АКО НЕМАТЕ СТРАВ...

Дали навистина сакаме да живееме со Бога, дали сакаме од Бога да добиеме само нешто во овој свет, времено и дали се задоволуваме со работите од овој свет. Приближувајќи му се на Бога, ние не добиваме ништо земно, туку губиме сè, па дури и самите себеси, но тогаш го пронаоѓаме Бога, вечниот живот и стекнуваме внатрешна слобода.

Ако сè во нашите животи би било убаво, слатко и едноставно, ќе станевме ужасни! Токму нашите таги, неуспеси и падови нè отрезнуваат, па почнуваме поинаку да гледаме на нашите слабости и луѓето кои се со нас.
Суштината на нашето приближување кон Бога не е во тоа да стануваме се подобри, достојно да пристапуваме кон Причеста, да се молиме повеќе, да постиме строго, туку секој ден да сфаќаме колку сме грешни.
             Надежта во Бога не не напушта и ние се укрепуваме во верата, не затоа што велиме: „Колку сум добар!“, туку: „Колку смирен Бог имам , како Бог мене ме сака!“ Не размислуваме: „ Денеска сум подготвен да пристапам на Путирот“, туку веруваме: „Господ ме чека и секогаш ќе ме чека, не можам а да не пристапам, бидејќи не можам да живеам без таков Бог, во кој има толку многу љубов и смирение“. Никој на овој свет не може да ме сака како што Христос ме сака, и само во Неговата љубов можам да најдам сила да се борам со самиот себе, со гревовите што ме спречуваат да го љубам  Бога“.

Целта

Сè започнува со мали чекори. Човек го зема молитвеникот, пали кандило или свеќа и започнува наутро и навечер да твори молитвено правило, да разговара со Бога, да бара, да благодари, да прашува како да постапи во овој или оној случај. Тој разговор постепено преминува во тоа целиот наш живот да стане разговор со Бога. „Покажи ми го, Господи, патот по кој треба да одам, зашто кон Тебе ја воздигнувам душата своја“ (Пс. 142:8).
Човекот постепено сфаќа дека ако се расејува и заборава на Бога, неговиот ум станува игралиште на демонски мисли и помисли, демонот почнува да го мачи, се создава тага, потоа се создава грев и секакви искушенија. Затоа животот на христијанинот е борба, стекнување на Светиот Дух, кој ни го просветлува умот, ни го очистува срцето, а нашиот живот станува Богоопштење.
           Ние сме должни да си поставиме цел. Човекот во светот си поставува себеси цел: „Ќе се запишам на факултет, ќе учам, ќе имам добра работа“, и се обидува да оди кон таа цел, надминувајќи ги сите препреки и тешкотии. Христијанинот си поставува себеси цел: „Сакам Бог да живее во мене, како би бил мојот живот во Божји раце“ и започнува тоа да го претвора во живот.
          Се случува, се разбира, ништо да не се оствари. Сакаш се да оставиш, ти се чини дека никој не те слуша, дека никому не си му потребен, дека никој не ја забележува твојата љубов и на сите си им досадил со својата побожност. Ќе ти говорат: „Оди си одовде, не ни се мешај во животот“, и тоа е нормално – можат да се потсмеваат и клеветат, што е исто така нормално. Не смееме да се откажеме: „Господи, сакам да бидам со тебе, без разлика на се“.
На тој начин се проверува нашата желба, дали навистина сакаме да живееме со Бога, дали само сакаме од Бога да добиеме нешто овоземно, времено и дали се задоволуваме со работите од овој свет. Приближувајќи му се на Бога, ние не добиваме ништо од овој свет, туку губиме сè, дури и самите себеси, но тогаш пронаоѓаме вечен живот и стекнуваме внатрешна слобода.

Што е тоа љубов?

