разделувањето е тажно, но тоа не е без крај... Денес-утре и ние ќе отудеме таму.  

Во овој ден правиме спомен на Второто и непоткупливо Христово пришествие, што божествените отци го одредија од две причини: прво, заради оние коишто знаат за Божјото човекољубие, па живеат мрзливо, велејќи: Бог е човекољубив, па кога ќе се ослободам од гревот (кога ќе се покаам), сум си ја завршил целата работа.   

Се што правиме за починатите, па и најмало добро, тие имаат полза од тоа, како што велат божествените отци, особено оние што не направиле многу додека биле меѓу живите. Ако во Светото писмо и има некои работи што служат како предупредување за мнозина (а тоа е неопходно), сепак во повеќето случаи Божјото човекољубие победува, бидејќи, ако ...

Секако, не по благоволението Божјо! Но по Неговото допуштањем кога човекот заради својата егоистична непослушност се нашол далеку од Изворот на Животот и од својот Создател. Губејќи ја радоста и безболезноста на постоењето во Царството Божјо, човекот се нашол во друга состојба: вистинскиот Живот се заменил со живот, подложен на распадливост, покриен од тешките облаци на смртта, гревот и страстите, кои не пропуштаат светлина.

На светот постојат само две раси луѓе. Në këtë botë ekzistojnë vetëm dy raca njerëz.  Едната се добри, а другата се лоши луѓе. Të njërës janë të mirë, të tjetrës janë të këqinj. Добрите, било да се црни, бели или жолти, било да се христијани, муслимани, будисти или јудаисти, било да се мажи или жени, било да се млади или стари, било да се високи, ниски, дебели или слаби, било да се необразовани или доктори на науки, веднаш ќе ги препознаете.

Вториот вид е лажната молитва. Човекот Го лаже Бога, оди по лесниот пат и ја чита или изговара молитвата не водејќи сметка за вниманието. Тој не сфаќа пред Кого стои, што прави, со Кого разговара, се преправа дека се моли, а потоа толку се навикнува на ова лицемерие што веќе не го ни забележува. За таквата лажна, мрзлива молитва Пророк Јеремија пекол: „Нека е проклет секој, кој немарно го извршува делото на Господа...“ (Јерем. 48, 10).

Како минува животот на човекот? Неговиот ум е зафатен со постојаното решавање на насушните проблеми, тој дури и не може да се спореди со работливата мравка, тој повеќе наликува на пешак без цел. Човекот нема на што да се потпре. Подлогата на која што стои, изгледа дека постојано му се трга од под нозете....

Мојот ум ми вели дека дури и животните се подобри од мене, така што јас се смирувам себеси и им се покорувам. Многу рано, ова утро, бидејќи бев уморен од сеноќна молитва и истоштен поради мојата болест, легнав да се одморам. По кратко време, слушнав маче како мјаука надвор од мојата ќелија, .

Што е крстот? Навидум премногу философско прашање. Прашање кое е далечно на суровото секојдневие и борбата за опстанок на секој план. Ќе повторам: навидум. Причината за тоа не лежи само во фактот дека текствов не е инспириран од некојси јубилеј од градењето или осветувањето на крстот на Водно или на некој од стотиците негови репликанти ширум нашата мила и многустрадална татковина.

Секој што на својата рака ќе стави или на својата облека ќе закачи таканаречена мартинка (нешто како нараквица направена од црвен и бел конец) со некаква вера дека тоа ќе му донесе здравје и среќа, да знае дека од тој момент (свесно или несвесно) се откажал од Бог, односно од Православната Вера и Црква, и не може да учествува во нејзините Свети Тајни.

Видете што вели свети Игнатиј Брјанчанинов и обрнете големо внимание на неговите зборови, затоа што за оние што се трудат во православниот духовен подвиг тие значат живот или смрт: „Од сите чувства на срцето само едно, во неговата состојба на пад, може да биде употребено во невидливото Богослужење: тагата поради гревовите, поради гревовноста, поради падот и својата пропаст – наречено плач, покајание, скрушеност на Духот“.

На 28.02.2016 година, во Неделата на блудниот син и на празникот на св. ап. Онисим, преп. Евсевиј и св. Ефросинија и Пафнутиј, а по повод 40 години од упокојувањето на Митрополитот Дебарско-кичевски г. Методиј, во храмот „Успение на Пресвета Богородица“ - Каменско во Охрид, беше отслужена света архиерејска Литургија, на која чиноначалствуваше Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан,

Тие изгледале како да умираат од глад. Сите имале лажици со долги – долги рачки, заврзани за нивните раце. Тие можеле да ја стигнат чашата, наполнета со храна и да нацрпат храна, но бидејќи рачките на лажиците биле премногу долги, тие не можеле да ги донесат до нивната уста. Добриот човек бил потресен од глетката на нивната несреќа. Господ му рекол: „Штотуку го виде Пеколот“.

И сега она најважното. Недоволно е само да се научиме да го запираме гневот и да се воздржуваме од него. И тоа е важно, но недоволно. Тоа е исто како само да регистрираме симптоми и последици на болеста, наместо да ја лечиме. Кој е најважниот лек против страстите? Да се стекне во душата навика за добродетел спротивна на таа страст. За тоа пишувал и самиот Светија Игнатиј Брјанчанинов и многу други Свети Отци.

Раководени од благодатта Божја, ние веќе навлегуваме во средиштето на годишниот богослужбен циклус, во најубавиот период од годината, периодот на сладосниот Триод, кој постепено, еден по друг, ни ги открива хоризонтите на небото. Подготвителниот период кој започна од минатата недела, ни дава можност да се подготвиме за што подлабоко да го почувствуваме оној другиот период на Триодот, Големата Четириесетница.

Во IX век, во времето на императорот Теофил (829-842), кој бил обземен со иконоборчка ерес,

се одвивало жестоко гонење против светите икони. Православните почитувачи на светињата биле изложувани на измачувања,

а иконите биле исфрлани од храмовите и спалувани.

Во сите градови и села биле испратени службеници со строга наредба да ги бараат иконите и да ги спалуваат.

Параболата за блудниот син е најпоучна лекција за младите. Во личноста на блудниот син го гледаме вистинскиот карактер на лекомислената младина: лекоумност, непромисленост, жед за независност; на кратко, сè што е препознатливо за повеќето млади луѓе. Помладиот син израснал во домот на неговите родители. На прагот на неговата зрелост, тој започнал да мисли дека животот во неговиот дом е премногу ограничен.