Испаѓа дека сакаме да Го изолираме Бога во еден агол за да немаме проблеми со Него, за да не се разгневи па да се разболиме, да не ни се случи нешто, оти понекогаш Бог ни треба. Затоа да не Го испуштаме, та кога ќе ни притреба да Го викнеме да дојде од аголот, или кога ќе умреме да не стави во рајот.

Не треба така, затоа и Христос ни вели дека не сака ладен однос, дека ќе го исплука оној што е студен. Бог сака да Го љубиме. Ама зарем не сме и ние како оние сопругите што доаѓаат и велат:

    Сфатив дека сопругот не ме љуби и јас не можам да го поднесам тоа!

Да, не прифаќаме другиот да нѐ љуби малку. Сакаме другиот да нѐ љуби безрезервно. Љубовта е неограничена сила, а колку повеќе, пак, Божјата љубов! Не можеш да Го љубиш Бога малку.  Ќе ми речеш:

    Сакам да Го љубам многу, но не можам! Не наоѓам сили!

Добро, сфаќам, сите се стремиме да Го љубиме Бога, но за жал секојдневниот живот ни покажува дека не Го љубиме толку колку што треба. Сепак се трудиме, во најлош случај, барем разбираме дека треба да Го љубиме Бога потполно. Барем теоретски да не згрешам, друго е во пракса, таму не наоѓам сили, но таму постои покајанието. Покајанието ќе не спаси на крајот, а не делата. Но кога и теоретски грешиме, тогаш сме достојни за сожалување. Да живееш цел живот во Црквата, да го водиш внучето во црква, да го причестуваш, да го тераш да се моли, да се исповеда, да чита книги за светии и ако посака да го подражава она што го чита, а ти од друга страна да се одметнуваш, тогаш, навистина, што да каже човек? Жално за твоите години, жално за обувките што си ги излижал одејќи во црква. Подобро да не одеше. Тие луѓе се многу полоши од другите.

Ви признавам дека сум сретнал религиозни, благочестиви луѓе, кои стануваа полоши и од демони, кога некој од семејството ќе решеше да напредува во духовниот живот. Сум гледал и луѓе далеку од Бога, кој ги примаа проблемите и изборот на своите деца со благородност и достоинство. Си велиш дека човек навистина може да оди во црква долги години, да остари на столицата во храмот а сепак да нема ништо во себе си што ќе потсетува на Евангелието и на Црквата. Каква е ползата од сите тие години? И да знаете, не е само овој краен случај што ви го кажав. Има и други случаи, во кој станува јасно дали Црквата се допрела до нас во сите тие години. Се сеќавам на еден старец на Света Гора, кој велеше:

    Се прашувам дали овој човек барем еднаш го прочитал Евангелието?

А стануваше збор претежно за свештеници и духовници кои се однесуваа така како никогаш да не го читале Евангелието. Бог да нѐ сочува и да нѐ сожали. Трагично е цел живот да стоиме во храмот а да не сме сфатиле зошто Христос стана човек – дека Он станал Човек за да нѐ привлече и да Го возљубиме. Сите тие светии на чии што празници одиме и чии што икони целиваме во храмовите во кои одиме, и чии житија читаме, не биле ништо друго освен луѓе како нас, кои Го возљубиле Бога со целото свое срце.

Исто не сме сфатиле и дека првата и единствена заповед не е да станеш добар човек, ниту да станеш добро дете, туку да Го возљубиш Бога со целото свое срце. Може да сум голем грешник, да сум лош, но да Го љубам Бога и да се покајувам постојано пред Него за делата со кои Го ранувам. А можам и да сум пристоен, но да не Го љубам Бога, туку да ги љубам своите страсти, да сум се прилепил кон страстите и кога ќе настане судир помеѓу Бога и моите страсти, гледам дека претпочитам да Го истуркам Бога и да ги поставам страстите пред Него. Тука станува збор за било која страст – сластољубие, среброљубие, нашите пороци и ништожности. Навистина таквиот човек е најтрагичната фигура што може да постои – со години да е во храмот и ни малку да не ја сфатил целта поради која Христос воопшто станал Човек, бидејќи се прашува:

    Ама зошто некој го прави тоа, зарем не би можел да прави нешто друго? Бог бара едно, бара друго…

Бог ништо не бара, што би барал од нас? Само едно – нашето спасение. Оттука па натаму, како ќе го оствариме нашето спасение е прашање на сопствениот избор.

(Продолжува…)