Детско катче

ЕДНА БОЖИЌНА НОЌ

Беше тоа некогаш многу одамна, кога никој од вас сеуште не беше роден - започна да раскажува дедото.

Наташа седеше заедно со останатите деца, кои запирајќи го здивот, ги слушаа прекрасните бајки за Снежана со сините очи, за ковачот Вакул и сл.

Светло и радосно гореа светилките на елката. Селото го опфати Божиќната ноќ, која беше свечена, ведра и тивка.

- Еве во ваква ноќ заблеска Витлеемската Ѕвезда - тивко рече Наташа.

- И се роди Христос? - љубопитно запраша Никола.

Децата прашувајќи се, погледнаа во дедото. Што ќе каже тој сега!? Дедото очигледно беше затекнат од ова прашање. Тој некое време молчеше, ја погали брадата и ги погледна децата по ред - тие почнаа да му се приближуваат.

- Таа случка, деца, беше посебна и неповторлива - чувствително започна тој.   -„Слава на Бога во висините и на земјата мир! “ - пееја ангелите во Божиќната ноќ. Таа ноќ, од љубов спрема човекот, на земјата дојде Предвечниот Бог, Господ наш Исус Христос. Го роди Пресветата Дева Марија, во Витлеем, во скромната пештера. Веста за раѓањето, смирените пастири ја слушнаа од Ангелот Господов, кои први беа удостоени да Му се поклонат на Спасителот.

Чудесната ѕвезда им го објави Христовото раѓање и на благочестивите мудреци - претставници на сиот многубожечки свет кој, не знаејќи го тоа, се поклони, заедно со нив, пред вистинскиот Бог.

Еве, таква радост на луѓето им донесе Светата Ноќ, исполнета со тајни и чуда - ја заврши приказната дедото. Потоа ги погледна децата: нивните очи беа полни со искри, образите им беа заруменети.

- Мојата мајка, ми кажуваше дека елката најмногу Му се израдувала на Христос - рече Наташа.

- Како тоа? - се зачуди дедото - раскажи ни.

Наташа слезе од колената на дедото, ги извади ракавиците, ја поправи капата и, воопшто не збунувајќи се, почна да раскажува:

- Во таа ноќ на Христовото раѓање целата земја се радуваше на Младенецот - цела природа, сите животни, но најмногу се радуваа трите дрва: палмата, маслината и елката, затоа што тие растеа покрај пештерата, во која Христос се роди. Кога Младенецот заспа, тие посакаа да влезат во пештерата и да Му принесат дарови. Но, палмата ја турна елката и ѝ рече: „ Што можеш ти да Му дадеш на Богомладенецот? - само бодликави иглички и леплива смола “. Елката не се осмели да влезе: таа добро ги виде јаслите и заспаниот Младенец, и тоа ѝ беше доволно за да се израдува. Елката виде како палмата Му го принесе најубавиот лист на Младенецот, а маслината своите гранки, од кои капеше миризлив елеј, што ја исполни пештерата со благоухание. - „ Во право се - помислила елката, како можам да се сметам рамна на нив, јас не сум достојна да Му се приближам на Христос “.

Но, ангелот Господов, кој ја чуваше пештерата, го слушна и го виде сето ова. Се сожали на елката и погледнувајќи во небото даде знак - и ѕвездите, една по друга се спуштија на елката. Таа веднаш заблеска! Од таа светлост Христос се разбуди, ја погледна елката и ги испружи Своите раце кон неа. Таа многу се израдува, но заради добрината своја, воопшто не се возгордеа пред маслината и палмата, туку напротив, ги осветли своите посрамени сестри со својата светлина, за Христос и нив да ги забележи.

- Ти си добро дрво - рече ангелот - и заради тоа, на денот на Христовото раѓање, децата секогаш ќе те украсуваат со светлина, и ќе се радуваат и ќе се веселат.

- Аха, еве зошто, вие ја украсувате елката! - извика дедото зачудено - а јас тоа воопшто не го знаев.

Тој ја пофали Наташа, извади од елката огромно лижавче и ѝ го подаде. Наташа блескаше од среќа.

- И јас знам за Христос, мојата баба ми раскажуваше за Него - рече Лариса, црнокосо девојче во розово фустанче. - Исус Христос е Син Божји. Он е најдобар, Он нѐ сака сите нас и сака и ние едни со други да се сакаме.

- Господ сака сите нас да нѐ избави од зло - додаде Никола.

