Друго

Прсти придвижени во етер
Фигури заборавени на претек
Замисли изгубени во тек
Желби изоставени занавек

Најголемата грешка е да се впуштите во разговор со демонот. Ние треба да разговараме само со Бога. За да го избркате говорете: „Господи Исусе Христе, помилуј ме“ и обратете се кон Бога. Силата на Неговото Име ке го прогони. На ѓаволот му одговара да стапите во разговор со него, бидејќи тоа значи дека го признавате, а со молитвата ние го игнорираме.

Дрво со дрво се дружи,

Едни ќе направат планина

Други во шума се слични.

Гледам во лица насобрани

Едни со други се бараат,

Тешко дека се преумени

На кон себе слични тежнеат

Под врв планина да застанам
Грбот да го потпрам,
Ноѕе над провалија да испружам
На орлово гнездо глава да навалам
Длабоки темни пештери

Колку ли се одалечуваме
Забораваме и само мудруваме,
А таа постојано не заспива
Но секаде будно не чува.

Ја гледав во далечината
Се приближував постојано,
Се зголемуваше мачнината
Ме следеше неодминливо.

Излез баравме од бедата
Лик чист за разговор во вревата
Место без притеснение
Вистина со уверение.

Во рамките од прославата на 100-годишниот јубилеј од првата независност на Летонија, Сенатот на Летонската христијанска академија и Советот за високо образование на Летонија, со благослов од архиепископот на Летонската православна црква, синоќа 4. октомври 2018 година ..

Бог не не‘ создал сите подеднакви, еднакво умни, прекрасни, богати, силни, затоа што тогаш  не би останало на земјата место за љубов. Љубовта ги покрива сите недостатоци: Ти си богат, другиот е беден- љуби го и Љубовта ќе ја исполни неговата сиромаштија. Ти си умен, образуван, а другиот неумен, неук- љуби го и Љубовта ќе те натера да му дадеш знаење.

Нема посилен страв
кој умот го вжештува
кој срцето го стега,
душата ја ранува –
од разделба безпокојна.

Разделба безверна,
разделба таговна,
разделба осамена,
онаа која нe  дарува
за пријател да немаме замена.

Гледав и се прашував
Зарем е можно да е судба,
На оние кои лазеа- ги гледав
Како да живееа во дупка.

 Само така можам да прифатам
Се борам да не ја посрамам
Верата ослабува и зајакнува
Грижите мои ги објаснува

Да Те молам да ги отгрнеш
Знам – не заслужувам

Магнет ли сум јас за камењата
Или ги привлекувам туѓите мислења –
Вага ли сум за сечија тежина
Јас кој не можам да ја носам својата сопствена.

Кој ли ме разбуди во ноќва?
Кој ли немир се спушти над мојата глава сонлива
Дали е тоа заборавен грев
Несознаен во моето срце
Или е тоа голем змев
Чиј здив треба да ме заплаши.

На патот од Ерусалим кон Ерихон, помеѓу планините лежи пустината Хозев. Помеѓу голите пустински ридови денес се наоѓа Хозевитскиот манастир кој наликува на оаза среде пустина. Веднаш над манастирот се наоѓа и пештерата во која некое време живеел свети Илија.

Возвеличуваме величина
стокмена во маленкост,
се радуваме на телесна недооформеност
води младешки запреа во нерамнина.

 Зборот кој мирно се слеваше
од твоите усни како да самуваше,
до нас тивко наминуваше
на тивок летен ветер наликуваше.

Спиеш ли
додека ноќта ме гуши ?
Дишеш ли
додека денот ме заслепува ?
Гледаш ли во виделина
додека те држам во темнина ?

Наутро немир подмолен
пладне замка на стишување
приквечер, на која страна сум навален ,
ноќта не е утеха на несмирените.