Најлесниот пат кон спасението е преку љубовта и смирението. Ако ги немаме во нас ќе бидеме судени. Тие две добродетели го смилостивуваат Бог и Неговите созданија ги издигаат на небесата. По тие одлики светите Ангели ги определуваат Божјите чеда, со љубов ги земаат и без страв ги преведуваат низ воздушните митарства, и ги вознесуваат кон нежнољубивиот Отец, кон Бога.

Со надеж дека овие крстови, преку молитвите на монасите и верниот народ, постојано ќе даруваат милост и благослов Божји, поклоничката група одлучи да ги подари, и тоа, едниот на монашкото братство во манастирот во Зрзе, а другиот во храмот на Св.Димитриј во Варош, Прилеп. По тој повод, во недела 19-ти мај, верници од целата наша држава најпрво ќе ја посетат црквата Св.Димитриј

Во рамки на манифестацијата „Недела на заедничка молитва“ во организација на Комисијата за односи со верските заедници и религиозни групи (КОВЗРГ), на ден 14. 05. 2019 година се одржа настанот „Посета на верски објекти“ во Битола.На настанот зедоа учество преставниците на верските заедници и религиозни групи, кои егзистираат во Битола, претставник од општина Битола, директорката на Завод и Музеј - Битола, како и почесните конзули на Р. Австрија и Р. Босна и Херцеговина,  Директорот на Комисијата за односи со верските заедници и религиозни групи г. Даријан Сотировски...

Младиoт и нeискусeн чoвeк вo духoвната бoрба сeкoe свoe дoбрo дeлo гo пoдвлeкува сo самoпoфалба. Нo искусниoт вoјник срeдe бoрбата сo страститe и дeмoнитe гo пoнижува сeкoe свoe дeлo и ја зајакнува свoјата мoлитва за Бoжја пoмoш. Авва Матoј гoвoрeл: “Кoлку чoвeкoт пoвeќe сe приближува кoн Бoга, тoлку пoвeќe сeбe си сe глeда какo грeшeн”.

Каква e таа прeљуба штo ја направил Израилoт и Јудeја (т.e. израилскиoт и јудeјскиoт нарoд) сo камeн и сo дрвo? Тoа e пoклoнeниeтo на идoлитe oд камeн и oд дрвo. Нo прeд oвoј грeв, тиe направилe eдeн грeв: имeнo сe oдвратилe oд пoклoнeниe кoн вистинскиoт Бoг, живиoт и eдинствeн Бoг. Зoштo нивнoтo идoлoпoклoнствo сe нарeкува прeљуба? Затoа штo тиe билe пoврзани вo првата љубoв за вистинскиoт Бoг, за живиoт и eдиниoт Бoг,

Така значи, кога влегуваме во храмот ние го поминуваме растојанието од земјата до небото. Ги преминуваме ѕвездите, ги оставаме ангелите зад нас и се искачуваме таму каде што стои Пресвета Троица. Тоа е таинство на нашата Црква. Го гледаме лебот и виното, но кој од нас не верува дека тоа е Христос? Го вкусивме виното и лебот, но кој нас не верува дека тоа се тело и крв Христови!

Светиот свештеномаченик Јаков бил една маркантна личност од првата црковна заедница. Овој светија, познат и како брат Божји, не бил само Христов сродник по плот, туку и попримил длабоко од Неговиот дух. Бил толку праведен што го нарекувале „праведникот“, и таа карактерна црта му останала за време на целиот негов живот. Според црковното предание, тој е составувач на првата Литургија, првиот текст, од кој подоцна произлегле и останатите Божествени Литургии.

 Покајанието има четири степени. Тоа може да биде мало, средно, големо и совршено (евангелско). Незадоволството од себеси, е мало покајание. Срамот од себе и од своите лоши дела и гревови, е средно покајание. Гневот кон себе поради направените гравови, е големо покајание. А да се мразиш самиот себе, тоа е совршено или евангелско покајание.

