Заради соединувањето според Ипостас, Богочовекот Христос немаше потреба, Он лично како Бог – како една сложена Божествена Ипостас која во себе содржи две природи неразделно, неслиено, неразлучно и непроменливо соединети – да исполнува ниту едно правило или обичај од старозаветниот Закон.

На 10 февруари 2020 година, во првиот православен манастир во Танзанија беше отслужена првата Божествена Литургија од страна на Неговото Високопреосвештенство г. Агатоник, Митрополит на Аруша и централна Танзанија, во Кидамали, во сослужение на танзаниски свештениц и грчки јеромонаси.
Манастирската црква е посветена на светиот архангел Михаил и свети Паисиј (Величковски), бидејќи неколку манастири и парохии од епархијата Јаши донираа за изградба на црквата.

 Факт е дека сме во еден вид на духовно робство кое ни го наметнува западниот концепт на живеење. Речиси сите нешта се искомерцијализирани, а сето тоа не го одминало ни современиот Православен човек. Така е со ликот на Дедо Мраз, за кој многу мал процент на православни знаат дека всушност вистинскиот Дедо Мраз е светиот Николај Мирликијски, но таков е и примерот со светиот свештеномаченик Валентин епсикопот Интерамниски.
   

31.     Небото и земјата ќе преминат, но зборовите Мои нема да преминат.
32.     А за тој ден и час никој не знае, ни ангелите небесни, ниту Синот, а само Отецот.
33.     Внимавајте, бидете будни и молете се, оти не знаете кога ќе настане времето.
34.     Како човек, кој заминувајќи, ја остава куќата своја и им дава власт на слугите свои, секому своја работа, и на вратарот му заповеда да биде буден.

Овие милосрдни и прекрасни светители не беа браќа по крв, но беа браќа по дух. Кир најнапред живееше во Александрија и како лекар ги лечеше луѓето со силата Христова и со материјални лекови. Кога дозна дека болестите ги напаѓаат луѓето најмногу заради гревовите, почна непрестајно да ги упатува болните со пост и покајание да си ја очистат душата од гревовите и така да си го повратат телесното здравје. Кога настана гонењето на христијаните од страна на Диоклецијан, Кир се оддалечи во Арабија и таму се замонаши.

На 12 февруари 2020 година, кога го празнуваме споменот на Светите Тројца Ерарси (светите Василиј Велики, Григориј Богослов и Јован Златоуст), Митрополитот Преспанско-пелагониски и Администратор Австралиско-новозеландски г. Петар, во сослужение на Митрополитот Кумановско-осоговски г. Јосиф и Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, отслужи Света Божествена Литургија во храмот „Свето Благовештение“, во Прилеп.

Љубовта на Бог кон човекот е толку висока и силна, затоа што Господ оди на Крст заради таа љубов. Христијанинот е човек, кој исто така  е призван имено кон таква љубов кон сопругот, кон децата, кон родителите, кон сите. Не случајно Светото Писмо секогаш се сврзува заедно со љубовта кон луѓето и љубовта кон Бога, затоа што едното е возможно без другото. Таквото разбирање на љубовта, како нешто посилно и поважно од животот и смртта, е предложено на човекот од страна на христијанството.

Првата недела од Триодот е посветена на параболата за митарот и фарисејот. Црквата наша со убавата и боговдахновена химнологија го насочува нашето внимание следејќи го словото на Господа, дека онаа молитва којашто спасува и го оправдува човекот не е молитвата на човек којшто верува во неговите добродетелите и праведност и во добрите дела, туку молитвата на човекот што има скрушено срце и како митарот повикува кон Бога: „Боже, помилуј ме грешниот“.(Лука 18,13).

Кадe и да сe сака нeкoe дoбрo вo свeтoт да сe надгради, Oн e пoчeтoк. Бeз Нeгo нe сe мoжe. Акo сe сака да сe искoрeни нeслoгата и злoбата вo сeмeјствoтo, вo сeлoтo, вo градoт, вo цeлиoт свeт, бeз Нeгo нe сe мoжe. Сo Нeгo мoра да сe запoчнe. Акo сe сака да сe внeсe дoбра вoлја, мир, љубoв и
слoга вo сeмeјствoтo, вo сeлoтo, вo градoт, вo нарoдoт, вo цeлиoт свeт, бeз Нeгo нe сe мoжe. Oн e пoчeтoк.

Кoга eднаш св. Илариoн Палeстински гo пoсeтил Антoнија вo Мисир, св. Антoниј извикал: “Дoбрeдoјдe, Дeницo, ѕвeздo утринска!” На тoа св. Илариoн oдгoвoрил: “Здрав да си и ти, свeтoл стoлбу, штo ја пoддржуваш всeлeната!”

