Житија

Бидејќи се уште ненавикнат на монашки труд, свети Сава не го оставал на тешка работа со другите, кои работеле до деветтиот час, а потоа оделе в црква на молитва; навечер јаделе само посно јадење. Богатиот човек, бидејќи нов, не можел да пости и да живее монашки како другите, туку јадел во ќелијата она што му носеле пријателите. Меѓутоа, светиот игумен знаел дека тој јаде, па како нов му допуштал, но му се молел на Бога да го научи на Божји страв.

Секој да знае декаСекој да знае дека штом некому му дојде некое зло од ѓаволот, или од телесни или од световни искушенија, не треба да бара други лекарства, освен да се моли на Господа на нашиот Исус Христос и на света Богородица. Тие две имиња се најмоќно оружје на христијаните и секој е должен да ги има за да ги победува сите видливи и невидливи непријатели. штом некому му дојде некое зло од ѓаволот, или од телесни или од световни искушенија, не треба да бара други лекарства, освен да

Во еден манастир имало еден калуѓер, кој бил клучар и им давал вино на другите браќа. Тој имал голема љубов кон света Богородица и никогаш не го оставал црковното пеење. Многу се трудел во монашкиот живот, но и пиел многу вино.
Еднаш, по вечера, се напил добро и легнал да спие. Утредента кога ја чул камбаната за утрена, станал да оди в црква, но од главоболие не можел да оди. По патот му се јавил ѓаволот во вид на бик и сакал

Некој богат човек имал ќерка, по име Ефимија, која била толку побожна и живеела така богоугодно што уште како дете отишла в манастир и никојпат не изостанувала од црковните богослужби; била и многу убава. Колку повеќе растела, толку поубава станувала, а заедно со телесната снага растела и нејзината духовна сила, па сите се чуделе на нејзината светост.

 Кога стапил на цариградскиот престол Лав Исавријанец, беше кренал гонење против иконите, мислејќи дека нивното почитување е идолопоклонство. Во тоа време многу православни владици и христијани пострадале од него затоа што му се противеле.
Кога чул за ова свети Јован Дамаскин, кој тогаш бил висок службеник при дворот на персискиот цар Амир, почнал да пишува книги и писма и ги испраќал по сета грчка земја,

 Подоцна, кога пак завладеало православно христијанство, истиот човек одново ја украсил својата црква со свети икони и со други украси и направил бања при црквата. Додека бил жив тој човек, ја чувал и ја украсувал црквата, а особено бањата што покажувала лековито дејство на оние што се миеле со чиста и цврста вера. Но кога умрел Антониј, бањата запустела и многу од мермерните плочи се разнесле, немајќи кој да се грижи за неа. Црквата му била доверена на еден свештеник да ја чува.

Третиот начин е богословскиот, каде владее реалноста и се доживува умилението, што нераскинливо е поврзано со радосната тага. Овој последен начин ќе го претпочитаме во следните анализи, како што го направивме тоа и со другите Господови празници. Само преку теологијата на Црквата може да им се пристапи на такви настани....

Тогаш се појавил пред царот блажениот Николај во долга селска кошула, опашан со врвка, скокајќи на стап, како дете, и извикал: „Иванушка, Иванушка, јади леб и сол, а не човечка крв!“ Војниците се стрчале по него, но тој им избегал и се скрил. Кога дознал кој е блажениот, и со што се занимава, царот отишол во неговата тесна ќелија. Тоа било во првата седмица од Великиот пост.

Секој човек со своето раѓање добива лично име по кое го препознаваат во текот на целиот живот. Името е наша сопствена карактеристика, но малкумина го знаат вистинското потекло на своето име и неговото вистинско значење. Секое православно име има своја суштина и свое длабоко значење. Православниот христијанин треба да го знае значењето на своето име и да се соживува со него, зашто нашето име го крие и нашиот карактер, нашите способности и дарби. Не случајно и Господ Исус Христос во една прилика на свети апостол Петар му рекол: „Ти си Петар и на тој камен ќе ја изградам црквата Своја…“ (Матеј 16: 18).

Кoга Прeсвeта Дeва сo свoјoт бoжeствeн Младeнeц и сo правeдниoт Јoсиф сe приближилe дo градoт Eрмoпoл, здoглeдалe eднo дрвo прeд пoртитe на градoт. Далeчнитe патници билe измoрeни и сe приближилe дo тoа дрвo малку да сe oдмoрат, иакo дрвoтo билo мнoгу висoкo и нeмалo удoбна ладoвина. Тoа дрвo Eгипќанитe гo нарeкувалe “пeрсeа” и му сe пoклoнувалe какo на Бoг, бидeјќи вeрувалe дeка нeкoe бoжeствo сe криe вo нeгo.

