гуруизам ДУХОВНИШТВО ДУХОВНО РАКОВОДЕЊЕ , НОВО - СТАРЧЕСТВО, СТАРЧЕСТВО
ПРАВОСЛАВНИ ГУРУ-ДУХОВНИЦИ
Духовникот во никој случај не треба да се стави себе си помеѓу Бога и верникот, вели владиката Порфириј.
Борејќи се со искушенијата верниците се свртуваат кон своите духовници, свештеници, монаси. Но и тие можат да подлегнат на искушенијата, да го злоупотребат своето звање и од духовни отци да се претворат во тоталитарни духовни водачи кои што бараат беспоговорна послушност.
Кога таквиот свештеник или монах , наместо Бога, себе ќе се земе за мерило и критериум , кога ќе го доведе верникот во непрестајна зависност од својата личност, кога почнува да се меша во секој детал на неговиот живот и му одредува како тој ќе спие , јаде, живее, тогаш тој престанува да биде духовник и постанува - гуру , вели викарниот епископ егарски Порфириј.
– Наместо тоа, тој треба духовно да го раководи и да го воспитува верникот, а во исто време да му биде и татко и пријател и брат, некој кој што пред се` има љубов во односот со своите верници и своите духовни деца, се обидува да ја подржува слободата на верникот , така што тие одејќи на кај Христа да постанат тоа – што се.
Духовникот треба да ги упатува верниците на кај Бога , а не да се обидува да ги упати верниците на кај себе, доведувајќи го во потполна ропска , потчинета врска , со својата личност , засолнувајќи го ликот Христов. Таквите духовници имаат менталитет на гуру и ја злоупотребуваат автентичната, здрава и искрена потреба на секој човек за Бога, за мистичното, за метафизичкото – вели владиката Порфириј.
Гуруизмот беше еден од клучните поими и појави со кои што се занимаваа учесниците на неодамна завршената конференција на Меѓуправославните мрежи - иницијатива за проучување на религиите и деструктивните култови во Нови Сад, каде што еден од предавачите беше и владиката Порфириј.
„Православниот гуруизам“, иако самата појава „ на „духовен тоталитарист“, воопшто не им е туѓа ниту на другите цркви и верски заедници , можеби може да ги привлече оние кои во Црквата и христијанството бараат решение на своите проблеми на магиски начин, но и оние кои отворено и искрено и пристапуваат на верата, може дури да се свртат од Црквата среќавајки се со таквите духовни учители кои не го проповедаат она што нивната вера во суштина преставува, напоменува владиката Порфириј.
- Таквите култни групи злоупотребувајќи ги или искористувајќи ги различните проблеми и искушенија на луѓето, нудат лесни, брзи и успешни решенија , го сокриваат своето вистинско лице и лажно се претставуваат, за луѓето да мислат дека внатре во таквите организации ќе ги решат своите духовни и егзистенцијални проблеми.
Православната Црква дејствува против таквите појави во три насоки: најпрвин со својата проповед се обидува да ја изнесе на виделина вистината за Евангелието која што има цел целосно да го изгради човекот и да го престори во слободна личност со перспектива за вечна слобода , потоа со изучување на содржината на учењето и опасностите кои произлегуваат од овие групи и известување на јавноста за нив , за луѓето да знаат за што се работи.
Конечно, Црквата дејствува и терапевтски, се обидуваме да помогнеме на жртвите или на семејствата на жртвите, да се одврзат од зависноста од култовите и сектите и сосема слободно и релаксирано да се вклучат во духовниот живот на Црквата – напоменува митрополитот Христофор.
Токму таа трета насока , меѓутоа, може да биде проблематична. Рехабилитацијата на жртвите на лажните пророци и други „ божества на земјата“ е мошне тешка и бара организирана работа на психијатри, психолози, социјални работници, свештеници, па дури и адвокати , вели Александар Дворкин, еден од најпознатите руски антикултни активисти и директор на центарот Свети Иринеј Лионски, кој се занимава со овие појави.
Превод: М. Даниловска Мина
Светите маченици Акиндин, Пигасиј, Анемподист, Автониј, Елпидифор и другите со нив; Преподобен Маркијан Кирски; Светиот свештеномаченик Викторин, епископ Патавски;