- Излегува дека сите вие сте ми многу паметни - дедото ги рашири рацете и започна од елката да вади медењачиња и мандарини и да им ги дели на децата.

- После Новата Година - рече дедото - сите православни ќе го слават Божиќ. Во нашиот храм ќе можете да чуете ангелско пеење, посветено на новородениот Младенец -Христос.

- Можеби некој од вас оди на проби на хор? - запраша дедото.

- Мојата другарка оди - рече Наташа и погледна во Лариса - а јас следната година ќе одам на веронаука. Татко ми многу ми зборуваше за Божиќните празници. Колку е тоа интересно.

- Кој сега ќе ни отсвири песничка?

Во очите на Наташа заблескаа златни пламенчиња, а нејзината темносина панделка заигра како крилата на пеперутката.

- Јас ќе отсвирам! - рече таа.

- Наташа седна на клавирот и даде акорд. Држејќи се за рацете, децата вртеа околу елката и пееја: „ Во шумата се роди елкичка, во шумата и растеше “.

- Дечиња - им се обрати дедото - денеска сите ние сме весели, единствено малечкиот Андрej е тажен, бидејќи, еве, веќе втора недела како лежи во креветот, со скршена нога, а се спремаше сите нас да нѐ изненади со циркуска акробација. Одете утре кај него.

Полни со сочувство децата го опкружија дедото.

- Дедо, ние со нашата учителка Татјана  веќе отидовме кај него - рече Никола - нему му е подобро. Утрово си играв со него „ дама “, а учителката му читаше интересна книга за далечните земји, каде што ќе патуваме кога ќе пораснеме.

- Јас утре ќе му подарам блокче и боички  - рече Владимир - и поштенски марки можам да му дадам, имам многу што ми се двојни.

- Гледам дека сте добри деца - рече дедото. - Ајде сега да си одиме дома.
Детските безгрижни срца беа исполнети со љубовта Христова и тоа беше најголемиот божиќен дар за нив. Спокојство и блажена радост се гледаше на нивните лица. Изгледаше како токму во тој момент да Го гледаат чудесниот Младенец во Витлеемските јасли, Кого сега толку многу Го засакаа. Заблагодарувајќи му се на дедото со искрена љубов и со Божиќниот поздрав „ Христос се роди - навистина се роди “, малечките се фрлија во неговата прегратка, а потоа потскокнувајќи одлетаа со санките кон своите домови.

ХРИСТОС СЕ РОДИ!
НАВИСТИНА СЕ РОДИ!

 ===================

 БОЖЈИ СЕМИЊА

Една жена сонувала прекрасен сон: во сонот се нашла во продавница, а продавач бил Самиот Господ Бог.

- Господи! Ти ли си тоа? – радосно воскликнала таа.

- Да, тоа сум Јас, - ѝ  одговорил Бог.

- А што може да се купи од кај Тебе? – прашала жената.

- Овде може да се купи сé , - рекол Бог.

- Тогаш, дај ми, Те молам, здравје, среќа, љубов и многу пари.

Господ добродушно се насмеал и отишол во другата соба за да ги земе нарачаните работи. По некое време, Тој се вратил со малечка картонска кутија.

- Тоа е сé?! – разочарано проговорила зачудената жена.

- Да, тоа е сé, - ѝ  одговорил Бог и додал: Зарем ти не знаеше дека во мојата продавница се продават само семиња?

======================

БЕРБЕР
Еден човек, по обичај, појде кај берберот за да си ја скрати косата и да го избричат. Тој започна разговор со берберот. Зборуваа на различни теми и одеднаш разговорот се сврте кон темата за Бог. Берберот рече:
- Што и да кажете, јас не верувам дека Бог постои.
- Зошто? – праша човекот.
- Тоа е едноставно. Доволно е само да излезеш надвор и веднаш ќе видиш дека Бог не постои. Еве кажете, ако постои Бог, зошто има толку болни луѓе? Зошто толку многу сирачиња? Ако Тој навистина постоеше, немаше да има страдања и болка. Тешко да замислиш дека Бог, Кој е љубов, би дозволил сето тоа да се случува.
Човекот се замисли, но реши да молчи за да не влегува во во конфликт. Кога берберот ја заврши својата работа, човекот си замина. Излегувајќи надвор, тој забележа некој разбушавен и неизбричен човек (толку несредено изгледаше овој човек што се чинеше дека воопшто ја немаше истрижено косата и не се избричал целата вечност). Тогаш човекот се врати кај берберот и му рече:
- Знаете, што? Јас тврдам дека бербери не постојат!
- Како, тоа? – се зачуди берберот. – А јас кој сум? Јас сум бербер!
- Не! – извика човекот. – Тие не постојат, инаку надвор би немало разбушавени и неизбричени луѓе, како еве овој човек, кој се шета по улицата.
- Е, мил мој, работата не е во тоа што нема бербери. Ама, ете, луѓето сами не доаѓаат кај мене.
- Така е! – се согласи човекот. – Токму затоа јас велам дека Бог постои, но самите луѓе не Го барат и не приоѓаат кон Него. Затоа во светов има толку многу болка и страдање.