Брате ти се жалиш и велиш: „Изнемоштувам од моите искушенија“. – Не очајувај, брате, Бог не те оставил и нема да те остави. Знај дека е неизменлива пресудата, која му ја изрекол на нашиот праотец Адам, кога му рекол: „Со пот од лицето свое ќе јадеш леб“ (1. Мој. 3, 19). Како златото, кое се претопува и пречистува, станува добро да биде употребено и во царската круна, така и човекот, кој гори од страдања, ако трпи со благодарност

"Кога некој се обидува да ги постави црковните работи на православен начин, а целта му е себеси да си благоугоди, како може таквиот да биде благословен од Бога? Ниту, пак, треба да се воодушевувате од оние што црковните проблеми ги поставуваат на многу добар начин, православно, а самите не си го знаат местото во Црквата и ја потресуваат со безрасудни крајности или лекомислености во однесувањето.

Христoс e пoтрeбeн и на пoчeтoкoт и на крајoт. Какo штo на дeтe кoe сe дави му e пoтрeбна рoдитeлската рака за да гo извади oд вoдата и пoтoа да гo вoди пo сувата зeмја, вардeјќи гo пoвтoрнo да нe сe пoтoпи, така и Христoс Гoспoд e пoтрeбeн на удавeнитe вo вoдитe на грeвoт.

И самиoт апoстoл дoбил oсвeтлувањe Христoвo на пoчeтoкoт, на патoт за Дамаск, па пoвтoрнo гo дoбил пoтoа. Првoтo oсвeтлувањe e oбраќањe кoн Христа, а втoрoтo e утврдувањe вo Христа.

Човекот кој трпеливо поднесува кога го озборуваат или навредуваат личи на оној кој го заклучил лавот во кафез, а оној кој одговара со озборување и со навреди, личи на човек којшто самиот себеси се удира (со оружје).

 Секуларизацијата христијанското општество го направи отворено и прифатливо за хуманистички и прагматични теории за животот, кои во најголема мера го засениле христијанското учење за гревот и покајанието. Учењето за гревот како отпаѓање од единството со Бога, од еден вистнски живот – во Него и со Него, сé повеќе беше заменувано со некој вид морална или обредна законитост, во која гревот првенствено значи престап на утврдено правило.

Во рамките на манифестацијата “Недела за заедничка молитва” во организација на Комисијата за односи со верските заедници и религиозни групи (КОВЗРГ), денес во Порта Македонија се одржа трибина на тема „Младите и религијата“.

Дали тагувам над човечките страдања? Дали жалам поради неволјите во Црквата и државата, во семејството и општеството? Дали страдам заедно со сите кои страдаат, во беда и нечистотија, во очајание и грев? Дали жалам поради болестите, заразите, несреќите и умирањата? Или сè едноставно прифаќам „така како што е”, преминувајќи преку сè и мислејќи дека е храброст тоа што е, всушност, скаменетост на срцето и недостаток на сочувствена грижа?

Постои една голема вистина: онака како што нашето срце е расположено кон нашиот брат, така и Божјото срце се однесува кон нас. Дали сакаш Бог да ти ги прости твоите грешки? Дали сакаш да те сака со целото Свое срце? Тогаш би требало, од срце да сакаш и простуваш.Дали сакаш Бог да ги заборави сите твои гревови и веќе да не се навраќа на нив? „Сакам, би сакала“, плаче душата.

Оној што заради незначителен престап, многу се потресува и гневно и грубо се однесува, наводно за да поправи нешто, личи на лесноумен клисар, кој гледајќи како капе една свеќа грубо и со залет се стрчува за да ја исправи, а патем ги турка луѓето и ги урива шанданите создавајќи голем неред за време на богослужбата.

Токму ова се случува за време на исповед. Оние кои искрено се исповедаат и на себе го земаат срамот за сопствените гревови, биваат обновени. Но, оние кои ги креваат рамениците и велат: „Ништо особено, вообичаените работи…“, тие не носат никаков срам, нивните срца остануваат нетрогнати, и едвај добиваат некаква полза.

Кај подножјето  на крстот обновете ја вашата вера во чудесниот и пречудесниот домострој на нашето спасение, оживејте ја надежта во вашето сопствено спасение, со силата на домостројот кој сте го примиле и кој се одвива преку она што од вас се бара; утврдете се во одлуката да одите во ...

Човекот треба да се исповедува што е можно почесто. Паузите помеѓу исповедите треба да бидат исполнети со духовна борба и напори, што ќе се зацврстуваат со подготвките за претходната исповед и подготовката за следната. Значи, честото исповедување на гревовите ќе те чува, ќе те поддржува и ќе го прави поцврст целиот твој духовен живот. Благодатта Божја што