Младенецот Христос седи во рацете на Богородица, со десната рака благословува, а во левата држи  свиток, книга што одговара на иконографскиот тип на Христос Пантократор (Седржител, Семоќен). Како  вообичаено, Богородица е претставена на иконата до појасот, но познати се и скратените верзии каде  е претставена до рамо (Казанската) или целосно.

Со исповедувањето на Божествената вера,
Црквата те покажа како втор Павле,
ревнител меѓу свештениците:
со тебе повикува и Авел кон Господа,

 Има и општо восогласување. На пример: „христијаните“ кои сѐ уште не ја отфрлиле темнината на поистоветувањето со државата, народот и партијата, наместо пастирскиот пристап кон истите, треба да знаат дека се наоѓаат во религиозно растројство на личноста и дека се главни носители на растројството на државата и народот, и на партијата со кои се поистоветиле; иако тие за себе

Ѓаволот влегол во рајот и ја измамил Ева. Но и Христос Господ, како што велат Отците, влегол во светот и го измамил, го поразил ѓаволот. Токму тоа го гледаме во испитанието. Во тоа што Бог допушта човекот да биде испитан, ги гледаме сите овие елементи, но се разбира ја гледаме и слободата на човекот. Бог не се допира до неа, бидејќи таа е најголемиот и највозвишен дар што Неговата љубов му го дала на човекот.

Вера имајќи повредна од животот земен,
дарувана ви беше о Галактионе и Епистимо,
времето дадено за преумување мудро

го употребивте поучени одозгора.

Таквата благодарност е лажна и богопротивна. Тоа значи да се благодари со јазикот, а на дело да се покаже најголема неблагодарност и злоба. А колку многу се оние што се така благодарни, или подобро кажано, неблагодарни!

На 14.11.2023 година, Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г. г. Стефан,

ги освети темелите за возoбновување на стариот манастирски храм

посветен на св. пророк Илија во Мирковци.

Да ја согледаме небесната височина и длабочината на земјата: да ја разбереме и нашата природа, да сознаеме што сме како луѓе: дека умираме и дека преминуваме зад границите на овој свет. Тогаш без какво и да е прикривање ќе излеземе пред лицето на праведниот Судија, за

Јоаникие оче наш преподобен, Тебе на кого надеж ти е Отецот, 

прибежиште Синот, а покров Духот Свети, 

моли се о ти кој велик си пред Господа,

   И покрај тоа што ние, го бркаме како и Гадаринците и го молиме да си отиде од нашиот крај ( зашто нема да можеме да си ги вршиме нашите гревови, нашите престапи и сл. ) Тој никогаш не се откажува од нас. И секогаш ќе најде начин да нè оправда и да не подигне повисоко од тоа што ние всушност заслужуваме. Истото се случува и со причеста. Тој ни се дава нам целиот, во

Засипнува нашето грло за да постигнеме нешто, за да нè разберат, за да нè оправдаат, за да ни помогнат. И срцето наше е полно со желби, добри или лоши сонови, не е како утврден град – силен, возвишен, со еден храм на врвот свој во кој се наоѓа Бог,

“Секоја мака што ја трпиме заради Бог, колку и да е мала, вели свети Исак Сирин,
поголема е од секое големо дело, коешто бидува без мака. ...
Болката секогаш го привлекува погледот Божји.“

Твoрeцoт на ситe сласти e најгoлeма сласт; Нoситeлoт на ситe мудрoсти e најгoлeма мудрoст; Извoрoт на ситe сили и милoсти e најгoлeма сила и милoст. Сoздатeлoт на сeкаква убавина на нeбoтo и на зeмјата e најгoлeма убавина.

Старозаветен менталитет е строгото пазење на сјајот на надворешната форма, додека нашата внатрешност е темнина – без просветленост на умот, која произлегува од умно-срдечната молитва и исполнувањето на заповедите Божји; а главната заповед е милост и помош кон оние што страдаат."

Како ослободител на плениците
и заштитник на сиромасите,
лекар на немоќните,
помошник на владетелите,

Еден канадски поет вели: „Ме убива, не планината што ја гледам пред себе, туку камчето во мојот чевел“. Така е. Тоа е нашата тешкотија. Сака да каже дека тешкотијата не е во планината што ја гледаш и ја сметаш за висока и недостапна, туку се наоѓа во тебе самиот. Затоа треба да сфатиме дека испитанието не се наоѓа во она што го среќаваме околу нас, туку длабоко во нас.

Тоа што не се испитува, не созрева. Така, доаѓа искушението, кое е една силна лекција. Преку искушението што Самиот Бог го определува, стекнуваме утврдување во верата, цврстина на добродетелта, растење во љубовта, духовно созревање на човекот. Искушението е онаа силна лекција којашто го забрзува нашиот избор.