Молитвата треба да се кажува со внатрешното слово, но бидејќи, на почетокот умот се нема навикнато на неа, ја заборава. Заради тоа ја кажуваме некогаш со уста, а некогаш со ум. Тоа се случува се дотогаш, додека не се засити умот, така што, молитвата станува енергија. Енергија имаш тогаш, кога кажувајќи ја молитвата, во себе чувствуваш радост и желба постојано да ја повторуваш. Значи, кога умот ќе ја преземе молитвата, така што, ќе стане како што ти пишувам – радост, тогаш ќе се кажува внатре во тебе, непрестајно, без твој напор.

На 30. 09. 2020 година кога Светата Православна Црква го празнува споменот на светите маченички Вера, Надеж и Љубов и мајка им Софија во храмот „Св. Кирил и Методиј“ во Велес се отслужи Света Божествена Литургија. На Литургијата служеа свештенослужители од градот Велес. По Литургијата се отслужи молебен за успешна школска година за Човекољубиот Господ, нашиот Спасител, да ги просветли сите ученици, за да бидат за радост на своите родители и од полза на нашата татковина и на Светата Црква.

Чедо мое, ако внимаваш што ти пишувам, и ако си наложиш себеси подвиг ќе имаш голема полза. Сè што ти се случува, ти се случува бидејќи не се присилуваш на молитва. Значи, присили се! Постојано кажувај ја молитвата! Воопшто да не запре твојата уста! Ќе се навикнеш на неа внатре во себе, така што, потоа ќе ја преземе умот. Не се ослободувај во внимавањето над помислите, бидејќи ќе станеш млак и ќе се оскверниш. Молитва, тоа е постојана присилба над нашата природа. Практикувајќи ја, ќе видиш колку благодат ќе добиеш!

Нема да заборавам никогаш – трагичен е примерот што ќе ви го кажам, тажно е, не сакам да го кажувам, но еден човек се самоуби затоа што девојката којашто ја љубеше го измами. Тој ѝ остави писмо, кое девојката не го покажа на никого. Ми го донесе мене и јас го прочитав. Толку многу се нажалив, почувствував огромна болка за тој млад човек. Сметам дека не бил во право. Добро, можеби и навистина го предала, т.е. засакала друг. Ако овој младич не ја беше претворил во идол девојката, туку да ја беше засакал со сфаќањето дека и таа е човек, немаше да се самоубие.

Ако се задлабочиме поусрдно во животниот пат на човекот, ќе го разбереме настојувањето на Црквата во врска со воздржанието. Зошто Црквата настојува да се пази воздржанието пред бракот? Да нема предбрачни врски, човекот да е целомудрен? Да се подвизува, да го помине пубертетот и да не се оддава постојано на наслади? Причината е токму во тоа младиот човек да го пренасочи својот силен копнеж на првата љубов и да Го возљуби Бога. Т

Еднаш, дошол коработ, го растовариле, сите слегле долу и ги натовариле продуктите на грб, секој своето-жито, брашно, и други потребни производи. Владиката го ставил својот багаж врз магаренцето. Сите тргнале нагоре кон скитот, како што бил обичајот, како караван. По патот има места каде монасите застануваат да си починат, затоа што искачувањето е напорно, преку лето се прават жива вода и се претепани од умор. Владиката, којшто си го водел магаренцето исто така седнал и задремал. На сон ја видел Пресвета Богородица...

Патот на созданието се преплетува со патот на човекот и е определен од него. Падот на човекот е пад и на созданието (види Рим. 8, 20-21). Уништувањето на околината ја достигна својата кулминација во нашата епоха и јасно ја открива бескрупулозноста и несовесниот однос на човекот кон неа. Сепак, преминот од сетилна кон духовна убавина не е едноставен, ниту лесен за човекот кој се потчинува на страстите. Тој премин предвидува очистување на умот и ослободување на сетилата од острастениот однос кон предметите.

 Додека времето силно го преокупира вниманието на луѓето, просторот како да останува на маргините на интересирањето. Но, во стварноста, времето и просторот се соединети и неразделни. Времето не постои самото за себе, туку во просторот. А и просторот не се протега самиот за себе, туку заедно со времето. Се чини, меѓутоа, дека напоредо се создава и одредена спротиставеност меѓу просторот и времето. Ослободувањето од некој конретен простор се остварува со посредство на времето. Така е и со движењето во просторот, кој претставува корпа за отпадоци на времето.