По потекло е Македонец од околината на Скопје. Словенското име му е Управда. Го наследи на престолот својот чичко Јустин. Големината на овој цар е неразделно поврзана со неговата длабока православна вера. Веруваше и живееше според верата. За време на Чесниот Пост не јадеше леб и не пиеше вино, а се хранеше со зелје и пиеше вода секој втор ден. Завојува со дунавските варвари само затоа што ги кастрираа заробениците.

 Благочестивиот Димитриј пред царевите ги поставил Божјите заповеди. Го возљубил Господ Бог со сето свое срце и душа, па веднаш по враќањето од царската престолнина почнал јавно да проповеда и својот народ да го одвраќа од многубоштвото, водејќи го така кон спасение. Со љубов посеаниот Божји збор паднал на плодна почва, па народот од солунската област почнал масовно со крштевање на луѓето. Младиот Димитриј знаел дека поради тоа го чека сурова казна, но никогаш не се покаја за тоа.

Јеромонахот Кирил Пејчиновиќ пред да постане игумен на Лешочкиот манастир, бил игумен на Марковиот манастир „Свети Димитриј Солунски“ во с. Сушица, Скопско. По издавањето на неговата прва книга „Огледало“, која успеал да ја отпечати во 1816 година во Будим, поради тоа што книгата била на народен мајчин јазик и поради здобиената слава кај народот,

Секој манастир си има своја историја. Некоја обител има побогата, а пак некоја посиромашна историја, на друга е откриена, а на трета манастирска обител – историјата е сеуште сокриена тајна за нас луѓето. Манастирот во с. Лешок познат како Лешочки манастир, кој по Божјата промисла во последниве години повторно стана епископско седиште на мојата маленкост – има богата и во поголем дел откриена историја.

Затоа, браќа, треба да ги слушаме родителите кога не учат за Бога и не поучуваат во законот Божји, зашто само оние што ги поучуваат своите деца се вистински родители. А тие што не ги поучуваат во Божјиот закон не се родители, но губители и убијци на своите чеда. Таквите подобро да не станеле родители, како што вели и Господ Исус Христос: „Тешко и горко на оние што грешат пред своите чеда!" Родителите се должни да ги учат своите деца на Божји закон за тие да стојат в црква до отпуст затоа што само тогаш ќе имаат духовна корист и ќе добијат спасение за своите души.

Празникот на смртта на Пресвета Богородица и нејзиното Успение на небото е еден од најрадосните празници на нашата Црква. Тој е победа на животот над смртта, на радоста над тагата, победа над вечните Божји вредности: грижата, довербата, сплотеноста и убавината. Со нејзината чудесна помош и поткрепа, македонскиот народ успевал и се уште успева да ги преброди најголемите историски и животни предизвици, давајќи му нов дух и сила да истрае во верата и љубовта во Бога.

 Љубовта е над сите канони и устави. Ако мразиш дури и само еден човек – ти си одвратен пред Бога. Треба да ги сакаме сите. Но ако не можеш, барем на сите посакувај им добро. Во последните времиња луѓето ќе се спасуваат со љубовта, смирението и добрината. Добрината ја отвора вратата на Рајот, смирението воведува внатре, а љубовта Го покажува Бога.

Тој живеел во време на неук, но и многу страдален народ. Под притисок на муслиманите многумина ја менувале својата вера, но мнозина од нив и пострадале мачинички за Христос, исто како во древните времиња. Многу од тие маченици пред своите страдања доаѓале на Света Гора за да се подготват за тој подвиг. Св. Никодим бил еден од оние кои ги охрабрувале, бидејќи животот на преподобниот минувал низ распнување на крстот на двојата љубов: кон Христос и кон своите браќа. 

Живeeла вo IV вeк и била мoнахиња вo жeнскиoт манастир вo Тавeнисиoт. Сe правeла луда за да ја скриe свoјата дoбродетел и свoјoт пoдвиг. Ги рабoтeла највалканитe рабoти, сe хранeла сo oстатoцитe oд садoвитe, гo услужувала сeкoгo и ситe, и била прeзирана oд ситe и oд сeкoгo. Вo тoа врeмe ангeл Бoжји му ја oткрил на гoлeмиoт пoдвижник Питирим тајната за Исидoра. Питирим дoшoл вo жeнскиoт манастир и кoга ја видeл Исидoра,