Црквата, политиката и протестите
Можеме уште многу да зборуваме за различните пројави на одредени свештеници, за настроенијата и очекувањата на демонстрантите, за недвосмисленото и истовремено несериозно прашање: Каде се Црквата и свештенството и зошто тие не се со својот народ во оваа борба против мафијата и општествениот неред?
Вклучувањето на Црквата во политичката реторика е веќе злоупотреба и неразбирање на нејзината суштина. Секојпат кога некој ќе се обиде да ги вклучи верата, Црквата и свештенството во политичките борби, да ги постави на едната или на другата страна од плоштадните барикади, тој злоупотребува. Местото на Црквата и свештенството не е на протест, не е на политичката сцена, не е со развеано национално знаме на патриотски марш на плоштадите.
Не е правилно Црквата, во лицето на свештенството, да биде заложник во политичките борби, во кршењето на политичкиот статус кво, да зазема страна и да дава насоки за конкретни активности, бидејќи ниту средствата, ниту обврските што може да ги сноси во овие борби, не кореспондираат директно со нејзината духовна мисија.
Црквата е во овој свет, но не е од овој свет, затоа не треба да води или да учествува во политички битки, во политички конфронтации, да зазема страна, да издава дефиниции за квалитетите на политичките играчи, не само затоа што е надвор од нејзините компетенции, но затоа што ризикува да потоне со бродот на политички пораз.
Црквата е повикана да се бори против гревот, за кој, за жал, се смета дека генерално има целосен политички спектар. И да заземете страни едни против други или во корист на друг ќе биде во спротивност со Евангелието,
Црквата има многу поважна улога во општеството, што исто така одговара директно на политиката и протестите, но без директна интервенција и лично учество на свештенството во нив.
Црквата е повикана да гради длабоки морални основи во општеството, во секоја заедница, во секоја личност, морални квалитети и вредности што го трансформираат општеството, создаваат апсолутна нетрпеливост кон социјалните пороци - корупција, злоупотреба, трговија со влијание и моќ, газење на законите, правата на поединецот, понижувањето на личноста, намерната дезинформација. Нетолеранција кон секоја лага и бесчестие.
Нашето современо општество е сè потешко да ги препознае доброто и злото, се навикнува да избира помало зло со сознанието за својата суштина, живее во компромис со својата совест и се навикнува на злото и неправдата.
Имено,тука некаде треба да биде улогата на Црквата, на свештенството. Не да ги водат протестите со епитерахил, туку да ја градат совеста на општеството - тешка, многу долга, но благодатна задача, бидејќи моралните основи на христијаните не се цел на моралните принципи за подобар живот. Тие се градење на систем на морална вредност, заради Христа, за учество во Неговата трпеза, за вклучување во Неговото царство, за лична заедница со Бога.
Свештените лица се повикани да водат литургиски живот, да ја извршуваат Литургијата и Светите Тајни на Црквата. Затоа, нивното место е во храмот, каде што треба да се одржи собранието на верните, и нема повисока цел или потреба да се оддалечат од подготовката и реализацијата на овој повик.
Пламен Иванов
Извадок од колумната за Православие.бг
Simeon Stefkovski
