Коментари и дебати
Александар С. Димковски
Прашајте ги граѓаните за цената на струјата
Лесно е да се зголеми цената, тешко е таа да се преживее. Сегашниот концепт на трошење и наплата на струјата трупа само должници, загуби, неплатени сметки, како и социјална и енергетска несигурност ...
Сé повеќе си го пикаме „носот“ кај што не му е местото, ѕиркаме со него во туѓите интимности, изигруваме спасители на векот, сезнајковци што имаат троа рецепт за секого. Од ден на ден нашиот нос нараснал толку многу што не можеме веќе ништо пред себе да видиме, и самиот нос ни е недостижен
Пинокио - приказна со терапевтски карактер за лица што не си го гледаат носот
Ееех... Пинокио, стара добра скаска за малата дрвена кукла која имаше амбиции да постане човек. Ах, кога само би знаела дека во таа дрвена „кожа“ е поарно, ама нејсе, тоа е тема за цела една нова прикаска. Туку бевме кај Пинокио, малиот палавко кого стариот Џепето го создаде за да си ја ублажи осаменоста, тихувањето што стануваше неподносливо со годините. И ете, би чудо, кога тоа судбината го сака, таа кукла постана стамено момче кое беше дар од универзумот за искрениот човек полн со љубов. Понатаму, низ искуствениот опит на малиот Пинокио приказната нé води низ сите психолошки и морални поуки, дека не е добро да се лаже, дека лагата кога-тогаш ќе нé издаде, дека е добро да се прават добри нешта, дека невините најмногу страдаат оти не го узнаваат покаканиот лицемерен свет на возрасните исполнет со однапред подготвени сценарија заради лична корист, дека е добро да се држиме подалеку од неволји, дека искрената желба навистина прави чуда и уште многу други. И сé дотука прикаската е навистина в ред, многу здрава и насочувачка.
Интересното се појавува кога се обидуваме да го откриеме Пинокио во секој од нас, околу нас, пред нас, зад нас, насекаде. Тогаш ни се случува феноменот Пинокио во една инаква смисла. Постануваме нешто што не сме, лажејќи, преправајќи се дека на нас тоа не се однесува, дека ние не сме лажговци. Зошто? Токму заради големиот нос кој ни никнува и од кого не можеме да си видиме во својот двор. Толку нараснува мирисалото што не може да ги сети мискоините на природата, пораките на околината, љубовта на ближните. И така, со носот напред, така потподигнат, се перчиме и го сечеме воздухот, јуриме како на трка од 100 метри. Полека почнуваме да забележуваме како тоа носевите на сите други се поголемки, демек, како сите тие подлажнуваат, поткраднуваат, не се искрени итн. Паралелно со тоа оди сé поголемата загриженост наводна за туѓите „дворови“, да не речам сé повеќе си го пикаме „носот“ кај што не му е местото, ѕиркаме со него во туѓите интимности, изигруваме спасители на векот, сезнајковци што имаат троа рецепт за секого. Од ден на ден нашиот нос нараснал толку многу што не можеме веќе ништо пред себе да видиме, и самиот нос ни е недостижен, губиме секаков контакт со самите себеси и своите потреби, желби, интереси, навлечени сме на туѓите работи како коцкар на зарови. Така нараснат носот оневозможува другите да стапат во контакт со нас, сé што им се испречува пред нос е токму нашиот веќе одвратен орган кој како копје прв се испречува велејќи - јас сум тој и тој.
Се прашувам кој би сакал да се запознае со вака извалкан нос со туѓите гадости. Пополека се создава една критична маса околу нашиот нос, која крои стратегија како да ни го поткастри за да може да види со кого си има работа, ако не за нешто друго. Значи, ај што веќе поради Пинокио-ефектот од километар нé препознаваат, туку сега сакаат да го засечат љубопитниот орган што се пика во туѓи „манџи“. Се наоѓа конечно некој „рунтав во носот“ и...СЕЦ, тече крв, лимфа, сите туѓи гадости, а ние остануваме без мирисало, веќе не ќе можеме да узнаеме нешто свое, а не камоли таму нечие. Тука се појавува терапевтскиот дел на Пинокио-скаската, во моментот на увид по губитокот. Небаре одеднаш стануваме свесни дека не треба да си го пикаме носот секаде и секогаш, туку да си гледаме своја работа. Ах, си велиме, како не си го секнев својот нос навреме. Од друга страна, можеби понекогаш со носот може да се заврши и некоја друга работа, којзнае. Се сеќавам дека „Психомодо поп“ имаше една песна за Пинокио, токму таму станува збор за инаква употреба на носот, ама само ако некој друг побара од вас да го завлечете својот нос во туѓите „мирудии“. Во спротивно, ќе ви го исечат и ќе го немате за себе!
Авторот е психолог
Автор: Мирослав Пендароски
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=1227109057&id=13&prilog=0&setIzdanie=22168
