Празниците на Црквата не се обично приспомнување на настани како што вообичаено мислиме, тоа се денови и часови, во кои Бог дава особена благодат на својата Црква и на луѓето.

20 јуни 2016, Понеделник, од 18 и 30 часот во салата на Соборниот храм „Св. Климент Охридски“,
предавање на тема:„Црквата на живиот Бог, столб и тврдина на вистината“;
предавач: епископ Хераклејски г. Климент

На денот кога Православната црква славно си спомнува за чинот на слегување на Светиот Дух врз апостолите - Педесетница, Архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан во сослужение на свештеници од Скопската епархија во Соборниот храм отслужи Божествена Литургија.

Сите оние што сакаат да ја покажат својата љубов кон упокоените и да им овозможат реална помош, можат тоа да го направат на најдобриот начин – со молитва за нив, а посебно со спомнување на Светата Литургија, кога честичките извадени за живите и упокоените се ставаат во Крвта Господова со...

“Моите родители, многопочитуван човеку, починаа уште кога бев дете. Татко ми беше скромен, со тивок карактер, но слаб и болен по тело. Тој беше толку проголтан од грижата за своето спасение, така што ретко некој од жителите на селото го гледаше. Ако некогаш се чувствуваше поздрав, го носеше дома плодот на својот труд, но поголемиот дел од времето го поминуваше во пост и страдања.

Но зошто да стапам во брак? Бидејќи бракот е влегувањето на Бога во мојот живот. Бракот значи Тајна „во Христа и во Црквата“. Таа моја заедница не ме поврзува со мојот брачен другар – ме поврзува со Бога. Јас престанувам да бидам една индивидуа, и мојот брачен другар престанува да биде друга индивидуа, се укинуваат лицата и имињата, и ние стануваме едно тело:...

Додека размислував што да ви кажам како заклучок на нашите беседи за патот кон спасението, се сетив на еден расказ, што го прочитав во еден од древните отечници. Тоа е многу блиску до она за што сме зборувале, и сметам дека не е излишно да ви го предадам денес така, како што си го замислувам во мојот ум.

Се смета дека една од главните одлики на војсководецот во битките на овој свет е да не паѓа со духот при секоја промена на среќата, туку е непоколеблив, како камено срце, и во својата цврстина донесува најразумни и најкорисни одлуки, со таа цврстина доведувајќи ги во недоумица своите непријатели, ...

Бог нема да не обеси ако во нешто згрешиме. Туку грешиме ако својот грев го оправдуваме.

- Старец Пајсиј Светогорац

Бајкерот си заминал на својот „Харлеј-Давидсон“, но наскоро преживеал ужасна несреќа, во која ги изгубил нозете. На крај, младиот човек се вратил во „старото друштво“, кои завршиле во полуразрушен дом со ниска кирија. Тој дом се наоѓал во запуштениот дел од градот, каде што престапноста била доста развиена. Една вечер, кога тој и неговите другари особено енергично се предале на алхохол и наркотици,...

На 04.06.2016 лето Господово, Неговото високопреосвештенство, митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, во катедралниот храм "Света Софија" во Охрид, учествуваше во соборното прославување на споменот од 1000-годишнината од упокојувањето на светиот Јован Владимир. Ова духовно торжество започна со света Божествена Литургија, со која чиноначалствуваше Неговото блаженство, Архиепископот охридски и македонски г. г. Стефан, во сослужение на членовите на САС на МПЦ,..

На 03.06.2016 година кога црквата го празнува споменот на Светите рамноапостолни цар Константин и царица Елена, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, богослужеше света Златоустова литургија во сослужение со свештениците од Тетовското архиерејско намсништво, ...

Не веруваш дека можеш да Му се зарадуваш и да кажеш: „Исусе, Светлино моја!“ Тие зборови покажуваат дека веќе не бараш, туку живееш. Велиш „Христос е мојата Светлина“, и кажувајќи го тоа, како да сфаќаш дека си во Неговата светлина и љубов. „Исусе, мое дишење!“, односно, не бараш, туку го живеам тоа што веќе го имам.

Молитвата – е центар на монашкиот живот. По зборовите на свети Силуан, монахот без молитва – е како црн јаглен, недогорено дрво, кое за ништо не може да се употреби, кое не е способно за ништо – не може ни да гори, ниту од него може нешто да се направи. Истото е и во монашкиот живот: ако искрената, срдечната молитва на монахот исчезне...

Прекрасно е да имаш луѓе што ги сакаш, не велам да немаш. И не ја потценувам болката од разделбата, што те доведе до депресија, но не би требало да чувствуваш таква потреба од било кого, што без него да го губиш разумот. Биди со него, радувај му се, насладувај му се, но биди подготвена, доколку го изгубиш,...

Се молам Бог да те ослободи од депресијата која ти се прикрадува во душата, те тера да се чувствуваш чудно и да паѓаш со духот. Тоа се твои зборови, ти ми ги кажа, затоа и те разбирам. Го прочитав твоето писмо и ти го видов срцето, такво какво што ми го опиша и откри.

