Духовното патување се презема во заедница со други луѓе, а не во осаменост. Православната традиција исклучително силно го нагласува црковниот карактер на вистинското христијанство. Според зборовите на Алексеј Хомјаков:

„Никој сам не се спасува. Тој што е спасен е спасен во Црквата, како нејзин член

Така што, Бог ни даде сила да можеме да живееме само од благодатта Божја и од ништо друго. Ни даде да сфатиме дека ѓаволот не владее над ништо, нити пак има власт некому да дава што било; таквото негово тврдење е лага и говори за друго нешто, а тоа е дека сите оние што на нечесен начин се здобиле со богатство

Отец Гаврил имал и голем дар на прозорливост. Честопати патувал за Скопје и служел бдение во храмот Св. Параскева- Петка. Еднаш, на еден голем празник во црквата, една жена, во себе се молела на Бога да и помогне во нејзината прва бременост, бидејки имала компликации и крварења. Исто така, имала и големи искушенија во семејството. Таа се молела во себе, Бог да и даде здраво

Еднаш на молитва му се јави човек во бела облека и со стап во рацете и му рече дека е тој ангелот на покајанието којшто нему му е пратен за да го придружува до крајот на животот.

Ангелот му даде дванаесет заповеди:

Синот Божји слезе на земјата и се воплоти, за да донесе мир меѓу она што е на земјата и она што е на небесата.Оттука: ако миротворците се Синови Божји, тогаш рушителите на мирот следува да се сметаат за синови на ѓаволот.
За сѐ во нашите животи да постапуваме согласно со волјата Божја, за да ги проживееме нашите

Јер овај Анђео не само да нас сада чува, него нас он чува и после смрти. Он путује са нама кроз митарства, до 40 дана и имамо га као заштитника од Бога на дан Крштења.
Ако не би било њега, ђаво би чинио са нама све што жели

Нè воведе прво во старата црква (во скитот има три цркви). Не доведе пред познатата икона на Мајката Божја, позната под името „Сладкое целование“ („Сладок целив“). Иконата е чудотворна по сила и прекрасна по својата уметничка убавина. На ниту една друга икона, Мајката Божја не изгледа толку бледа, како на таа стара икона.

Во последните времиња љубовта, смирението и добрината ќе ги спасуваат луѓето.
Добрината ги отвора вратите на Рајот,

смирението ќе не воведе во Рајот,

Поседујући дар расуђивања, старац Порфирије је морао упознати још једног великог старца нашег времена, руског старца Софронија, оснивача и првог игумана манастира Св. Јована Претече у Есексу у Енглеској. Написао је много књига, међу којима је широм света позната „Св. Силуан Атонски“, преведена на многе језике. Старац Софроније је живео крај старца Силуана, проглашеног за светитеља 1987.

Испуниле су их вером. Вером која долази изнутра. А какав је Божји одговор? Онда када нису посећивали Цркву, родила се Олга. Чим су се обратили, канцер. Зашто то Бог чини? Зашто се изражава на начин какав нико никада не би пожелео? Можда ипак верујемо у Бога Који не постоји, и не познајемо Бога истине, Којег треба да откријемо онаквим какав Он јесте, а не онаквим каквим Га ми желимо?

Раскажувајќи за тој настан, старецот со смирение додаваше: „Света Ефимија ми се јави, не затоа што бев достоен за тоа, но затоа што ме вознемируваше едно прашање, поврзано со состојбата на Црквата. А освен тоа, имаше уште две причини“.

  Животот на човекот е бесценет дар, тој е чудо, а јас се стремам да станам дете по дух. По илјадниците маки, го постигнав најпрекрасното пријателство во мојот живот. Ќе ги живееме нашите животи еден за друг, о Цару Божји!
31 јануари 1948 г.
Во сите околности молете Му се на Бог за да биде Неговата волја.

И во овој обработивме многу нови душеполезни теми, од кои се надеваме дека читателската публика ќе пронајде поука. Се надеваме дека и овој празничен број на Православна Светлина ќе биде радосна вест за сите верници во Повардарската епархија, па и пошироко.

,,Дали вие вчера го спасивте мојот син?
,,Да јас,, одговорил селанецот.
,,Колку ти должам?
,,Немојте да ме вреѓате господине, ништо не ми должите, го направив она што секоја нормална личност би го направила,,

Дарот на простувањето е поголем од дарот на исправување со казнувањето. Немој поради сето тоа да ставаш забелешки - помалку и трпи премолчувајќи, и гледај го тоа низ прсти: „Љубовта сè покрива и сè трпи“.

И денес кога го славиме споменот на славните маченички Христови Софија, Вера, Надеж и Љубов, повторно ја гледаме истата слика на модерниот свет како грдо се исправа пред нас.
Премудроста се замолчува, Верата се исмева, Љубовта се изопачува, а Недежта бледнее.

Христос го бараше доброто во секој човек, а ние го бараме злото.
Христос бараше добро во луѓето, сакајќи да ги оправда, но ние бараме зло за да ги осудиме.
За Христос беше болно да зборува за гревовите на другите, но за нас е пријатно.