Божествена Литургија во храмот на св.пророк Илија, н.Аеродром Скопје (15.02.2021)
Средбата на Доенчето Христос со старецот Симеон и пророчицата Ана (Лк. 2, 22-36), е главен настан на овој празник. На Симеон му било претскажано од Светиот Дух, дека тој нема да ја види смртта, додека не го види Господа Христа, и инспириран со Духот тој дошол во Храмот, каде што го сретнал новородениот Месија, Го зел в раце и ги произнесол зборовите кои до ден денес ние ги пееме во крајот на секоја Вечерна:
Второ. Молитвата не е емоција, т.е. го палам кандилото, ја гасам сијалицата, наведнувам главата, предизвикувам тажен поглед и започнувам да си ја насладувам душата со мислата за Бога. Не, возљубени браќа! Таа е нешто многу различно, многу поразлично од тоа. Молитвата не е ни умозрение, т.е. да седнам, да си го напрегнам умот, да се сосредоточам, па да се обидам да си Го претставам Бога – дали ме чува, да ги соберам своите барања и потреби и да направам зделка со Него.
Колкумина се навистина подготвени да се откажат од своето славољубие, од својата лажна слава; и колкумина се подготвени да изгледаат бедно или да служат за потсмев заради Господ Христос, и заради можната средба со Него?
Началникот на митарите, Закхеј, токму тоа го направил и токму на тоа се надевал трчајќи напред и качувајќи се на смоквата. Тоа е тој однос на дете.
Големите дарови секогаш се проследени со големи испитанија, пред и после нивното примање. Тоа е така бидејќи добриот Бог го познава нашиот болен нарцисизам, нашата склоност да узурпираме сѐ за наша полза. Затоа, заедно со дарот и харизмата, го допушта и испитанието. На тој начин нѐ држи во смирение, за да не се возгордее нашиот ум и нѐ потсетува дека харизмата е дар а не индивидуално достигнување.
Православниот пат има поинаква перспектива. Бог е личност и нашиот однос е личен, директен и онтолошки. Не се спомнуваме за Него само еден ден во неделата со одредени молитви. Тој е мојот живот. Тој е мојот придружник. Тој е мојот татко. Откако прими плот, Тој ме разбира и јас зборувам со Него. Тој поставува пред мене царска трпеза и ме кани, мене бедниот, за да се принесе себеси.
Секој ден го храниме нашето тело дишејќи воздух, за да живее. На душата пак, и е потребен Господ и благодатта на Светиот Дух, без којашто таа е мртва. Како што сонцето ги огрева и ги разлистува полските цвеќиња, очекувајќи ги неговите зраци, така душата што Го љуби Бога, копнее по Него. Таа се ублажува во Него, и исполнувајќи се со радосност сака сите луѓе така да се чувствуваат. Господ заради тоа не создаде, за со Него вечно да живееме на небесата, љубејќи.
Приказните се една голема ризница и нѐ водат до големи вистини. Тоа го разбрав, кога за прв пат се поклонив на Иконата "Утешение" на Света Гора. До тој момент имав чувство, дека бајката е нешто лажно (παραμύθι), имагинарно, мит. Но, осознав дека од мит, може да стане утеха (παραμυθία). Приказната воспитува на така љубовен и топол начин, што во крајна линија станува
Јас чеда ќе заминам од овој живот. Познато ви е дека својот живот го поминав непорочно (без лукавство). И како од сите бев возљубен. И не заради високиот ми чин (достоинство, звание), туку поради добриот карактер. Никого не укорив, ниту некого навредив, ниту некого наклеветив, ниту некому му завидував.
Да го управуваш човекот, најпаметното и променливо животно, е искуство над искуствата и наука над науките. Во тоа може секој да се увери, ако го спореди лекувањето на душите со лекувањето на телата – ќе се убеди колку тешко е последното и ќе разбере колку потешко е нашето лекување, истовремено и попретпочитано по карактерот на болеста, по силата на знаењето и по целта на лекувањето.
На Литургијата, во присуство на Неговото блаженство Архиепископот Охридски и Македонски г..г Стефан, чиноначалствуваше Митрополитот Повардарски г. Агатангел, во сослужение на Митрополитот Европски Пимен. Присутен на литургијата беше и Митрополитот Брегалнички г. Иларион.Потоа беше отслужена Панихида во манастирот „Свети Илија“ во Чардак, местото на вечното почивалиште на блаженоупокоениот Митрополит Горазд.
Кој од оние што здраво размислуваат може да го пофали сојузот втемелен на лошото дело? Ако некој нѐ праша: што почитуваме и на што се поклонуваме? Одговорот би бил: ние ја почитуваме љубовта. Според зборовите на Светиот Дух, нашиот „Бог е љубов“. А што е значајно во законот и во пророците? И на ова евангелистот не дозволува да одговориме поразлично.
. Оној што искрено Го љуби Бога се моли нерасеано, а оној пак, кој се моли нерасеано искрено Го љуби Бога. Но, не може да се моли нерасеано оној, чијшто ум е приврзан за нешто земно. И така, оној чијшто ум е приврзан за нешто земно не Го љуби Бога.
2. Умот кој долго се занимава со некаков сетилен предмет, има страст кон него: похота, тага, гнев или
„Кога некој од браќата има негативни помисли, мораме внимателно, со љубов и смирение да се обидеме да го поправиме. Должни сме да го поправиме. Наместо да се обидат да ги исправат погрешните помисли, денес многу луѓе, вклучувајќи, за жал и некои од нашите духовни отци, се согласуваат со нив, па дури и ги уништуваат добрите помисли. Ќе ви посочам еден пример за да сфатите како постапуваат: