Еднаш еден монах заспа за време на службата.
Монашкиот живот е суров, душата може да се стреми кон височини, но телото понекогаш нема сила да ја следи.
Службата заврши и ја напуштивме црквата. Додека чекавме да бидеме повикани во трпезаријата, друг монах, за да го задева својот брат, на шега му рече:
„Оче, те видов како заспиваш во црквата.“
А тој одговори:
„Подобро е да спиеш во Ноевата арка отколку да бидеш буден надвор од неа!“
              Подобро е Христос да те спаси, дури и ако заспиеш во црквата, отколку да се разбудиш на улица за време на потопот.
Покајанието е тоа што ќе нè спаси, и ништо друго.
Затоа мора постојано да се каеме.
Зошто е тоа така?
Затоа што постојано грешиме и не треба да бидеме приврзани за гревовите што ги правиме.
Света Доротиј вели дека дури и можеш да вознемириш некого со начинот на кој го гледаш и со тоа да направиш грев.
Па што треба да правиме?
Дали треба да се скриеме во јама и да чекаме таму неподвижно додека не умреме?
Штом ќе ги отворите очите наутро, кажете: „Господи Исусе Христе, помилуј ме!“ и „Слава на Бога!“.
Правејќи го тоа, ќе отидете во рајот, не се сомневајте во тоа.

Монах Никон од Света Гора