Уште еден ( од многуте кои подоцна ќе следат ) период на премрежја во Македонија...но и период на почеток на "зората на духовното будење" за многумина...Каква радост за еден млад човек( боготражител ) донесе излегувањето од печат на првиот магазин за духовни вредности " Премин"..На првата страница цитат:"Затворено ти е срцето? Преиспитај се".

 Постојат уште две Божји заповеди кои во парампарче ја разбиваат романтичарската идеја и илузија за христијанството, а тоа се заповедта за љубов и кон непријателите (види: Матеј 5, 44) – наместо завист и омраза, и заповедта за конкретно помагање на оние што страдаат (види: Матеј 25, 45) – наместо бесчувствителност (пасивна религиозна социопатија).

Ти се нарекуваш себеси грешник, а всушност со животот свој покажуваш дека не се чувствуваш таков. Оној што се смета за грешник и виновен за многу зла, тој на никого не му противречи, со никого не се кара и на никого не се гневи, туку сите ги смета подобри и поразумни од себеси.
 Ако си ти грешен, тогаш зошто го прекоруваш својот ближен и го обвинуваш како преку него да доаѓа твојата жалост?

Така се однесувал Свети Стилијан,. Неговиот подвиг никому не бил јасен, никогаш не покажувал посно, строго лице, секогаш бил насмеан, добродушен, што секако ги привлекувало кон него и децата. И на иконите, обично тој се претставува со младенец, или дури со многу младенци во рацете што е необично, бидејќи тој е преподобен. И дури и кога го погребале, неговата насмевка не го оставила неговото лице и по смртта. Лесната, светла насмевка, осветена од благодатта на Духот го придружувала и во гробот.

Еден од отците на светото православие од поново време, Свети Тихон Задонски, го кажа тоа преку призмата на неговото свето подвижништво, изговарајќи тажна, но опитна мудрост: „Непријателот секогаш се стреми  да ги вооружи против човекот неговите домашни! Ние мора да бидеме подготвени за ова и да запомниме дека сè е според Божјата волја и за чистење на нашите гревови! “
Тоа е дел од личниот подвиг и нераскинлив дел од крстот што го носи секој што сака да се спаси.   

Доаѓањето Христово го внесе Царството Божјо во светот и местото каде што Царството Божјо се пројавува е Црквата. Токму Црквата е таа која ја внесува вечноста во историјата и на историјата ѝ ја отвора перспективата на вечноста. Црквата е телото Христово коешто го надминува местото и времето и го соединува човештвото во една заедница над времето, една трансцендентална заедница каде што сите нешта битисуваат во Светиот Дух. Во Црквата, времето и целата вселена се повторно воспоставени.

Кога ние, по некое покусо или подолго време откако сме ги напуштиле своите ќе стекнеме извесна мала побожност, умиление и воздржливост, тогаш суетните мисли ни пристапуваат и ни предлагаат да се вратиме во својот роден крај, заради поука, за пример и духовна полза на многумина луѓе коишто порано ги гледале нашите беззаконија. Ако притоа сме украсени и со дар на говорништво, а имаме и по малку духовно знаење, тогаш ѓаволите ни советуваат да се вратиме во светот како учители и спасители,

Таа  е “небо“, и “добра земја“, и “гора неотсечна“, и “камен кој ги напојува жедните за живот“, и “утроба која препородува“, и “градина која раѓа омилостување“. А ненадминливата “семантика“ на православниот живопис пренесува ликовен нацрт на тие слики(претстави) – некогаш на цртеж, некогаш на боја, и ја прикажува Богородица и како престол на Божественото додека држи доенче, и во молитва, и како Гликофилиса(Млекопитателка), или како “наведната“ при раѓањето Христово или на своето Успение. Богородица е новата Ева,...

 Како навистина да станеме бог(ати)? Знаеме дека Господ се поистоветува (дури и најмногу) со секој еден страдалник. Затоа, секогаш кога од својот вишок ќе му помогнеме на еден од овие најмали Христови браќа што страдаат, ние не собираме за себе, туку се богатиме во Бог.
Така, никој не може да се нарече богат, односно подобен на Бог, без да ги збогатува и другите околу себе – пред сѐ, во духовна, но и во материјална смисла на зборот.