Древна византиска црква била пронајдена во текот на ископувањата во Кападокиската област во Турција. Експертите потврдуваат дека фреските, коишто се пронајдени во внатрешноста на храмот, можат да расветлат некои точки од историјата на Православната Црква.

Во еден од најоддалечените области на Русија,Краснојарскиот реон (Источен Сибир) поминува необичен воз. Тоа е возот на здравјето или уште Воз – консултативно -дијагностички центар кој го носи името на Воино - јасенецкиот лекар, св. Лука. Според маршрутата овој воз – медицински центар поминува низ сите места каде што живеел и работел св. Лука Воино-јасенецки,...

Реставраторските активности во значително оштетената црква „Рождество Христово“ Витлеем, доведе до неочекуван пронајдок: Силвија Стариниери внимателно поминувала со термографска камера по рамните премачкани ѕидови на црквата „Рождество Христово“, кога наеднаш забележала необична форма:...

❈ ✣ ❈ 

 „Словото за крстот е безумство за оние, што гинат, а за нас, кои се спасуваме, сила Божја“ (1. Кор. 1, 18).

Кога незнабожечкиот свет немилосрдно се стремел, со оган и со меч да го избрише христијанството од земјата, меѓу самите цареви – гонители, промислата Божја подготвувала цар – избран сад на благодатта Божја, кој бил неприкосновен покровител на Црквата Христова и кој смело и непоколебливо се оттргнал од незнабожечките суеверија приближувајќи се кон Христа, Вистинскиот Бог. Пред царевите очи, се прикажувало јунаштвото на христијаните и нивното непобедливо трпение, заради љубовта Христова. Токму ова христијанско јунаштво, ја разгорело љубовта кон Бога во Константиновото срце. Така, како непобедлив сојузник во битките со незнабожечките цареви, нему му послужил Крстот Христов, кој со својата сила го поткрепувал во тешките походи против демоните, против тешкиот јарем поставен од непријателите на христијанството. „Со ова ќе победиш!“ – пишувало на посјајниот од сонцето, крст, кој во видение, му се појавил на царот Константин и со чијашто сила, тој ја објавил слободата на христијанството. Народот можел слободно да Го слави Бога и Творецот на сѐ, сиромашните и бедните биле примани под царско покровителство, по сите градови настанало востановување и обновување на празниците, а епископите без пречки се собирале и решавале за прашањата околу верата и верскиот живот. Никој не смеел да хули на името Христово, ниту да ги мачи христијаните, а секој кој сакал да се вброи во редот на светиите, можел слободно да прими крштение. И не настанала радост само во Римската империја, туку и во целиот свет, бидејќи престанале прогонствата. Царот не само што им ги вратил на Црквата сите имоти, кои им биле одземени од страна на гонителите, туку уште и ги подарил најголемите зданија, наречени базилики, кои како велелепни царски дворови, биле претворени во христијански храмови. Самиот Константин бил длабоко посветен на Бога и горел од љубов кон Него, така што сметал дека на христијаните им доликува да Го слават Спасителот во најрепрезентативните згради од тоа време.
Самиот велел: „Јас цврсто верував, дека сум должен да Му ја принесам на Бога сета душа своја, сѐ со што дишам, сѐ што постои во длабочината на мојот ум“.

Тој во христијанството гледал најважна поткрепа за своето царство, суштинска сила за напредок на својата држава, која според неговите зборови, е должна да оди по патот на слободно, непринудно, придобивање на Царството Божјо, уште овде на земјата и во тој поглед да укажува и обезбедува услови за воспитување и усовршување на човечкиот род, во духот Христов.
Царицата Елена, пак, мајката на царот Константин, со младешка брзина се упатила кон Истокот, во Светата Земја, за да се поклони на местата, каде што оделе нозете на Спасителот. Таму таа затекнала голем пустош, бидејќи незнабошците, од омраза кон христијаните, разрушиле многу светилишта, и многу светињи закопале и уништиле. Самиот гроб Христов бил прекриеб со ѓубре, а до него бил подигнат идолопоклонички храм на сладострасниот демон на љубовта - Венера, кој ревносната царица го разрушила. Под урнатините на ова развратно место по Божја промисла, бил пронајден Животворниот Крст Христов, на кого Елена со неопислива радост му се поклонила.

