Демонот не нè навлекува на злото и гревот одеднаш, туку постепено, затоа што ако од почеток ни ја открие неговата крајна цел, сигурно ќе нè преплаши и ќе нè одврати од гревот. Демонот прво го наговара помладиот син да побара и присвои „дел“ од она што не се дели и што не се присвојува само за себе, а потоа, врз основа на утврдената и прифатена помисла дека „нешто има“, го прелажува да се одлучи на самостоен и себедоволен живот.

  „Неговата Божествена Сесветост, Вселенскиот Патријарх г.г. Вартоломеј, ја даде следнава изјава: Вселенската Патријаршија, како Мајка Црква на сите Православни цркви на Балканот, по повод разговорите на тема именувањето на БЈРМ, ги повикува сите заинтересирани на трезвеност и самовоздржание, за ова критично и чувствително прашање да биде пресретнато мирно и со разум.“

Да се плашиме, значи, од осудувањето. Оној којшто суди најтешко ќе падне, а оној, пак, кој се смирува, тој не може да падне, оти веќе се чувствува како најдолен и најгрешен. Божјата благодат и заштита ќе бидат со него, зашто тој на правилен начин Го бара Лекарот. Најтешко болен е тој што не знае дека е болен и следствено – не бара лек.

Да не се создаваат (меѓу вас) групи, да нема спорови, да нема поделби во кои едните ќе поддржуваат една страна, другите друга. Тоа е погубно.
Божјата благодат го сочувала нашето братсво и немавме такви проблеми, и покрај тоа што сме многубројно братство. Верувам дека за тоа помогнале Христос и Пресвета Богородица,

Умот ги добива страсните помисли на следните начини: преку сетивата, преку состојбата на телото и преку спомнувањето. Преку сетивата – кога врз нив дејствуваат оние работи, спрема коишто имаме страст, - тогаш тие поттикнуваат страсни помисли. Преку состојбата на телото – кога не се воздржувањето во исхраната, или кога под дејство на демоните или од некаква болест ќе се измени состојбата на телото и ќе почне да го поттикнува на страсни помисли или бунтување против Божјата промисла.

Доколку, откако ја примиле благодатта на Духот, наоѓајќи за себе си утеха во спокојот и во духовната сладост, па надевајќи се на неа, почнат да се превознесуваат, тие се предаваат на безгрижност, не го смируваат своето срце и своите мисли, па и не успевајќи да го достигнат потребниот степен на бестрасноста, не успеваат со ревност и вера да се исполнат со преизобилна благодат,

Молитвата треба да се кажува со внатрешното слово, но бидејќи на почетокот умот се нема навикнато на неа, ја заборава. Заради тоа ја кажуваме некогаш со уста, а некогаш со ум. Тоа се случува сe дотогаш, додека не се засити умот, така што молитвата станува енергија.

Ете, фарисејот вели дека постел двапати во неделата. Според уставот на Православната Црква, секој христијанин е должен да пости два пати секоја недела: во среда и петок. А колкумина од нас денес го почитуваат овој пост?… Фарисејот редовно оставал една десетина од стекнатото како жртва. А ние, жртвуваме ли нешто од себе за Црквата? Затоа Црквата ни вели: да се потрудиме да ги подржаваме добродетели на фарисејот.

 Со горделивоста се уништува секое добро, а со смирението се истребува секое зло: верни, да го прегрнеме смирението и да се гнасиме јавно од лажната слава. При богатсво од добродетели, горделивоста нѐ осиромашува; напротив, и кога сме лишени од нив, смирението нѐ збогатува и нѐ оправдува, затоа и ние го придобиваме.

Не губејќи ни минута, отец Константин се упатил кон болното девојче. Исполнувајќи го својот свештенички долг, отец Константин се вратил, зачуден од она што го видел. Тој раскажал, како Даша, приклучена на апарати за вештачко дишење, воопшто не дише сама, не се мрда, притисокот 60/40, лежи како тревка – тенка, бела… А во тоа време Љуба ги молела за молитвена помош сите, кои можела да ги праша.

