Рамнодушноста не им е дозволена дури ни на мирјаните, а не пак на свештенството. Искрениот, духовен човек, не треба да работи ништо незаинтересирано.

„Нека е проклет секој,кој немарно го извршува делото на Господа“, вели пророкот Јеремија (Јер. 48, 10)... Сега е војна, духовна војна. Јас треба да бидам напред. Колку марксисти, колку масони, колку сатанисти и секакви други! Колку бесомачни, анархисти, опрелестени... Јас гледам што нè очекува и тоа ме боли. Во грлото ми е горко од човечката болка... Владее дух на млакост, воопшто нема јунаштво! Сосема се расипавме! Како Бог сè уште нè трпи? Денешното поколение – тоа е поколение на рамнодушност.
Не на војна. Повеќето се само за парада. На безбожници и на хулители им даваат да настапуваат на телевизија. И Црквата молчи и не ги одлачува тие богохулници. А треба да се одлачат таквите од Црквата. Жал ли им е да ги одлачат, што ли е проблемот? Ајде да не чекаме некој друг да ја извади змијата од дупката, за ние да бидеме спокојни.

Молчат поради рамнодушност. Лошо е тоа, што дури и луѓето кои имаа нешто во себе, почнаа да се оладуваат и да велат: „Зарем јас можам да ја изменам ситуацијата?“ Ние сме должни храбро да ја исповедаме нашата вера, бидејќи ако молчиме, ќе преземеме голема одговорност. Во овие тешки години, секој од нас треба да го прави она што го може. А, она што не може, треба да се остави на Божјата волја. Така совеста ќе ни биде мирна. Ако не се спротивставуваме ние, ќе станат од гробовите нашите предци. Тие толку страдале за татковината, а што правиме ние за неа?

Ако христијаните не станат исповедници, ако не му се
спротивстават на злото, рушителите ќе бидат уште побесрамни. Но, денешните христијани не се борци. Ако Црквата молчи за да не се скара со државата, ако молчат митрополитите, ако молчат монасите, па кој ќе зборува?

Благодарете Му на Бога за сè. Потрудете се да бидете храбри Подигнете се малку. Знаете ли што поднесуваат христијаните во другите земји?...
А кај нас многумина се толку рамнодушни... недостасува добро расположение, подвигот.

Но, ако не почнеме ние да војуваме против злото, ако не почнеме да ги разобличуваме оние што ги соблазнуваат верните, злото ќе стане уште поголемо. Ако не се исплашиме, малку ќе ги ободриме верните. И на оние што војуваат против Црквата ќе им биде многу потешко. Во минатото нашиот народ живееше духовно, затоа Бог го благословуваше, и светиите на чудесен начин ни помагаа. И ние ги победувавме непријателите, кои секогаш нè надминуваат според бројноста. Ние сега велиме дека сме православни, иако, за жал, често само го носиме името православни, но не живееме православен живот.

Мрзливото свештенство го заспива народот, го остава да биде таков каков што е, за да не се вознемирува.
„Гледај, велат тие, во никој случај не им зборувај дека ќе има војна или за Второто Христово Доаѓање, и дека поради тоа треба да се подготват за смртта. За во никој случај да не се вознемират луѓето!“ А други, од лажно сфатената добрина, велат: „Не ги разобличувајте еретиците дека се во прелест, за да им ја покажеме нашата љубов кон нив“. Денес нашиот народ е замесен „на вода“.
Квасецот не е ист. Ако јас го избегнувам вознемирувањето, за да не го нарушам своето телесно спокојство, тогаш јас сум рамнодушен кон светињата! Духовната кротост е едно, а мекоста поради рамнодушност – сосема друго.

Некои велат: „Јас сум христијанин и поради тоа треба да бидам радосен и спокоен“. Но, тоа не се христијани. Тоа е рамнодушност, тоа е световна радост. Оној, во кого постојат овие световни начела – не е духовен човек.
Духовниот човек целиот е – болка. Т.е. него го боли она што се случува, го боли поради луѓето. И поради тие болки, му се дава духовна утеха.

Старец Пајсиј Светогорец

ФБ: Ана Јанева