Св.Серафим Саровски - Раскажувањето на Старицата МАТРЈОНА

Во издание на библиотеката „НЕБЕСНИ ЦВЕТОВИ“ при манастирот на св. Атанасиј Велики, с. Журче излегоа од печат две нови книги, и тоа: ДУШТА ПОСЛЕ СМРТТА од јеромонах Серафим Роуз и ПАТОТ НА ХРИСТИЈАНИНОТ од Арх. Рафаил Карелин.
во моментов, книгите може да се купат во манастирот на св. Јован Крстител, с. Слепче и во манастирот на св. Атанасиј Велики, с. Журче , или на контакт маил: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.

Библиотеката “НЕБЕСНИ ЦВЕТОВИ” ги има издадено и следните книги:
“НОВ ЗАВЕТ”
“Тајната на спасението” од арх. Рафаил Карелин
“Светињата на животот и детеубиството”
“Касијана”
“Свети Серафим Саровски”

“Свети Нифонт”

Korica.sv.SerafimS.jpg

Раскажувањето на Старицата на Дивеевскиот манастир МАТРЈОНА и сведоштвото на саровскиот монах
ПЕТАР

Стапувајќи во Дивеевскиот манастир, по благослов на отец Серафим, го минував послушанието во тоа да им приготвувам на сестрите храна.
Еднаш, поради слабото здравје и по ѓавол-ско искушение, толку многу се вознемирив и паднав во униние, што одлучив сосема да си одам од ма-настир, тивко, без благослов: до толкава степен ми се покажа тешко и неиздржливо тоа послушание. Без сомнение, отец Серафим го провидел моето искушение, затоа што ненедејно испратил да ми кажат да одам кај него.
Исполнувајќи ја неговата заповед, заминав кај него, на третиот ден од Петровиот празник, по завршувањето на трпезата, и сиот пат проплакав.
Пристигнувајќи во неговата саровска ќе-лија, ја кажав вообичаената молитва, Старецот велејќи ,,амин”, ме сретна како отец кој го љуби своето чедо и, земајќи ме за обете раце, ме воведе во својата ќелија. Потоа рече: ,,А јас, радост моја, цел ден те очекував”.
Јас сета во солзи му одговорив: ,,Баќушка, знаеш какво ми е послушанието, не можев порано; само што им подготвив трпеза на сестрите, истиот час тргнав кај тебе и цел пат го проплакав”.
Тогаш отец Серафим ми ги избриша сол-зите со своето шамивче, велејќи: ,,Матушка, твоите солзи не залудно капат на подот”, и потоа, водејќи ме кон иконата на Царицата Небесна Умиление, рече: ,,Целивај, матушка, Царицата Небесна ќе те утеши”.
Ја целивав иконата и почувствував толкава радост на душата, што сосема живнав. После тоа отец Серафим ми рече: ,,Ајде, матушка, сега оди во гостоприемницата, а утре дојди во оддалечената пустинка кај мене”. Но јас му одговорив: ,,Баќушка, се плашам да одам сама во оддалечената пустинка.
А отец Серафим на тоа одговори: ,,Ти, матушка, оди до пустинката, а по пат кажувај на глас ,,Господи помилуј”, - и самиот при тоа отпеа неколку ,,Господи помилуј”, - а на утринска не оди; штом ќе станеш, направи педесет поклони и
тргни”.
Исполнив сe како што благослови отец Серафим; станав, направив педесет поклони и тргнав, и по цел пат гласно кажував ,,Господи помилуј”. Од тоа не само што не чувствував никаков страв, туку чувствував во срцето голема радост, по молитвите на отец Серафим.
Приближувајќи се до оддалечената пустинка, одеднаш видов дека отец Серафим седи близу до својата ќелија, на бунарот, а покрај него стои една ужасно голема мечка. Премрев од страв и викнав на цел глас: ,,Баќушка, умрев!” – и паднав.
Отец Серафим, кога ме слушна, ја удри мечката и и мавна со раката.
Тогаш мечката, како разумна, истиот час замина таму каде што и покажа отец Серафим, во густежот на шумата. А јас, здогледувајќи го сето тоа, треперев од ужас, и дури кога отец Серафим ми се доближи утешувајќи ме со зборовите: ,,Не се ужаснувај и не се плаши”, јас продолжив да викам: ,,Леле, умрев!”
На тоа Старецот ми одговори: ,,Не, матуш-ка, не умираш, смртта е далеку од тебе, а ова е радосно”.
И потоа ме поведе кај истиот бунар, на кој пред малку седеше и на кој, откако се помоли, ме седна и мене и самиот седнувајќи.
Не успеавме да седнеме, кога одеднаш мечката излезе од густежот на шумата и кога се приближи до отец Серафим, легна крај неговите нозе.
