Канонизацијата на света Стефанида беше извршена на Светата Архијерејска Литургија во храмот „Свети Димитриј Солунски“ во Битола. На Литургијата чиноначалствуваа Неговата Светост Патријархот Српски г. г. Порфириј и Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г. г. Стефан,

Соединувајќи се со Христа, си го оставил светот, живеејќи по Дух,

телото си го распнал,
преблажени Науме.  

Си се стремел како апостолите да се подвизуваш

Сите светители кои денес ги славиме го следеле Христовиот пример. И секој од нив, во своето време, во своите животни околности, ја исполнил Божјата заповед за љубовта кон Бога и ближниот. Своевремено, времињата во кои живееле биле тешки, можеби и потешки од нашите денес; и неретко, околностите во кои живееле биле духовно поопасни, но и световно полоши.

Како Христов сродник познавајки те о Јудо,
и како храбар маченик свештено те восфалуваме,
ти прелеста ја порази и верата ја сочува,
денес празнувајќи го сесветиот твој спомен,

Црквата е Богочовечка вечност, овоплотена во границите на времето и на просторот. Таа е тука, во овој свет, но не е од овој свет (Јован 18,36). Таа е во овој свет, за да го издигне светот до оној свет од каде што е и самата таа. Црквата е вселенска, соборна, богочовечка, вечна и следствено, хула е,

„Некој отиде во пеколот, но сепак сакаше да има храм таму за да се моли. И покрај неговата грешност, тој го сакаше Бога и сакаше да се моли.
Почна да го мери просторот за да направи темел…
Еден ѓавол го прашал што прави?

Затоа што грижата го покажува нашето неверување. Се грижиме само за тоа што ни предлага сатаната, а тој секогаш предлага нешто лошо. И дека ќе биде лошо, и дека не' враќа во минатото, па да размислиме, зошто не направивме ова или она. Минатото е минато, нема што да менуваме таму!

 Светите Отци озакониле овој Празник да го славиме по слегувањето на Светиот Дух, за да покажат, на некој начин, дека Неговото доаѓање се случило преку апостолите, осветувајќи ги и учејќи ги оние што ја носат нашата природа, за да ги усоврши оние што отпаднале од ангелскиот чин, да им го врати нивното поранешно достоинство и да ги доближи до Бога преку Христа:

Воину Божји, Леонтие свети,
душата за Христа ја обручи,
со вера која во маченички подвиг те закрепнуваше.
Гостољубие покажувајќи, ги приведе Ипатиј и Теодул,
во познание на Силата која е Творец на сé,

Како младенец возљубувајќи ја чистотата,
срцето во Христови раце го предаде,
Тихоне Божји угодниче,
благодатта накалемувајќи се на тебе,
сувото лозје во градина Господова го претвори,

1) Еднаш, сите селани решија да се молат за дожд. На денот на молитвата се собра целиот народ, но дојде само едно момче со чадор. Ова е ВЕРА.
2) Кога ги фрламе бебињата во воздух, тие се смеат бидејќи знаат дека ќе ги фатиме. Ова е ДОВЕРБА.

Како младенец возљубувајќи ја чистотата,
срцето во Христови раце го предаде,
Тихоне Божји угодниче,
благодатта накалемувајќи се на тебе,

Пониженото и простото го избра Ти Господи,
да го посрамиш мудрото од овој свет,
така преку Твојот пророк Амос,
ја откри тајната на болестите човечки.

Мудроста подарена одозгора, те направи пророк и пријател Господов,
о Елисее свети Божји угодниче.
Не побара ни здравје, ни богатство, ни денови на животот изoбилно,
туку поита на Љубовта да послужиш,
народ во стадо со збор да вратиш,

  Онуфри отишол во храмот и пред иконата му рекол на малиот Исус - Леб ти донесов, гледам никој не ти дава!
Во тој момент од иконата оживеала Христовата рака и го земала лебот.
Ова се повторило и во следните денови.
Меѓутоа, гостилничарот се запрашал каде го носи лебот момчето

Пoнeкoгаш на чoвeкoт му сe причинува дeка бeзбoжничкиoт пат e прав, бидeјќи глeда дeка бeзбoжникoт сe збoгатува и успeва. O кoга би му сe дoзвoлилo да гo види крајoт на тoј пат! Би сe ужаснал и никoгаш нeма да зачeкoри пo тoј пат.

Акo крајoт на eдeн пат завршува сo прoпаст, зарeм тoј пат e прав?

Избран саду на Божјата благодат,
Акилино света девственичке,
радост на ангелите, посрамување на демоните,
моли се, о, ти јагне Божјо,
за оние кои Неговата волја ја бараат,

 Библискиот настан претставен со оваа икона е опишан во Старозаветната книга Битие, и се случил околу 1800 години пред Христа, во Мамре кај Хеброн, на западниот брег на реката Јордан. Имено, за да се скрие од жештината на денот, старозаветниот патријарх и прататко Аврам ги сместил тројцата гости, односно Троичниот Бог, под крошна на даб, познат во Библијата како Мамрискиот даб,