Целиот наш живот е воспоставување на однос со Бога, воспоставување на таа убавина што сме ја  изгубиле заедно со Божјиот лик? Односот со Бог е љубов. Како можеме да се сакаме еден со друг ако Бог не е меѓу нас?
Страшно е кога човек има доверба во своето внатрешно битие и вели „Јас љубам“. Кого он тоа љуби? Самиот себе? Оној човек што тој самиот го создал според својата имагинација? Кога другиот не ги исполнува неговите услови, кога не одговара на неговите ставови и мислења, љубовта завршува и многу лесно се претвара во омраза.
Нашата љубов е непостојана, зарем не? А што е „постојана љубов“? Тоа е Христовата љубов . Тебе никој не те сака, но ти секако љубиш. Те навредуваат, но ти сепак љубиш. Те убиваат, а ти се молиш за тие луѓе и велиш: „Оче, прости им, не знаат што прават!“ (Лк. 23,34).
              Нова заповед ви давам: да се љубите еден со друг; како Јас што ве возљубив, така и вие да се љубите еден со друг. По тоа ќе ве познаат сите дека сте Мои ученици, ако имате љубов меѓу себе.“. (Јн. 13:34, 35). Можеме ли во овој момент да кажеме дека сме Христови ученици и дека имаме љубов меѓу себе? Лично кажано - не. Јас немам таква љубов. Можам да кажам и дека е страшно да се љуби, бидејќи љубовта во овој свет е крст. Тоа не е некоја бурна енергија и инспирација, туку крст.
Луѓето често говорат: „Сеедно ми е, на никој не сум му потребен, никој не ме сака“. Зошто? Бидејќи човекот се наоѓа  во границите на својот егоизам, во завист, постојано е незадоволен, бара другите да го сакаат и вели: „Се разбира, заслужувам поголема љубов и почит од моите ближни.“ Таквиот став доведува до саможивост и самотија. Се разбира, кој има желба да сака друг човек, кому му е потребна љубов, и притоа да чувствува обврска?
Кого да сакаш? Оној кој  и самиот се сака себеси. Беше лесно да се сака преподобниот Серафим Саровски, бидејќи неговата љубов ги инспирираше другите луѓе. Никој не останува рамнодушен на таквата убавина, а ние самите посакуваме да бидеме такви.

Ако немате страв

Ако не се плаште и ако немате што да изгубите, треба да го следите Христос. Ако се плашите и имате што да изгубите, размислете дали сакате да изгубите сè но да го најдете Бога. Не можете да го поделите животот на некак сегменти: сега ќе се причестам, а потоа  можам да продолжам и сам.
Секој од нас мора да дојде до таа крајна точка во која станува немоќен и потполно изнемоштен. Тогаш ќе дојде Оној, Кој ќе ни подаде рака и ќе рече: „Дојди, оди по Мене“.
Колку си храбар
           Господ вели: „Следете ме, ќе ви дадам љубов, но знајте дека ќе умрете за неа“. Ова е одговорот на прашањето: „Колку често треба да се причестувате?“ На ова прашање обично одговарам: „Зависи од храброста на вашата душа“. Ако не се плашиш од страдање, ако си решен да се бориш до крај со својата падната природа, тогаш никој не може да те спречи да се причестиш, доколку од Причеста не ве одлачи (оддели)  самиот архиереј“.
Човек мора да разбере дека секоја Причест ги согорува грешните делови на нашето срце. Во срцето треба да има љубов, а љубовта се стекнува со голем труд и смирение. Треба да бидете подготвени за тоа дека после Причеста нема да биде полесно, туку потешко, и колку повеќе време и сила му даваме на Бога, толку повеќе гревовите ќе не туркаат низбрдо.
           И уште нешто треба да си кажеме самите на себе: „Не, јас сепак ќе одам кај Христа, бидејќи без Него нема живот, бидејќи на овој свет, освен Христос, нема да најдам никој што ќе ме сака и кој ќе може да ме научи да ги сакам сите мои ближни, моите деца, сите луѓе кои ќе бидат во моето опкружување“.

Протоереј Андреја Лемешонок -  Од книгата „Не можеме да живееме како другите“
Извор prijateljboziji.com
За Преминпортал Симеон Стефковски

 21 јануари 2023 лето Господово