,,Дали вие вчера го спасивте мојот син?
,,Да јас,, одговорил селанецот.
,,Колку ти должам?
,,Немојте да ме вреѓате господине, ништо не ми должите, го направив она што секоја нормална личност би го направила,,

Дарот на простувањето е поголем од дарот на исправување со казнувањето. Немој поради сето тоа да ставаш забелешки - помалку и трпи премолчувајќи, и гледај го тоа низ прсти: „Љубовта сè покрива и сè трпи“.

И денес кога го славиме споменот на славните маченички Христови Софија, Вера, Надеж и Љубов, повторно ја гледаме истата слика на модерниот свет како грдо се исправа пред нас.
Премудроста се замолчува, Верата се исмева, Љубовта се изопачува, а Недежта бледнее.

Христос го бараше доброто во секој човек, а ние го бараме злото.
Христос бараше добро во луѓето, сакајќи да ги оправда, но ние бараме зло за да ги осудиме.
За Христос беше болно да зборува за гревовите на другите, но за нас е пријатно.

Самосажаљење је ђаволски трик који спречава човека да манифестује пуни потенцијал који је Бог у њега положио. Самосажаљење кује страх. Власов је својим примером показао какве невероватне висине човек може да достигне, из каквих тешких услова може да изађе, ако се не плаши, не сажаљева себе.

Откако сите четири бестрашни маченички биле изведени пред царот, смирено и одлучно ја исповедале верата во Христа Господа и одбиле да принесат жртва пред идолската божица Артемида. Пред страдањата, Софија со богомудри совети ги охрабрувала своите ќерки за да издржат до крај.

О,свети и достојнопофални маченички,Вера,Надеж и Љубов,и мудрата ви мајка Софија,сега примете го нашето молење и од сите беди,болести,и несреќи по молитвите ваши избавете не,да се уподобиме во Црството Небесно на погледот кон Бесмртниот Господ Исус,заедно со вас,воспевајќи Му Нему:Алилуја!

Од една страна, постојано тежнееме да ни биде убаво – што е нормално, затоа што Бог не нѐ создал за да страдаме; а од друга страна, ние често страдаме (ако не физички, тогаш психички) – што е, исто така, нормално, поради падот.

Прашањето е како да најдеме рамнотежа помеѓу овие две состојби – помеѓу тежнеењето кон физичката и душевна благосостојба и реалноста во која страдаме?

– Зошто ти стално леташ горе – доле?
– Затоа што јас на Бога му носам пораки кои почнуваат со „Помогни ми Боже…”
– А зошто ти стално седиш?

· Да се трудиме и ние, со сите наши сили, да бегаме од неа.

Да отфрлиме сѐ, да оставиме сѐ, да се откажеме од сѐ и во нашите взаемни односи, и во нашите работи,

и во нашите желби и од сѐ што нѐ одвлекува и оддалечува

 Тропар, глас1.

Спаси ги, Господи, луѓето Твои и благослови го Твоето саледство, победи на благоверниот народ наш над непријателите давајќи му , и со крстото Твој пазејќи го Твоето наследство.

Според црковното Предание, крстот на Спасителот бил триделен. Се состоел од три видови на дрво: кипарис (зимзелено дрво, што расте во јужните топли краишта), кедар (вид на иглолисно дрво) и певг (вид на бор).

Постои и праобраз (еден вид пророштво) за ова, во книгата на пророк Исаиј:

Постојат толку многу препреки кои се појавуваат и го прават тежок човечкиот живот, а дните негови болни! Можеме да кажеме дека она што човекот го живее е сè она што може да се види, а тоа се препреки, проблеми, страв и болка. Но, тие препреки, слично на спортски достигнувања го челичат човечкото тело, и заради тоа Бог не ги отстранува од нас.

Старец Софрониј од Есекс кажува нешто многу убаво, имено дека кога чувствуваш болка, најчесто се затвораш во себе, и чувствуваш дека се осамуваш, дека сега си сам и имаш некакви маки и проблеми итн. Но, покрај овој затворен, меланхоличен пат, постои и друг начин. Можеш да си помислиш и на нешто друго, имено дека во истиот тој час,

Крсту сесилен, похвало апостолска, на преподобните утврдување и на верните знамен, на ерарсите и мачениците слава, победа и утврдување на сите кои те фалат.
Крсту сечесен, четвороконечна сило, благолепие на апостолите и крепост на мачениците, на раслабените здравје си им, на мртвите воскресение, а на паднатите воздвижение.

Ако некое страдање (Крст) ни предизвикува очај наместо радост, тоа е знак дека треба да го смениме нашиот однос со Бог, односно знак дека нашиот однос со Бог сигурно е погрешен – не е синовски (втемелен на личниот однос со Него), туку е робовски или наемнички. Од Крстот (страдањето) треба да ни произлегува радосна тага од надградениот однос со Бог, а не очај.