Затоа, кога христијаните се во некоја мака, тие не тажат и не се јадосуваат. Ако се испитуваат со сиромаштија или страдање, тие не треба да бидат изненадени, туку да ѝ се радуваат на сиромаштијата и да ја сметаат за богатство, а постот за празник, бесчестието и срамот – за слава.И обратно, ако се сретнат со нешто што во овој живот се смета за славно и тоа ги привлекува кон плотско успокојување,

Јас го забележав тоа, и ѝ рековː „Што правиш? Ти си правиш зло сама на себеси; се лишуваш од сета добродетел што ја имаш во твојата душа. И што претрпуваш ти во споредба со она што го претрпел Христос за тебе? Јас знам дека си презрела голем имот и дека многу си разделила на сиромасите, знем дека на него си гледала како на ѓубре

Накратко, зошто болести и страдања токму поради нашите гревови? Ете, од ова признание бега светот и човекот сака да го избегне, плашејќи се, како што сведочи со збор и Самиот Спасител, да не бидат исцелени . Сакаме исцеление? Тогаш да се прибереме како пилиња под раширените крилја на квачката, во Црквата, за да не ги чуеме оние страшни и апокалиптични зборови: Ерусалиме, Ерусалиме... Ете, ви се остава вашиот дом пуст.

Некој ти е пријател само кога има потреба од тебе, а те напушта во денот на твојата неволја;
Има пријател што станува непријател; твојата срамота на видело ќе ја изнесе.
Некој ти е пријател додека седи на твојата трпеза, но те напушта кога си во неволја;

Некогаш во древен Египет двајца пријатели од Александрија, решиле да го обиколат светот за да најдат барем еден мудар и среќен човек. По долги и бесплодни трагања, најпосле откриле еден свет Старец, којшто живеел осамено во планината. Отшелникот им се поклонил до земјата и радосно ги примил во својот дом.

"Се сеќавам, владико свети на една предбожикна ноќ", рекол старецот. Владиката го слушал со голема заинтересираност "Тоа беше одамна, тргнав во еден оддалечен град со санки. Ноќта беше ладна, темна, олујата постепено се смируваше. Каде и да погледнеш , снег. Наоколу бескрајна тишина, прекршена само со ѕвоното и крцкањето на снегот под санките ..

-Видов, тато! – одговори детето. – Јас сум единец, а тие деца имаат браќа и сестри. Ние пред куќата имаме базен, а тие имаат река во која пливаат и ловат риба. Ние имаме клима уред, а тие само ќе ги отворат прозорците и им доаѓа свежина од дрвјата пред куќата и од реката. Ние за птиците гледаме на телевизија, а кај нив вистински птици им слетуваат на прозорците.

 Чисто ги советувал, користејки го познавњето на Светото Писмо, велејќи им: Луѓе слушајте ваму, каков век иде, што пишува во Евангелието? Најпрво ќе исушат бресјата, ќе загинат водите, ќе има војни, поштујте празниците, немојте да го кодошите комшилукот... Распламтени со љубов кон Бога, некои од нив подоцна и се замонашиле. Еден од нив, Спасо, во монаштвото Софрониј, бил од Ракотинци и служел во манастирот заедно со архимандритот.

Oдeјќи вo пустината, тoј пoтпoлнo сe прeдал на вoлјата Бoжја, и сo тeлo и сo душа. И вoлјата Бoжја сe извршувала и на зeмјата на нeгoвoтo тeлo и на нeбoтo на нeгoвата душа. Ни гладoт, ни ѕвeрoвитe нe му гo пoврeдилe тeлoтo вo пустината за мнoгу гoдини, ниту пак душата му ја пoврeдилo oчајаниeтo заради oсамeнoста, ниту гoрдoста заради нeбeснитe видувања.

На eдна плoча вo црквата “Св. Сoфија” билe врeжани збoрoвитe: “Изми ги грeвoвитe свoи а нe самo лицeтo”. Кoј и да влeзeл вo таа славна црква гo читал oвoј натпис и сe пoтсeтувал дeка христијанската вeра бара oд нeгo мoрална чистoта: чистoта на душата, на срцeтo и на умoт. Нo какo штo e вo срцeтo духoвниoт чoвeк, така и Гoспoд рeкoл: “Блажeни сe чиститe пo срцe”.