ВИСТИНСКОТО  ПОКЛОНЕНИЕ  НА КРСТОТ

Постојат два начина на восприемање на црковните празници и два вида на став кон нив: световен и духовен. Световното разбирање е во контекст да не се заборават настаните што се случиле во минатото со тоа што во тие празнични денови се собираме во храмот за да се сеќаваме  на нив. Таквиот став кон празниците е плод на „идеолошката“ или разумна перцепција на христијанството.

Оние што го перцепираат христијанството на овој начин, веруваат дека тоа опфаќа одредени религиозни и морални идеи за кои може да се зборува, на кои може рационално да им се верува, а кои дури можат и  да нè инспирираат некое време.

Ова „идеолошко“ разбирање на христијанството за нас е како реченица - го убива вистинскиот христијански живот. И најлошото е ако сме навистина “идеолошки христијани”. Затоа сме должни да се бориме против „идеологијата“ во христијанството, да ја замолчиме во себе, доколку таа постои, и да се бориме за една нова, духовна перцепција.

Спротивното на „идеологијата“ - духовното разбирање на христијанството - се заснова на фактот дека Христос не донесе нова идеја, туку  донесе нов живот на Земјата.

„Јас сум воскресението и животот“ (Јован 11:25). Христос проповедаше дека не треба да зборуваме, туку да живееме. Затоа, ако сакаме да Го следиме, мора да живееме во Христа. Тој ни го покажа и патот кон тој живот зошто и Самиот Тој е „патот, вистината и животот“ (Јован 14: 6). Христос бара од нас да го следиме не со зборови, туку со дела: „Поучете од мене, зашто сум кроток и смирен по срце“ (Мат. 11:29).

Таквиот став кон христијанството не обврзува да имаме ново, а не световно разбирање за празниците. Според ова разбирање, нивното значење не лежи во сеќавањето на настаните што некогаш се случиле, туку во духовната придобивка  што се случила „за нас, луѓето и за нашето спасение“. Ова целосно се однесува на денешниот празник.

Светите Отци нè учат дека не е доволно само да се размислува или да се зборува за Христос, не е доволно само словесно  да се поклонуваме на Крстот на кој што Тој бил распнат.

Ако навистина сакаме да се поклониме на  Крстот Христов, ние сме должни да го сториме тоа не по некаква  традиција, не само „разумно“ и не затоа што е така прифатено, туку да се поклониме на Распнатиот Христос со своите дела.

Да го земеме нашиот крст и да го следиме Христа за да бидеме  сораспнати со Него е вистинскиот пат на христијанинот. Кон тоа нè води и самиот Спасител кој ни кажува: „ „Кој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, и нека го земе крстот свој и нека оди по Мене. “ (Марко 8:34). Тука започнува христијанството. Неговиот почеток е во отфрлањето на самите себе, борба со страстите што живеат во нашите срца и сораспнувањето со Христа на крстот даден од Господ на секој од нас.

Вистинското поклонување на Крстот започнува во моментот кога, иако во мал степен, иако суптилно, ќе почнеме да работиме на својата душа и да се бориме со нашите страсти - завист, гордост, лутина; кога ќе почнеме да работиме на себеси за да може во нас да се роди нов став кон нашиот ближен. Затоа што односот кон ближниот е вистинското дело, за кое дојде Христос. Ова е вистинскиот подвиг и во тоа се изразува христијанството. А, за што „зборуваме“ (и што не возбудува) може да биде од ѓаволот. Зашто, ѓаволот знае и за Бога, го знае Светото Писмо, но не се бори за Царството Божјо. И Христос дојде токму за да нè направи синови на ова Царство.

Ако навистина сакаме да бидеме христијани, ако сакаме денес да се поклониме на  чесниот и животворен крст, ако навистина веруваме дека Христос беше распнат на крстот „за нас луѓето и за нашето спасение“, тогаш мора да го следиме Неговиот збор упатен до нас. И Тој, Распнатиот, не повикува и ние да се сораспнеме со Него на нашиот крст. Тогаш навистина ќе почнеме да водиме христијански живот, кој не се состои од „идеологија“, не во „убави“ зборови, туку во вистинска служба на Него, нашиот Господ и ближниот.

Дозволете да разбереме за што се собравме овде  денес. Што славиме и зошто славиме. Да се молиме на Господ да ги просветли нашите срца за да можеме да разбереме кое е нашето вистинско дело. Тогаш ќе можеме да го читаме Светото Евангелие со нашите дела. Тогаш ќе започне нашето сораспнување со Господ на нашиот крст. „ „Кој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, и нека го земе крстот свој и нека оди по Мене. Амин.

Свети свештеномаченик Сергеј Мечев

Извор: Bogonosci.bg

Избор од фб профил на

Simeon Stefkovski