Дома

Премногу размислуваме во категоријата Бог – човек, наместо во категоријата личносни односи. Религиозниот човек размислува во рамките на првата категорија, а црковниот човек размислува и дејствува во откровението на втората категорија.Догматиката е многу јасна: обожението на човековата природа во Синот Божји – Богочовекот Исус Христос, е основа на обожението на секој човек кој тоа го сака, во Црквата како Тело Негово – со учество во нејзините свети Тајни и Добродетели.

Многу ми е драго што за првпат излегува превод на моја книга кај вас, затоа што јас многу ја сакам Македонија и имам многу пријатели таму. Секогаш кога сум доаѓал ми било пријатно и охрабрувачки – атмосферата во Скопје, средбите со пријателите, дури и обичните прошетки по улиците на вашиот главен град. Голем придонес за моите врски со Македонија и за мојот пријателски однос кон сè што е македонско има Нове Цветаноски.

На кој начин ќе Му се дадеме на Христос, Кој Самиот се предаде за нас? Најпрво, ако во себе ја втемелиме љубовта кон Него и љубовта едни кон други, ако заради Него, пред самите себе и пред другите се смириме под силната Божја рака, „не мислејќи гордо, туку смирено однесувајќи се“ (Рим. 12, 16). Ако, колку што е можно, го распнеме телото „со страстите и желбите“ (Гал. 5, 

28 ноември 2021 лето Господово Гевгелија

Со благослов на Митрополит Повардарски г. Агатангел, торжествена Литија со чудотворната икона на Пресвета Богородица – Согленска оваа година по прв пат ја благослови Гевгелија. (Фотогалерија)

Зошто не Го примаме Богочовекот Христос? Поради задоволувањето на нашите страсти, кои ни станале поважни од Него. Примерот со луѓето од земјата Гадаринска ни покажува дека ним им беа многу поважни свињите (т.е. имотот), поради страстите среброљубие и сластољубие, отколку Христос; овие страсти се оние што се нарекуваат погруби и преку кои демонот најнапред напаѓа.

По промислата Божја, Христа ради јуродивата Агапија, дошла во Киево – Печерската лавра, каде што проживеала до самото нејзино затворање. Архимандритот Кронид за време на потстригот во монаштво ú дал на Агапија ново име – Алипија, благословувајќи  ја на подвигот на столпништво. Три години подвижницата поминала во шуплината на едно старо дрво.

Како што посочија од издавачката куќа, освен што дава преглед на ремек-делата на една од најзначајните архиепископии на православниот свет, книгата претставува и значаен придонес за црковната историја на уметноста во државава. Книгата содржи и шеесетина фотографии и скратена верзија на текстот на англиски јазик.

Да бидеме искрени - современиот свет го поставува човекот на пиедестал. Го опсипува со внимание,грижливо му се наметнува, говори за него со пофални слова. Уште повеќе,го поставува во центарот на сè. Постојано ги промовира неговите интереси, ги благословува неговите сомнителни достигнувања и што е најважно - споредува сè со неговата „исклучителна“ вредност.

Срцето има бескрајни желби бидејќи е и создадено за тоа да расцвета бескрајно.

А срцето на неверникот не исполнето со вечноста, вечно воздивнува, трага и жеднее, но никако не може да се исполни, бидејќи световните задоволства се слаби да ја исполнат срцевата празнина.

Врзувањето на ѕверот со синџири не значи и дека сте го победиле. Проблемот сепак постои, вие само добивте малку време. Ѕверот рика и ќе се врати во првиот момент на беспомошноста. Депресијата е празнина на Божјото отсуство, кога тишината се исполнува со плач.

Исто така, потребно е човек да биде доволно внимателен, за да не падне во опасното привидно смирение и заблудено смиренословие, кои се манифестации на наивниот горделивец и лукавиот себичен човек. Изобличувањата го испитуваат нашето смирение.

 И кога се исполни времето, Јован ги испраќа своите ученици при Христос, не дека не знае Кој точно Е Тој, туку од љубов кон Него и кон нив, сака и тие да Го запознаат Спасителот на светот; да се исполни истоштителната љубов: „Он треба да расте, а јас да се смалувам!“ (Јован 3, 30).
Во тој час Он исцели мнозина од болести, и од рани, и од зли духови, и на мнозина слепи им подари вид.

И тогаш се сетив на една реченица од Василиевата Литургија: „…Господи, зборни им во нивните срца за Твојата Црква и за сиот Твој народ“. Овој монах се сети на тоа „зборни“ и се помоли: „Господи, зборни му во неговото срце за моето покајание, кажи му дека се покајав за сѐ што сторив, и дека му барам прошка и дека јас му простувам“.

Познатиот атински проповедник Апостолос Макракис дојде еднаш на островот Парос и остана неколку дена во манастирот Лонговарда. На совет од браќата отиде во манастирот Преображение да се исповеда кај Старецот, свети Арсениј. Но, наместо да ги исповеда своите гревови со смирение и скрушено срце, тој започна да зборува опширно за своите подвизи: како ги изобличува во проповедта оние кои грешат, особено архијереите и јереите, претставниците на властите, и со смелост ги изнесува во јавноста нивните престапи. Старецот смирено и благо му рекол:

Религијата на Толстој знае само за Отецот, и не може да знае за Синот.  Не можеме да го сметаме за хрстијанин оној на кого му е туѓа и одвратна самата идеја за искупувањето, самата потреба од Спасител, т.е., оној на кого му е одвратна идејата за Христос. Таква омраза спрема идејата за искупувањето, такво нејзино жигосување како неморална, христијанскиот свет не познавал до појавата на Толстој.