Таму, среде безмолвието, се случува најголемата средба помеѓу созданието и Создателот, меѓу детето и таткото, кога ве обзема чувство на недостојност, срам и духовен бродолом: „Што да ти кажам, Господи? Како можам да застанам пред Тебе? “ „Просветли ги моите дела. Покажи ми ги моите грешки, дај ми солзи и молитва. Направи го моето срце Твој дом “. Прашања чии одговори се нејасни и тивки и им е потребно малку време за да излезат. Затоа што Божјата благодат делува во тишината и е соработник на човекот.

Патувајќи така, застаналe на кoнак кај нeкoј бoгoљубив чoвeк, кoј ги нагoстил дoбрo, давајќи им да јадат oд срeбрeна чинија. Oткакo сe најалe, ангeлoт ја фатил чинијата и ја исфрлил вo мoрeтo. На мoнахoт тoа му станалo и чуднo и кривo, нo мoлчeл. Втoриoт дeн застаналe на кoнак пак кај нeкoј гoстoљубив чoвeк, кoј дoбрo ги примил и свoјски ги нагoстил. При тргнувањeтo тoј чoвeк гo извeл свoјoт син eдинeц да гo благoслoват патницитe.

Ќе ти кажам едноставно и човечки, од моето духовно ниво, кое е ниско и земно, зашто се уморив од сложени анализи.

Не очекувај животот да те праша дали и колку издржуваш. Тоа никогаш нема да се случи.

Не очекувај да се појават совршените услови, за да кажеш: „Ќе живеам!“. Живеј денес и грабни ги можностите што Бог ти ги дава како знаци на Своето присуство.

Никому

1. Не завидувај.
2. Не ласкај.
3. Не се одмаздувај.
4. Не му зборувај груби работи.
5. Не ветувај она што не можеш да го исполниш.
6. Не се фали.
7. Немој да му бидеш на терет. (Доколку е можно)
8. Не му го памети злото.
9. Не одговарај со зло на злото, туку со добро.

Во овие судбински денови за европската иднина на македонската суверена и самостојна Република, ние, легитимните претставници на Македонската академија на науките и уметностите, на Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија и на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ – Скопје, изразувајќи ја нашата загриженост за исходот од развојот на настаните поврзани со евроинтеграцијата на нашата држава, условени од апсурдните барања на Република Бугарија, а...

Што ли тогаш човек, и како, да каже за Богородица и Секогашдева Марија? На несправедливиот слуга, вообичаено, на крајот од животот му текнува дека сѐ е суета и ништавило пред неизбежната и неискажлива средба со Живиот Бог, а малата Марија на почетокот од својот живот согоре во Светињата на Светињите, во копнеж за лична средба со Оној Кој што Е – Вечносуштниот, за...

Тоа го направиле мачениците, тоа го направиле вистинските монаси, тоа го направиле сите свети.
Во очите на светот тоа изгледа како омраза кон татка си и мајка си, жената и децата свои, браќата и сестрите, па дури и душата своја; да не спомнувам род, народ, татковина и сл. Но, христијанинот најдобро знае дека без вистинска љубов кон Христос не постои вистинска љубов кон никого и кон ништо.
„Така и секој од вас, кој не се откаже од сè што има, не може да биде Мој ученик.“

Прашањето на езотеризам на религијата има првостепено значање за нашите современици, не само затоа што пазарот на книги е опсипан со мноштво окултна литература  која претендира на езотеризам -некакви тајни знаења, вообичаено нарекувани древна мудрост, туку во погoлема мера поради тоа што правилното решение на ова проблематика дава можност подлабоко и подобро да се сфати, протолкува и процени учењето на Православната Црква. Сите езотериски учења претендираат на избраност и елитност.

Сите ние сме гости на овој свет, кои повеќе – кои помалку, повредени од демоните – разбојниците, сместени од милостивиот Самарјанин – Христос, на лекување во гостилницата – Црквата. Гостилничар е Епископот. Милостивиот Самарјанин – Христос му остава сè што му е потребно на гостилничарот за да ги догледа и излекува сите оние чии срца и души, па и тела, се повредени од демонскиот напад.