Но, ние денес, живееме во еден свет, во кој доминира духот на непријателство спрема крстот. Во овој свет, кој за свој идеал го има самољубието, кој е без морал, во кој најважно е да се задоволат страстите и да се живее развратно, за жртвата и љубовта нема место. Денешниот свет не сака да слушне ништо за воздржание, за господарење над страстите, за пожртвуваност, за пост и молитва. Живее во трулеж и смрт, во здодевност и празнина, се забавува но, не се радува. Во суштина го одбива крстот и токму затоа не се среќава со Христа. Навистина, добро забележал о. Александар Шмеман – дека дури „ хорот радосно ќе пее: “Крстот на царевите им е држава, крстот - е убавина на вселената”... околу храмот ќе бучи огромниот град, без учество во ова скриено торжество, и милиони луѓе, рамнодушни кон крстот, ќе продолжат да си го живеат својот секојдневен живот, со неговите немири, интереси, радости, таги, не имајќи никаков однос со она што се извршува во храмовите“. Денеска светот не сака да го земе крстот свој и да Тргне по Бога. Зошто? Затоа што крстот ги плаши, и им го одзема страсното задоволство и угодувањата. Затоа што од оној, кој ќе го земе крстот свој, се бара да го носи постојано, бидејќи секој што тргнал по Христа без крстот свој, не е достоен за Него, и неговата љубов спрема Богочовекот не е изворна и не вреди ништо. Таквиот човек приличи на човекот од евангелската парабола, кај кого семето било посеано на каменито место, така што тој, откако го слушнал словото Божјо, со радост го прифатил но, бидејќи непостојан и тврд во срцето свое, штом настапиле првите искушенија, веднаш се соблазнал, Го напуштил Христа Бога и слегол од крстот свој. Зар на сите нам не ни се случуваат разни испитувања во верата, зар на сите нам не ни се случило да страдаме заради загубата на ближните, имотите, неостварените планови и разни други несреќи? Но, додека едните во плач Му пеат на Бога со приклонети глави, просејќи од Него богата милост и сила за избавување од непријатностите, оние надвор од Црковната ограда роптаат и хулат извикувајќи: „Зошто мене ова ми се случи“, „Бог не постои, бидејќи не помисли на мене во тешкотиите“, како и слични други изрази, кои секојдневно ги слушаме. Никој од нив не погледнал во себеси за да види дека внатре во него нема ништо, што би го приближило до Бога, па можеби и затоа Бог му испраќа искушенија, како би го приклонил кон себеси, зашто „Господ е блиску до оние со скрушено срце“ (Пс. 33, 19). Самиот Спасител рекол: „Со него ќе бидам во неволјите“ (Пс. 90, 15).

Ако само малку повнимателно погледнеме, ќе забележиме дека сите современи страдања имаат извор во развратниот живот. Овој свет, кој што го одбива Крстот Христов, постојано се среќава со оние појави, кои се последица од неговата борба против крстот, а тие последици се: наркоманија, депресија, блудство и разни други пороци, кои се обележје на нашето време. Светот во својата битка мисли дека Го победил Бога, со тоа што Го одбил но, дали е тоа така? Зарем Бог може да биде победен? Зарем може да се победи Оној, со чија што помош светиите ги победуваат демонските напади?
Царот Константин со крстниот знак ја обележал целата територија, а од клинците Христови, со кои Он беше прикован на Крстот, си направил шлем за главата своја, кој го штител од непријателските напади. Со својата вера во крстниот знак, во Христа Спасителот, тој ја сотрел сета војска на поробителите на христијаните. Денес, повеќето луѓе не се ни осенуваат со крсниот знак, поминуваат покрај храмот Божји и не застануваат, зашто сметаат дека влегувањето во него е нешто застарено. Тие не сакаат ни да се запрашаат што свештеникот говори внатре. Родителот - атеист му зборува на своето дете дека не е убаво често таму да влегува. Се плаши дека неговото  дете ќе стане „син на светлината“, а ропта кога последицата од таквото негово однесување го претвора неговото дете во „син на темнината“. Многумина не знаат што означува крштението и на каква одговорност тоа нас нѐ повикува. Сите денес зборуваат за економската криза, а никој не се запрашал од каде таа доаѓа. Никој не сака ниту да чуе дека истата е последица на моралната криза на човештвото. Ѓаволот успеал да ги убеди луѓето дека ако го земат сопствениот крст, ќе бидат „заостанати“, дека нема да напредуваат и опстанат и дека ќе бидат злоупотребени, па како лек против тоа им предлага тие да бидат оние што ќе ги злоупотребуваат ближните. Неретко се слуша онаа добро позната реченица „со крстот на челото никаде не се оди“, но отфрлајќи го крстот на својот живот, ние го отфрламе животот, моќта и заштитата Божја.

Дали оние кои се борат против Христа Бога и крстот Негов, знаат дека слободата на христијаните е постигната, благодарение на пламениот христијански дух на царот Константин, а светињите, моштите и иконите кои беа запленети од непријателите на светиите, биле вратени во Црквите и манастирите, во служба на нашето спасение, благодарение на царицата Елена? Каков труд и каква добродетелна вера, какво достигнување за нас и за идните генерации!

Сите ние треба да се вооружиме со силна вера во Христа Бога, па така Он ќе ја излее Својата огромна милост кон нашиот благочестив народ. А крстот во нашите раце, по молитвите на свв. цареви Константин и Елена, ќе ја благослови нашата татковина, која отсекогаш верно Го љубела Бога. Само така поткрепени со благодатните сили и љубовта Божја, ќе можеме да го подигнеме крстот и радостотворно да извикаме: „Со ова ќе победиме“.

Извор: Бигорски мнастир