Исто така, и повеќето христијани, на почетокот од духовниот живот, со помош на првата благодат, ја очистуваат енергијата на својот ум, но не успеваат да продолжат по патот на духовниот развој – и поради неодлучната борба со своите страсти, и поради погрешната мисловна религиозно-општествена шема што ја усвоиле и на која се програмирани, без да се свесни за тоа.
Значи, покрај личните гревовни шеми што ни ги всадува моделот на живот што овој свет ни го наметнува, меѓу христијаните

Во вечер мирна

кога глас на месечина истекува

се собравме околу трпеза

думи да споделиме

радоста да навјаса.



Во вечер како посестрима

Кога мачениците оделе на страдање, никој од нив не поставувал услови или граници. Никој! Секој од нив бил целосно предаден на Бога – она што Бог ќе дозволи, она што Бог ќе допушти – да пострада онолку колку што Бог сака.
Не биле предадени на Бога со услови: Го прифаќам мачеништвото, но да биде вака, а да не биде онака, да се случи ова, а да не се случи она. Услови воопшто не постоеле. Ниту овцата не се предава на колење, како што се предавале мачениците.

Господ Христос на сите им се обраќа согласно нивото на нивниот духовен развој. Оние кои водат природен начин на живот – Апостолите, ги поучува како од просветленост да достигнат обожение, а оние кои водат противприроден начин на живот (растројство, неврози), како и оние кои се наоѓаат на степенот од очистување на своето срце од страстите – неопитниот народ, ги поучува како да достигнат до степен на просветлување на умот и да влезат во природниот начин на живот.

Во Цариград живееше еден човек, по име Николај, којшто се издржуваше од ракоделие. Побожен, тој се беше заветувал деновите посветени на празнувањето на свети Николај Чудотворец да ги празнува вистински прославувајќи го овој угодник Божји. Тој тоа го исполнуваше истрајно, според зборовите на Светото Писмо: Почитувај Го Господа со имотот од праведните трудови твои (Изрек. 3:9); и на тоа секогаш цврсто се сеќаваше. Така тој достигна длабока старост и, немајќи повеќе сила да работи, западна во голема немаштија.

Со други зборови, кога умот е постојано зафатен со молитвата и човекот целиот свој живот го насочил кон тоа дејствување, тогаш внатрешните чувства почнуваат да се орасположуваат за молитва и се нурнуваат во неа, соучествуваат во молитвеното дејствување на умот и бивајќи восхитени од името Божјо, не го одвлекуваат повеќе умот од молењето. А срцето притоа почнува сочувствително да се одѕива, содоживувајќи со умот.

Во текот на овие месеци, после појавата на Ковид-19, сите ние преживуваме една трагична состојба, со сериозни последици – економски, социјални, психолошки и, најглавно, здравствени. Луѓе се болни, едни полесно, други посериозно, трети се во опасност, четврти завршуваат на начин кој не би му го посакал ни на враг. За жал, многумина не ја сфаќаат ситуацијата сериозно. Некој би очекувал од „духовните“ луѓе, особено од клириците, да се држат до еден поодговорен став.

Покажи маченички дух таму, каде што е твоето секојдневно поле: во твојот дом, при својот сопруг, при својата сопруга. Кога сопругот се прибира од работа изморен и ти зборува неучтиво, ти не се разгневувај. Кога ќе те навреди, ти премолчи. Покажи му љубов, понизност, трпение. Ако жена ти го прегори јадењето, ти не брзај да викаш, изеди го. Стави малку лимон во него, за да стане повкусно и кажи ѝ: убаво е јадењето, за да не разбере дека изгорело.

Во едно затскриено, убаво балканско селце пристигнал на летна почивка чуден туѓинец. Тој бил многу богат човек. Патувал сам, бил многу уморен и сакал што поскоро да најде место каде што ќе престојува за да си отпочине. Имал намера да ги усреќи оние кои ќе му дадат тивко и пријатно засолниште. Бидејќи неговото богатство било непроценливо, тој на гостољубивите домаќини сакал да им даде таков подарок, каков што тие дури и не сонувале.