Кoга св. Макариј гo фалeлe какo мoнах, свeтитeлoт oдгoвoрил: “Oпрoстeтe браќа, јас нe сум мoнах, нo сум видeл мoнаси!”

 Светот ќе постане зло, ќе исчезне милоста и љубовта кај луѓето.
Иако ќе веруваат, нема да можат да ги најдат пастирите, ниту патот кон спасението. Ќе царуват парите и ќе биде многу тешко да се живее - ќе се изживуват со луѓето. Никој нема да се грижи за душите на луѓето. Сè ќе биде само натпревар на стекнување материјални добра. Сите ќе бидат рамнодушни кон нивното спасение и вера.

Искушенијата се јавуваат во две форми: првата – тестови, испратени одгоре; втората – соблазни оддолу. Искушенијата, испратени од горе го утврдуваат квалитетот на човечките добродетели. Бог од самиот почеток го познава срцето на човекот, па затоа ги испраќа искушенијата, не со цел да дознае какви се нашите добродетели: тоа се прави за самиот човек, откако во нив ќе види примеси на лаги и измами, да се покае и да се сврти кон доброто. Да не се лишуваме од таквите искушенија, испратени од горе.

Еве што забележав. Во староста времето лета побргу, бидејќи се има чувство дека се е завршено и дека се наближува времето на преминот во вечноста, па некако и сите интересирања се гаснат. А ако загледаме во душата на младите де-војки, ќе видиме како фантазираат дека ќе бидат среќни, ќе најдат добри сопрузи, ќе бидат богати и дека семејниот живот ќе им биде добар, како и многу други работи на таа тема, тие сликички се прострујуваат низ нивната глава и повторно — остануваат сами.

Си беше еднаш еден свештеник, кој еден зимски ден не сакаше да служи Литургија, бидејќи беше многу ладно. Беше десет степени под нулата и свештеникот знаеше дека единствениот кој би служел со него тогаш, би бил црковниот пејач. Свештеникот не знаеше ништо за учењето на Црквата за присуството на Триумфалната Црква ниту па за тоа како Божествената Литургија им помага на живите и починатите. Со тешко срце се присили да замине во црква. По пат се молеше да не дојде црковниот пејач за да не мора да служи, туку да си замине дома. Но, пејачот сепак дојде.

Кога бараме да се оправадме во овој живот и го избегнуваме прекорот, тоа покажува дека уште световното размислување е живо во нас и тагата што се јавува во нас воопшто не содржи покајание, туку човекоугодништво, така што ја труе душата и телото со горчината што од неа прокапува. Кој плаче усрдно затоа што Го повредил Христа со своите гревови, веднаш добива Божествена утеха, согласно големината на својата тага

 Еднаш го слушнав следново: „Секогаш кога грешам, не се чувствувам расположен за молитва. Се чувствувам недостојно и едноставно, не можам да се молам“.Навидум, оваа изјава звучи правилно – многу често и јас сум го чувствувал истото. Но, продолжив да размислувам за ова, додека не се сетив на едно друго прашање: „Што ми е потребно да почувствувам пред да започнам да се молам?“ Во конкретниот случај, претпоставувам дека едноставно се чека да помине чувството на голема грешност. И тогаш сфатив.

Наместо смирено да Му се заблагодари на Оној, од Кого е секое добро и секој совршен дар; наместо да Му благодари на Бога што му дал можност да ги изврши тие добродетел, тој гордо си припишал сé само на себеси, па дури и рекол дека не е како другите. И како што вели свети Јован Златоуст: “Фарисејот целиот свет го осудил, а само себеси се оправдал”.

 Во нашето човечко сфаќање, ние сме склони да ги спротивставуваме славата и смирението, и на смирението да гледаме како на недостаток и слабост. Според човечкото рабирање, само нашата неспособност и отсуството на знаење можат во нас да предизвикаат чувство на смирение. На современиот човек, воспитан да се потпира на јавното мислење, на самоувереноста и на бесконечната самофалба, е речиси невозможно да му се објасни

Пред откривање на моштите на св. Теодосиј Черниговски (1896 год.), свештеникот кој го вршеше преоблекувањето на моштите, се измори и задрема крај нив. Го здогледа пред себе светителот кој му рече:
"Ти благодарам што се потруди околу мене. Уште те молам, кога ќе ја извршуваш Литургијата, спомни ги моите родители" - и ги изговори нивните имиња (ереј Никита и Марија).