Јас, пак, наоѓајќи се во близината на таков страшен ѕвер, прво ужасно се уолашив и сета треперев; но потоа, гледајќи дека отец Серафим му се обраќа без никаков страв, како на кротка овчичка, и дури дека ја храни од своите раце со леб, кој го носеше со себе во торбичката, јас малку-помалку почнав со вера да живнувам. Особено чудно тогаш ми се покажа лицето на великиот мој отец: тоа беше светло како на ангел и радосно.
На крај, кога сосема се успокоив, а Старецот го потроши речиси сиот леб, па ми го подаде пре-останатото парче, ми заповеда јас самата да ја нахранам мечката.
Но јас одговорив: ,,Се плашам, баќушка, ќе ми ја скине раката”, а всушност се радував, мислејќи, ако ми ја скине раката, нема да бидам во состојба да готвам.
Отец Серафим, пак, погледнувајќи на мене, се насмевна и рече: ,,Не, матушка, верувај, таа нема да ти ја скине раката”.
Тогаш го зедов лебот што ми го подаде и ја нахранив мечката со такво утешение, што поскав уште да ја хранам; ѕверот беше кроток и кон мене, грешната, по молитвите на отец Серафим.
Гледајќи ме така спокојна, отец Серафим ми рече: ,,Се сеќаваш ли, матушка, кај преподобниот Герасим на Јордан лав служеше, а на кутриот Серафим мечка му служи. Ете, и ѕверовите н# слушаат. А ти, матушка, паѓаш во униние, а зошто? Ете, и ножици да земам, навистина ќе го истрижам. Во Бога те молам, матушка, никогаш не паѓај во
униние, не се обесхрабрувај, никогаш и за ништо, туку секогаш подражувај го смирението на преподобна Исидора. Таа во манастирот беше последна од сите, но кај Бога беше прва, и не и беше одвратно никакво послушание.
Тогаш јас во својата простота реков: ,,Баќушка! А што ако сестрите ја видат мечката, ќе умрат од страв!”
Но тој одговори: ,,Не, матушка, сестрите нема да ја видат”.
- А ако некој ја заколе? - прашав јас, - ми е жал за неа.
Старецот одговори: ,,Не, нема да ја заколат, освен тебе, никој нема да ја види”.
Јас поразмислив како да им раскажам на сестрите за тоа страшно чудо?
А отец Серафим на моите мисли одговори: ,,Не, матушка, пред да се исполанат единаесет години од мојата смрт, никому не кажувај за ова; а после, волјата Божја ќе открие кому треба да се каже”.
На истата оваа монахинка отец Серафим, на една недела пред својата смрт, и кажал: ,,Сега ме гледаш во плот, а набрзо ќе ме видиш во киур, и вашата тага ќе биде сеопшта. Но силата Божја во немоќта се извршува”.
По некое време таа старица, заради некоја потреба, дошла во ќелијата, во која со сликање се занимавал, по благослов на отец Серафим, селанецот Ефим Василев, познат по својата вера и љубов кон Старецот, и здогледувајќи како тој го слика отец Серафим, одеднаш му рекла: ,,По се изгледа тука му прилега на отец Серафим да го насликаш со мечка”.
Ефим Василев ја прашал зошто мисли така? И таа нему прв му го раскажала чудесниот настан.
Тогаш се беа исполниле токму единаесет години од смртта на великиот Старец.
Иако и многу други го имале видено отец Серафим со мечка, но бидејќи тие лица ни се непознати не може да се пренесе нивното сведоштво, освен едно, што го раскажа монахот Петар.
Тој монах, приврзан со љубов кон отец Серафим, заминал еднаш во оддалечената пустина на Старецот за да ги побара неговите душеспасителни поуки, и одеднаш, приближувајќи се кон неа, видел како отец Серафим седи крај бунарот и храни една мечка што стои пред него со сухарики, кои ги вадел од својата торба.
Потресен од таа прекрасна и страшна глетка, Петар застанал зад едно големо дрво и почнал молитвено да го моли старецот да го избави од
стравот. Истиот час видел како мечката заминува од кај Старецот по патот кон шумата од спротивната страна. Тогаш тој се осмелил да се приближи кон отец Серафим. Старецот го сретнал со радосен дух и му рекол дека ако се удостоил да го види близу него шумскиот ѕвер, да молчи до неговото успение.
Монахот Петар не престанувал да се чуди на чистота на душата и верата на праведниот старец, кому и бесловесните ѕверови му се повинувале, од кои ние се плашиме само што ќе ги здогледаме.