Има многу патишта што водат во царството небесно, а сепак тоа е еден патː еден е затоа што е една и добродетелта што се извршува и се приведува во дело преку разни добри дела. Да ја прифатиме оваа единствената и сесилната. Да одиме по патот на послушноста, која ѝ подражава на божествената послушност, по патот на кој нема пречки и прекини; вториот пат е патот на Христовото смирение, по патот, кој е најрамен и најкус.

 Да го управуваш човекот, најпаметното и променливо животно, е искуство над искуствата и наука над науките. Во тоа може секој да се увери, ако го спореди лекувањето на душите со лекувањето на телата – ќе се убеди колку тешко е последното и ќе разбере колку потешко е нашето лекување, истовремено и попретпочитано по карактерот на болеста, по силата на знаењето и по целта на лекувањето.

Романот „Папокот на светлината“ на Венко Андоновски е добитник на наградата „Стале Попов“ за најдобро прозно остварување за 2022 година. Признанието традиционално го доделува Друштвото на писателите на Македонија уште од далечната 1975 година.

Многупати очајуваме и извикуваме кон Бога: „Боже мој, доживувам болка!“ а Бог ни вели: „Со тебе сум, овде сум!“, но болката не ни ја одзема, бидејќи преку оваа болка ние Го бараме Него. Една убава  мисла, доживеана од опит, ја слушнав од старецот Елисеј, игумен на манастирот „Симонопетра“ и содржи голема вистина дека

Утредента рано наутро Димитриј на мајка му, баба му и сестра му им го раскажал следното: На една од станиците, во возот се качила чудна жена облечена во лесни алишта и со шамија околу главата и седнала во вагонот точно спроти него. Од длабокиот поглед на нејзините сини очи, тој останал вкочанет. На следната станица во возот влегле

Примерот со Гоце Делчев директно упатува на значењето на еден историски лик и неговата преобразба во легендарен, а со тоа и дел од уметничките креации. Теоријата на литературата, поточно, на оној дел посветен на анализата на митологијата, покажува на кој начин историскиот лик со комплексниот пристап и сврзувањето на митемите станува легендарен, а подоцна и митски.

Во манастирот Острог од карпата никнува винова лоза иако во негова близина нема земја! Расте токму во близина на местото каде што свети Василије Острошки му ја предаде душата на Бога.

Неговите плодови се даваат на парови кои не можат да имаат деца.

 Секоја недела во Великиот пост има две значења. Од една страна, секоја од великопосните недели влегува во оној ритам преку кого се појавува духовната „дијалектика“ на Постот. Од друга страна, пак, во текот на историскиот развој на Црквата речиси секоја великопосна недела придобила и второ значење.

Ова е период на усилена  молитва и оваа молитвена атмосфера помага да се открие внатрешната состојба на личноста. Расположението на човечката душа се пројавува при молитвата, па не случајно Христос ни ги покажува митарот и фарисејот во моментот кога се молат, за да го разоткрие контрастот меѓу нив.

 Во еден женски манастир имало една монахиња, која живеела богоугодно и го измачувала телото со многу постење, малку спиење и слично. Лукавиот демон многупати ја лажел. И се јавувал како светол ангел, доаѓал секоја ноќ и говорел со неа. Еднаш, кога се исповедала, духовникот ја прашал дали живее монашки,

Религија на стравот; религија на лажното смирение; религија на вина: сето тоа се искушенија и стапици - многу моќни, кои се не само во светот, туку и во Црквата. „Религиозните“ луѓе се сомничави за радоста. Луѓето постојано доаѓаат и бараат совет. Ги исповедам и зборувам, зборувам, зборувам; а слабоста и лажниот срам некако ме спречуваат  да им кажам: „Немам совет за вас.

Никогаш не сме подготвени и никогаш не е вистинското време за човек да замине од овој свет. Кога ќе дојде, ќе помислите дека не сте ги направиле сите работи кои сте сакале да ги направите. Крајот обично секогаш доаѓа изненадно, и претставува ужасен момент за вдовиците и досаден момент за децата кои не разбираат што е погреб (фала му на Бога).

Доктор се скамени и занијеми. Кроз зубе је једва проциједио: "Бог је велики".
И кроз главу му прође цијели тај дан: принудно слијетање авиона, нестанак интернета у ауту, погрешно скретање. Све се то десило не само зато што је Бог чуо њену молитву, већ да би и он добио шансу да изађе из материјалног свијета и помогне људима који немају ништа друго, осим молитве.

 Се разболе од рак и имаше многу голем тумор во главата. Лекарите ја испишаа од болница, а најблиските не можеа  да се грижат за неа. Патријархот ја премести во патријаршијата. Поради посебниот мирис  било многу тешко да се влезе во собата каде што престојувала. Само тој ја посетувше.

Кај Св. Антониј Велики дошол демонот Зееифер во човечки облик и горко плачел. Св. Антониј го прашал: "Зошто плачеш?" А Зерифер одговорил: "Јас многу згрешив и не знам дали Бог ќе ми прости. Помоли се за мене, за Бог да одговори дали ќе ми прости."