 ==================

=======================

ВОЛШЕБНИ НАОЧАРИ

Е.Т.А. Гофман

Колку жално што сега нема волшебници! Тие би ги исполнувале нашите желби, - кажа малечката Кате, разгледувајки го двогледот на мајка и која таа го добила на својот роденден. – Тогаш јас би знаела што да посакам од нив.
-Изгледа ќе посакаш двоглед како мојот? – со насмевка одговори мајката.
-Не баш ваков. Јас би посакала двоглед со кој ќе гледам не само лица и предмети , бидејќи и така доволно добро ги гледам, туку би сакала да видам што се крие позади нив. На пример, јас сакам да знам што луѓето имаат во срцето, кој од нив е добар, а кој злобен, би сакала да ги знам нивните мисли, желби.
-Многу ме радува, - рече мајката, - што ти немаш ваков двоглед; инаку ти би добила многу непријатели.
-Зошто, мамо? –праша девојчето.
-Зарем ти мислиш, мило мое дете, на луѓето би им било пријатно да знаат, дека тие ништо неможат да сокријат и дека нивните срцата се отворени пред тебе? Чекај, се сетив на една бајка. Таа ќе ти објасни тоа што ти не го разбираш.
Многу одамна живеел еден човек. Тој сакал да има наочари со стакла какви што и ти сакаш, и ги добил. И еднаш, кога тој ги ставил неможел повеќе да ги симне. Што се случило? Срцата на луѓето со сите нивни мисли се отворале пред него, но во нив тој гледал повеќе лоши работи од колку добри. Тој влегувал во срцата на најверните и најсаканите негови пријатели – и секаде наоѓал некоја мана. Тоа му донело голема тага и тој почнал да се однесува спрема нив круто и со недоверба. Тие прво се чуделе и се навредиле, незнаејќи зошто тој се сменил, па најпосле го оставиле сам. Осаменоста многу го натажила; но тој не сакал да ги гледа луѓето со обични очи, кои за него биле полоши од неговите, и во својата тага тој почнал да го моли Бога за смрт. Наместо смрт пред него се појавил ангел со кротко, добродушно лице и сини очи.
-Јас сум љубов, - му рече небесниот гласник, - и дојдов да ти помогнам да ја тргнеш својата заблуда. Ти бараш од другите совршенство. Но, дали може да го пронајде тој, кој самиот е полн со недостатоци? Како прво проучи го твоето срце, а потоа осудувај ги твоите ближни ако смееш!
Кажувајќи ги овие зборови ангелот ги допре волшебните наочари и пред тој човек се отвори неговото срце, кое било многу полошо од срцата на другите.
-Боже, каков грешник сум! Прости ми! – извикна тој, и наочарите паднаа од неговите очи.
-„Љуби го ближниот како самиот себе“, - му рече ангелот, - таква е Господовата заповед. Труди се да им ги простуваш на луѓето нивните недостатоци – ти ќе бидеш среќен во овој свет и ќе ти биде простено во другиот.
Човекот ја исполнил наредбата која му ја кажа ангелот, и цел свет, сите луѓе почнале да му се гледаат подобри од него затоа што тој го запамтил тоа што видел во своето срце. Сега, гледајќи ги другите, тој се трудел да пронајде во нив само добри работи, а благодарејќи на тоа и самиот станал подобар и посреќен.
-Дали  ја разбра мојата бајка, Кате? – ја праша мајката. – Ајде и ние да гледаме во себе преку тие волшебни наочари, а на другите да гледаме со обични стакла. Нас ни е  заповедано да ги љубиме ближните, а не да ги бараме нивните недостатоци. Доволно за нас е и тоа, што ние ги проучуваме и корегираме нашите гревови.

Извор: Бигорски манастир