Неспорно е дека сме некултурни, невоспитани, необразовани, дека се восхитуваме на секаков евтин (но и скап) кич, дека турските сапуници ни стануваат мерка за стварноста и вредностите, дека во кафаните ечи турбо-фолк, дека на празниците и свеченостите го оставаме зад себе и она малку достоинство што го имаме. Сето тоа е премногу очигледно. Прашањето што ме мачи е: дали ако тоа се промени ќе станеме навистина подобри?

Уште од самото основање на Светата православна, соборна и апостолска Црква, псалтите завземале значајно место во богослужебниот живот на ранохристијанската Црква. Во житието на св. Игнатиј Богоносец - епископ Антиохиски читаме, дека тој го вовел во својата диоцеза антифоното пеење, односно пеењето на две певници. Тој тоа го сторил по примерот на самите свети ангели,...

„Со Божјата помош на наша страна, ќе победиме во Ирак!“, објави Џорџ Буш пред почетокот на војната. „Борете се, како Самиот Бог да ви наредува!“, ги бодреше Садам Хусеин војниците во спротивниот табор. Водачи кои се повикуваат на Бога за да ги оправдаат своите експанзионистички планови. Војски кои ја просат Божјата помош пред почетокот на воени дејствија и кампањи. Но, која е улогата на Бога во една војна?

Управникот на синагогата Јаир паднал пред нозете Исусови и Го молел да отиде во домот негов. Неговата единствена дванаесетгодишна ќерка била тешко болна и умирала. Христос Бог, нашиот добар Пастир, подготвен да ја положи душата Своја за овците Свои, се согласил и заедно со Јаир, следени од многу народ и од светите апостоли, тргнал кон домот Јаиров.

Ава Сисој говорел: „Биди смирен, откажи се од својата волја, не грижи се за ништо световно и ќе бидеш спокоен.“ Еден брат го прашал ава Сисој: „Што да правам со страстите?“ Старецот му одговорил: „Секого го искушува неговата похот, која го влече и мами.“

„Целта на аскетско-исихастичкиот живот е суштински истоветна со целта којашто Светото Писмо ја поставува пред сите христијани: да се стекне свест за благодаттa на Крштевањето, којашто веќе му е дадена на секој човек, но е помрачена со гревот. - „А, постојат два начина како да ја придобиеме енергијата на Духот, којашто светотаински сме ја примиле при Светото Крштение:

Можеби некоја улога одиграа некои мои предци – луѓе од светиот живот, затоа што во нашиот род имавме свештеници, мајка Софија, игуманија на манастира во Новгородската губернији која погинала за вера. Имаше уште некои луѓе со одредени духовни заслуги. И ете, мислам дека и тие ме спасуваа, затоа што до верата доаѓав по чудни патишта. На пример, децата во моето одделение – некое време работев како селска учителка – ми говореа: „А денеска е Велики четврток,...

Пред една годинa, (2014) раководството на епархијата донесе уште еден игумен во манастирот. Со неговото доаѓање, за жал, работите уште повеќе се искомплицираа.
    Во истата 2014 година добив и награда за заслужeн граѓанин за придонес во општествениот живот на Австралија, од тогашниот премиер Тони Абот, што беше промоција за целата МПЦ – ОА, како и за целата македонска заедница. За жал, следуваше уште поголемо заладување на односите со истите луѓе од епархијата.

Секоја човечка душа е пустина и пекол, додека во неа не влезе Господ Христос.

Литургијата е чудесен дар од Исус Христос. Литургијата е мост преку кој може да се премине во вечниот живот. Запаметете, тое е завет од Господ!

Литургијата е чудесен дар од Исус Христос. Литургијата е мост преку кој може да се премине во вечниот живот. Запаметете, тое е завет од Господ!
Св. Јован Златоуст вели дека Божествената Литургија навистина е голем и чудесен дар; Божјите ангели ни завидуваат нам, луѓето, на кои им е дадена среќата – примање на Божјите Тело и Крв.

Љубовта доаѓа во срцето постепено, имено преку добрите дела. Кога им правиме добро на луѓето, престануваме да бидеме рамнодушни кон нив, далечината меѓу нас се намалува – и тие ни стануваат ближни. И колку повеќе им правиме добри дела, толку е посилна љубовта во нашето срце, затоа што нема друг начин или друга можност да растеме во љубовта.

Целиот свет најде во тебе заштитник, страдалнику, кој ги победуваш незнабошците. И, како што си ја победил горделивоста Лиева, и за борба си го охрабрил Нестора, така свети Димитрие, моли се на Христа Бога, да ни дарува милост голема.

„На многу од нас ни е познато колку е опасно да се изгубиме во шумата, кога во еден момент ќе нема да знаеш каде да одиш и ќе те опфати страв. А што се случува кога човекот ќе се загуби во својот живот? Светите Отци многу добро сфаќале дека тој феномен на блуд и заблудување е вистински поврзан со помрачувањето на моралното чувство.

На 08.11.2015 година, кога го празнуваме споменот на светиот великомаченик Димитриј, патрониот празник на соборниот храм на нашата епархија и големиот заштитник на градот Битола, Митрополитот Преспанско-Пелагониски г. Петар отслужи Божествена Литургија во истоимениот храм „Свети Димитриј“, во Битола.

Може ли да се надеваме на светот? Кому тој не му ласкал? Кого не го излажал? Тој ветува многу, но дава многу малку. Само оние кои се надеваат на Господа, по зборовите на светиот Давид, нема да погрешат, то ест, нема да се излажат во својата надеж!

Судејќи според „агитацијата“ и дејството на нашите партии од минатото, би можеле да им завидуваат на повеќето од тоталитарните секти.  За да заведуваат и добијат некого, е дозволено сѐ: подкупи, изнудување, лажни ветувања, страв, демонизирање на неистомислениците, создавање на паника и безнадежност. Сето тоа се прави во името на „светите идеали“: „Европа“, „светлата иднина“, „благосостојбата на народот“. И така со неверојатна брзина, успешно и ефикасно, се бришат границите меѓу вистината и лагата, доброто и злото.

На 1 ноември 2015г., во Дваесет и втората недела по Педесетница, кога Црквата го празнува споменот на светиот Прохор Пчињски, во истоимената црква во Пјаченца (Италијанска Република) Неговото Високопреосвештенство, европскиот Митрополит г. Пимен, во сослужение на Високопреосветениот кумановско-осоговски Митрополит г. д-р Јосиф отслужи Архиерејска Божествена Литургија.

Во моментот кога се чувствуваме лошо, нешто сме заборавиле.  Добро е да се потсетиме на тоа нешто. Затоа постојано служиме света Литургија, затоа постојано читаме, затоа се молиме постојано, затоа за време на светата Литургија свештениците велат: “пак и пак…“, повторно и повторно. Зошто? Бидејќи сум човек. Како што велат некои – убаво  ги...

Да не бараме караници. Односно, не треба да бараме повод за расправии и судир со луѓето. Зарем немаат и тие болка во својот живот, немаат ли деца коишто се мачат со уроците, немаат ли некој болен во семејството? Ете ќе најдам допирни точки. Ќе зборувам за Бога без тие да сфатат дека зборувам за Бога. Нема да им зборувам како на проповед, туку така што да се потрудам да го разберам.

Може ли секој од нас да си одговори на прашањето колку време од 24-часовниот ден ѝ посветува на лично-соборната молитва насамо? И колку во тие претпоставени десетина минути молитва нашиот ум е собран во зборовите на молитвата? Се лажеме себеси ако одговорот е позитивен, нели?
Значи, каква поука можеме да извлечеме од поведението на Марта?