Споменот на овој голем апостол и евангелист се празнува на 26 септември. А на 8 мај се споменува чудото пројавено на неговиот гроб. Имено, кога Јован имаше повеќе од сто години, зеде седуммина од своите ученици, излезе од Ефес и им нареди на учениците да му ископаат гроб во вид на крст. Потоа старецот слезе жив во гробот и беше погребан.

Отец Пајсиј рече дека човекот има две радости.  Кои?
 Една радост е кога ќе прифатиш нешто од некого.  Другото е кога ќе подарите нешто.  Втората радост е поголема.
 „Се сеќавам“, рече тој, „еднаш, за време на војната, имаше силно гранатирање. Си ископав мал ров.

 Во времето на царот Констанс, синот на Свети Константин, кога беше патријарх Кирил Ерусалимски, во девет часот наутро над Голгота се појави Чесниот Крст и се простираше до небото над Елеонската Гора. Тој Крст беше посветол од сонцето и поубав од најубавото виножито. 

Човекот по својата природа има своја цел и Бог го бара тоа од него. И затоа заповеда човекот најнапред да го разбере тоа, да го засака и да има волја да работи за тоа. А за да може мислата да биде остварена во дело, да приложува труд и да ја извршува потребната работа, - за ова Господовата благодат му го дава сето ова на оној што поверувал и посакал да го врши. Затоа човековата слободна волја е од суштествено

 Покајното чувство треба да нѐ придружува постојано, и тоа треба да биде нашата главна подготовка за Причеста. Ако постојано се подготвуваме за примање на Светите Христови Тајни и ги примаме нив толку често, колку што можеме, тоа и ќе биде правилно христијанско устројство.

Со радост му соопштуваме на верниот народ дека од 23 до 24 мај 2022 година, во посета на Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија ќе престојува делегација  на Српската Православна Црква предводена од Неговата Светост, Српскиот Патријарх г. г. Порфириј.

Јас сум видел луѓе немоќни душевно и телесно, кои, поради мноштвото свои гревови, преземале подвизи, кои биле над нивните сили и што не можеле да ги носат. Јас им реков, дека Бог суди и за покајанието не според големината на трудовите, туку

„Му благодариме на Бога што, еве, се исполни времето, па наидовме на братољубиво разбирање и кај Неговата Светост, патријархот г. Порфириј, заедно со членовите на Соборот на Српската православна црква, кои, само по неколку дена од донесениот акт на Синодот на Вселенската патријаршија, раководен од Неговата сесветост патријархот г.г. Вартоломеј

 Детето, веројатно имаше дваесеттина години, а според начинот на кој отсечно, грубо и школски паркираше, можеби и помалку. Зад автомобилот се построи велосипедист. Го познав по шапката, тоа беше чичко Томо, пријател на татко ми од старата маала. Сиромав и сирот, преживеа мозочен удар пред неколку години, но тоа не го спречи да продолжи со вообичаените активности, кои во неговата ситуација беа и неопходност.  

Како просветлен Првојерарх на Великата Христова Црква, Вие храбро и трпеливо го понесовте крстот да бидете, според зборовите на Господ Исус Христос, „прв во служење на другите“ (Сп. Мк. 9, 35) и достојно одговоривте на својот историски призив. На тој начин се уподобивте на своите славни претходници, големите патријарси на Константинополскиот престол.

Зар не знаеш дека страдањата и искушенијата се умножуваат тогаш кога Господ му ја приготвува на некого својата милост? И воопшто не го посакувај спокојот, ако не ти го испраќа Господ, зашто телесниот спокој е одвратен пред Господа. Самиот Господ реколː „Во светот ќе имате маки“ (Јован 16, 33)

Што сакам да кажам? Денес човештвото со своите стравови стаса до ѕидот. Ако го изземеме архаичниот страв од природни катастрофи (земјотрес, поплави, пожар), тогаш двата други најсилни стравови, според мое мислење, се стравот од самиот себе и стравот од другиот човек. Двата стравови денес искуствено се доживуваат.

За таа цел, ако сака да премине од душевност кон духовност, тој е должен да напредува во верата и во стравот Божји, да воспитува во своето срце побожност, љубов кон Бога и кон луѓето, и често преку исповед, да ја очистува својата совест, стремејќи се кон сè подлабоко богопознание, кое ќе биде постигнато преку смирување на умот (т.е. на телесното мудрување – Рим. 8, 6) пред богооткриените вистини.

 "Поголема благодарност треба да им оддадеме на оние што нe боцнаа со што излегоа трњата од нашата душа,

отколку на оние што бесплатно ќе ја ископаат нашата област

и ќе ни ја покажат нашата скриена непозната ризница.