Динамичниот и механички живот на преживување, како што честопати луѓето го чувствуваат начинот на живеење во „Новиот свет“, му го одзема секој миг на Божјото создание – човекот; и го остава животински да преживува во „Ветената земја“. Отсечен од заедницата со Создателот, чувствував потреба за духовен разговор и совет со старецот.

„Иднината е сокриена од нас“, истакна Патријархот, „но за да можеме да спознаеме какви можат да бидат нашите патишта, секогаш треба да го имаме во предвид следново. Доколку правиме добри дела, светли, доколку во нашите постапки нема лукавство и двосмисленост, доколку никого не воведуваме во заблуда,...

Секоја страст е болест на душата, бидејки зависта, гневот и алчноста не се телесни туку душевни. Штом болното тело треба да се лекува, колку повеќе е неопходно да се лекува болната душа. За борбата со страстите постојат манастири. Впрочем и мирјаните не можат да бидат исклучени од таа борба, ако сакаат спасение.

Дури сeга пoчнувам да бидам учeник Христoв кoга нe сакам ништo oд видливoтo или oд нeвидливoтo, eдинствeнo Христа да гo дoстигнам. Нeка дoјдат врз мeнe ситe ѓавoлски мачeња: oган, крст, ѕвeрoви, сeчeњe, гибањe, кршeњe на кoскитe, раздрoбувањe на цeлoтo тeлo - самo да гo дoбијам Исуса Христа...

Потоа тој кажа за „големото прегрешение“ што се случи во Грција, а имено за тоа дека гревот и распуштеноста се издигнати на ниво на закон. Митрополитот беше вознемирен поради однесувањето на пратениците од неговата епархија, кои гласаа за овој „одбивен закон“. Тој ги повика христијаните да им ја изразат на пратениците својата нажаленост поради нивната постапка која тој ја нарече „срам“.

Се проближуваме на празникот на Христовото Рождество. Едно од нештата што ги правиме пред празник е чистењето на куќата или станот пред да ни дојдат гости. Но, ајде да позборуваме за еден поинаков вид на „чистење на домот“, т.е. духовно подготвување за да Го пречекаме главниот Гостин, Кој наскоро ќе се роди во нашиот свет во Витлеем.

Ние сме во постојан страв дека нема многу да направиме во текот на времето што го имаме, страв дека немаме контрола над неговото неумоливо минување, страв дека нема да имаме доволно време. Но, доволно време за што? За да го потрошиме на тривијални задоволства, да оставиме „нешто“ зад себе, да го видиме светот? Всушност, ова би можело да се смета како „губење на времето“.

"Говореше авва Јаков: „Кога некого го фалат треба да си спомне за своите гревови и да има на ум дека не е достоен за кажаното.“ Уште говореше: „Како што светилката ја осветлува мрачната одаја така и стравот Божји, кога ќе се всели во срцето на човекот, го осветлува и го поучува на сите добродетели и на заповедите Божји."

Evolucija jezika podseća na biološku - događa se iz časa u čas, iz generacije u generaciju, pa ne postoji određena prelomna tačka između određenog jezika i jezika koji se razvio iz njega. Zbog toga je nemoguće reći da je neki jezik zaista stariji od drugog; svi su oni jednako stari kao i čovečanstvo. Prema tome, svaki od dole navedenih jezika može da se pohvali nekom drevnom karakteristikom koja ga izdvaja od ostalih.

1. Свети Николај Чудотворец – Протопрезвитер Анреј Ткачев
2. Ова чудо ја подели историјата на два дела – Архимандрит Јакинт Унчулеак
3. Домостројот на Богојавлението – Серафим, Митрополит костурски

Во интервју со сириските медиуми, раководителот на Атонската делегација, игуменот на Симонопетра Архимандрит Елисеј изјави: „Ние дојдовме во Сирија да ја донесеме благата вест на надеж и радост за сирискиот народ. Ние многу страдаме, поради страшните трагедии коишто им се случија на Сиријците.

Тоа е убавината на Црквата. Се каеме, се враќаме, паѓаме и стануваме - преовладува чувство на враќање! Тешко е чувството на пад, таа горчина во душата, тагата и унинието што нѐ опфаќа, но о друга страна се радуваме што имаме Отец, Го најдовме Месијата, Го најдовме Избавителот. Радувај се Ти,

Но во денешно време на христијанинот му е сѐ потешко да се подготви себеси за пососредоточено доживување на овој празник. Виновник за тоа е предновогодишната суета, неконтролираното пазарување и грижа во врска со тоа каде и како да се дочека граѓанската Нова Година. Како среде сите тие.

За сите човечки работи можеш да речеш дека се претерани, но само во христијанството претераност не постои. Која е претераноста да го свртиш другиот образ? Која е претераноста да го сакаш оној што го убил татко ти? Што е претерано во правењето работи што Господ ги бара од тебе како што се, ...

– Гледаш, ако направиш штета, па те укоруваат, а ти не кукаш заради тоа, веќе си среќен и велиш: “Славата нека е Твоја Господи, ова ми беше потребно“, твојата радост ќе биде непотполна. Но, ако не направиш штета, и неправедно те укоруваат и тоа ти го прифаќаш со добра помисла, тогаш ќе доживееш својата полна радост. Прифати ја неправдата кога ќе ти се случи и радувај се.

На 28. 12. 2015 лето Господово, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот тетовско-гостиварски г. Јосиф, го посети Детскиот дом „11 Октомври“ во Скопје и на штитениците им подели новогодишни пакетчиња и пригодни подароци. По ова, митрополитот, заедно со директорката на Домот, г-ѓа Ристенка Атанасова и штитениците, беа на кино претстава во киното Cineplexx во City Mall,...

Некои украсувањето на елката го поврзуваат со свети Бонифациј (кој се празнува и во Православната Црква), архиепископот на Мајнц, и апостол на Германите, како што е наречен кој за да ги оттргне Германците од паганското обожување на дабот (дрво кое не дава плод),  им укажал на симболиката на елката...

Во мерата во која што душата е подрагоцена од телото, во таа мера словесниот човек е подрагоцен од целиот свет. Не мисли, човеку, размислувајќи за величината на созданијата што се наоѓаат во светот дека заради тоа (нивната величина) тие се подрагоцени од тебе, но гледајќи ја благодатта што ти е дадена и спознавајќи го достоинството на умната и словесна (твоја) душа, запеј Му на Бога, Кој те почитува повеќе од сe видливо.

Не можам да го имитирам. Долго одекнуваше тој глас, беше еден крик: „Не сакам! Не сакам!“ Ѓаволот не сака да се покае. Секогаш кога ти велиш: „Не сакам да се променам, не сакам да си ја признам грешката, не сакам, бре, жити детето, остави ме на мира! Сакам да пијам, сакам да пушам, сакам да грешам, да развратувам, сакам, ми се допаѓа, убаво ми е, остави ме!“ – тоа е веќе алармантно.

Колку повеќе човекот слегува во длабочината на смирението и се презира себеси како оној што е недостоен за спасение толку повеќе тој плаче и им дава слобода на потоците солзи. Според мерата на тие солзи во срцето се буди духовната радост и заедно со неа се излева и расне надежта што ја утврдува потполната увереност во самото спасение.