Црквата значи победа над смртта, можност да се постигне Вечноста и да се надминат границите, какви и да се тие; со еден збор, Црквата е Христос. Ние сепак не сакаме да го примиме тоа  што Таа ни го дава и што всушност Таа претставува.Од оваа причина ние живееме во нејзините пазуви, но остануваме заробеници на светската минливост, на нашите страсти и копнежи. На овој начин се смируваме додека ги бараме нештата во сегашноста, одбивајќи да погледнеме во очите на нештата од Вечноста.

Внимание се нарекува чувањето на умот, пазењето на срцето, бдеењето и умственото тихување.
Кога се молиш, сфаќај го она што е кажано.
Вежбај воздржување, коешто е над тишината. Воздржување е да не се смееш, и да не зборуваш празно или лошо за другите.
Ништо не помага во напуштањето на гревот ако спомнувањето на смртта.

  Духовниот отец е поголем од таткото по тело. Бидејќи ако видам дека сте ја удриле ногата на камен, ќе се загрижам и ќе поитам да ви помогнам. И ако видам дека ве водат на суд заради некој ваш долг, ќе побрзам да го отплатам во ваше име.

И ако видам дека луѓето ве осудуваат, ве проколнуваат или ве клеветат, ќе бидам на ваша страна и ќе ве заштитам.
Ако ве видам тажни и дека никаде немате утеха, ќе дадам сé од себе

Демонските помисли на сомнеж и колебливост, што произлегуваат од самољубието и маловерието, како и стравот, несигурноста и безволноста што ги следат таквите помисли – го ослабуваат и изнемоштуваат духот во човекот, и го држат, врзан преку страстите, за овоземното и свиен, односно целосно насочен кон овој свет, како кон веќе „посигурна“ потпора.
           Нема понедостоен начин за човекот – како икона Божја, повикан кон боговподобување, да ја изгуби својата боголикост

Целото небо било исполнето со ангели и светители. Сите стоеле со приклонети глави завртени кон Господа. Рацете пак ги држеле прекрстени на градите.
Ангелите и светителите биле во голема побожност, страв и молк и како да се наситувале од бесѕелесната-розенкаста светлост, која излегувала од Спасителот и од Неговите рани. Таква светлост од Христовите рани паѓала врз Светите Тајни кои се наоѓале на престолот.

М - Молитвата на почетникот е непрестаен аскетски подвиг на единство со Бог. Молитвата на просветлениот е чудотворна. Совршениот, пак, нема молитва.
И - Историјата на овој свет е распнување и отфрлање на Богочовекот Христос. Оние, пак, што поверуваа во Него, преминаа од смрт во живот и на суд нема да дојдат.

Ние можеме да го напуштиме Бога, но Тој нас сигурно нема да не напушти. Иако некогаш ни се чини дека сме напуштени и сами, од Бога е, Тој го знае најдобриот пат за наше спасение. На нас е да го препознаеме Божјото присуство,

токму како и момченцето во приказната, во спротивно, роптајќи, нема да научиме, да бидеме безгрижни и здрави (души)+++

Во секого од нас постои искрата на Божеството, образот Божји, бесмртниот почеток, кој Господ го вдахнал во човекот при создавањето. Образот Божји во човекот, како прво, се наоѓа во бесмртноста на душата, во нејзината духовност, бидејќи Самиот Бог е совршен и апсолутен Дух; како второ, во разумот (во способноста на човекот да мисли, да биде свесен за својата личност и во можноста да го познае Бога); како трето, способноста за креативност (Бог – е Творец, и Он нам ни дал

„Оној што се удостоил со Божествено знаење и преку љубовта стекнал просветленост, никогаш нема да се превознесе со духот на суетата. А оној којшто сѐ уште не се удостоил со тоа, лесно ќе биде занесуван од тој дух.

Но ако таквиот во сѐ гледа кон Бога, вршејќи сѐ за Него, лесно ќе ја избегне оваа неволја.“