Вистинската и мудра надеж се гледа во тоа што човекот воопшто не се грижи за себе, и тоа од љубов кон Бога и заради добродетелите, знаејќи дека за него се грижи Бог. Ако, пак, човекот самиот се грижи за своите работи и кон Бога се обраќа со молитва само тогаш кога доаѓаат неизбежните несреќи, па не наоѓајќи во сопствените сили соодветно средство, почнува да се надева на Божјата помош – таквата надеж е суетна и лажна. Вистинската надеж го бара само небесното Царство, и притоа е уверена дека сѐ земно, што ѝ е потребно во овој минлив живот, ќе ѝ биде дадено.

Нормален човек во ваков забеган свет не само што не може туку веќе и не СМЕЕ да живее. Читам наслов: „Саем на деца во Брисел“. Читам текст: „Веќе четврти пат, американската организација Men having babies (Мажи што имаат деца), ги отвори денеска и вчера (22 и 23 септември) вратите на „саемот на деца“ во Брисел, за хомосексуалци што бараат „родителски можности за европските хомосексуалци“, целосно игнорирајќи ги европското право и правото на поединечни европски земји…

Во 16 недела по Педесетница кога го празнуваме и празникот на Воздвижение на Чесниот Крст во храмот посветен на св. Николај Мирликиски Чудотворец во нас. Аеродром, презвитер Бобан Митевски отслужи Света воскресна богослужба.
 Со Величание на Чесниот крст беа пеени богослужните стихови и верниот народ се поклони на Животворниот Чесен Крст Христов. На литургијата многуброен народ, дечиња, мажи и жени пристапи да се соедини со Пречистите Тајни, крвта и телото на нашиот Господ Исус Христос!

На 27ти  септември2020 година, во шеснаесетата недела по Педесетница, кога соборната црква молитвено го прослави споменот  на Воздвижение на Чесниот Крст, свештеникот Димоски Александар отслужи  Божествена Литургија. На Божествената Литургија, верниот народ пристапи кон Исуса, лeбот на вeчниoт живoт, на вистинскиoт и нeминлив живoт, најблагиот лeб, Кој нè храни сo Сeбe си.

Околината надвор од домот, претставува можност за човечка интеракција,но не служи за оваа цел (т.е. не можеме преку неа доволно да се спознаеме себеси). Кога се среќавате со луѓе кои што не ги познавате, човекот најчесто го прикрива своето внатрешно настроение, го чува за себе и се обидува пред другите да изгледа добро. Човекот се срами од тоа што другите можат да мислат за него, се срами од јавното мислење и затоа не ја покажува неговата вистинска природа.

Ние честопати гледаме големи и значајни личности како восхитувачки сакаат да молчат, како се скржави на јазикот. Ти друго размислуваат. Размислуваат полека. И скржаво, скржаво зборуваат. Што повеќе се едуцирани тие големи луѓе, толку повеќе сакаат да молчат. Неможеш од нив да извлечеш подробен и по опширен одговор, бидејќи тоа се луѓе кои живеат духовен живот, луѓе со огромно искуство кои сакаат да се спасат или сфаќаат дека Бог е секадеприсутен.

Непокорливоста на македонскиот народ е всушност објаснета преку симболиката на пирејот, а дел од мудрите изреки кои може да се најдат во романот се:

„Некогаш не те сака Господ или намерно те остава за да се мачиш.“

„Лошото време го прават лошите луѓе.“

„Стравот е страшен само за оние што му се плашат.“

Со векови на денот на Воздвижението, односно Воздигнувањето на Чесниот Крст, архијереите, стоејќи среде црквата, окружени од мноштвото свештеници, го издигале Крстот високо над главите на соборот на верни, додека хорот во тоа време громогласно пеел „Господи, помилуј!” Тоа бил празникот на христијанското царство, кое се родило под закрилата на Крстот, во денот кога царот Константин го видел Крстот над кој пишувало:: „Со ова ќе победиш…”

Духовното поклонување на Крстот е покорност на Божјата промисла, тоа е трпение во тагите и искушенијата, во она што претставува крст на нашиот земјен живот.
Духовното поклонување на Крстот е желба човекот да ги олесни маките на другите, да го земе на себе нивниот дел, нивните немоќи и болести, како што Господ на Крстот ги зел на Себе нашите гревови и страдања.