Светиот храм Св. Илија во Чернобил- Милост Божја

3.angeli.so.truba

Светиот храм Св. Илија во Чернобил- Милост Божја
Само на едно место на територијата на разурнатиот регион Чернобил, законите на природата ја изгубија својата сила – во црквата Свети Илија. За разлика од околината, во внатрешноста на sидовите на црквата, уредите за мерење на радиоактивноста покажуваат апсолутно дозволено ниво на зрачење, кое не се зголеми дури и во првите години по катастрофата.
Во исто време, сите обиди на експертите да најдат какво било научно објаснување за овој феномен, поврзувајќи го со природни аномалии, беа неуспешни. Во современото општество, каде што материјализмот, кој беше всаден со децении, мирно коегзистира со религиозни убедувања, верувањето во натприродни сили во никој случај не е заедничка одлика на граѓаните. Сепак, дури и најтврдокорните скептици се принудени да признаат дека понекогаш постојат феномени за кои е тешко да се најде рационално објаснување. Една од овие појави е црквата Свети Илија, сместена во зоната за исклучување во Чернобил. По што е позната?
Единственоста на оваа црква, која на прв поглед не се разликува од многу слични градби, е тоа што зрачењето необјасниво ја заобиколи.

Како што е познато, несреќата, што се случи во април 1986 година во блиската нуклеарна централа во Чернобил, ја претвори целата околна област во мртва зона контаминирана со радионуклиди на цезиум и јод. Огромен број луѓе беа принудени да ги напуштат своите домови и да се преселат во безбедни места за живеење. Редовните мерења од страна на специјалисти покажуваат дека и денес, по повеќе од три децении, воздухот и почвата на Чернобил се заситени со смрт. Тие се помирија со тоа, разбирајќи ги објективните закони за тоа што се случува.
И само на едно место на територијата на овој уништен регион, законите на природата ја изгубија својата сила – во црквата Свети Илија. Во нејзините sидови, уредите покажуваат апсолутно дозволено ниво на зрачење, кое не се зголеми дури и во првите години по катастрофата. Во исто време, сите обиди на експертите да најдат какво било научно објаснување за овој феномен, поврзувајќи го со природни аномалии, беа неуспешни. Покрај тоа, не е спорно дека многу икони што се наоѓаат во овој храм се здобиле со чудесна моќ.
Историјата на храмот, која ги збуни современите научници, има нешто повеќе од век и половина. Сепак, како што е јасно од преживеаните документи, на ова место биле подигнати дрвени цркви неколку пати, една по друга уривајќи се во пожари. Сегашната црква е изградена во 1869 година и служела скоро половина век, сè додека „комунистичките господари на животот“, укинувајќи ја парохијата, ја пренеле во надлежност на бројни економски организации. Продавница за храна е лоцирана подолго време.
Во 1937 година, поради друга антирелигиозна кампања, беше издадена наредба да се разнесе зградата што некогаш служеше како храм, но поранешните парохијани, продирајќи внатре, легнаа на подот и објавија дека се подготвени да умрат заедно со нивното светилиштето. За да се избегне отворена конфронтација со населението, властите беа принудени да ја повлечат својата одлука. Следниот пат кога црквата Свети Илија беше пред уништување беше во 1941 година, кога беше минирана пред присилното повлекување на советските трупи. Потоа повторно се спаси само благодарение на посветеноста на локалното население. Повоените години беа обележани со одредено олеснување на владината политика кон религијата, што доведе до оживување на одредени, претходно укинати парохии. Меѓу нив беше и православната заедница на црквата Свети Илија, која постоеше до кобната 1986 година.
По страшната катастрофа предизвикана од човекот во нуклеарната централа во Чернобил на 26 април 1986 година, сите цркви лоцирани во загаденото подрачје, вклучително и црквата Свети Илија, беа затворени. Сепак, по неколку години украинските власти почнаа да добиваат многу писма со барање да се отвори оваа црква и да се дозволи одржување богослужба во неа. Пораките доаѓаа од локалните жители, кои одбија да се преселат надвор од загадената територија, како и од поранешните вработени во АЕЦ, кои изразија желба да го живеат остатокот од својот живот без да ја напуштат зоната на зрачење.

3.angeli.so.truba

Пред да донесат одлука за ова прашање, властите дадоа упатства за мерење на нивото на зрачење во храмот, планирајќи, врз основа на добиените резултати, да ги одвратат верниците од нивниот луд потфат. Сепак, на општо чудење, инструментите не забележаа никакви отстапувања од нормата и беше добиено одобрение за продолжување на верскиот живот во него. Сепак, ниту еден обид да се најде објаснување за овој феномен, иако остана во рамките на материјализмот, не беше крунисан со успех.
Ќе наведеме уште еден факт – колку е изненадувачки, толку е и непобитен. Факт е дека точно 10 години пред избувнувањето на трагедијата, на страниците на весникот „Чернобил“ се појави статија со ироничен наслов „Пронајдоци на црковни луѓе“.
Во тие години сè уште постоеше активна атеистичка пропаганда и редовно се објавуваа слични написи, но во овој случај авторот, со нескриен потсмев, рече дека, според парохијаните на црквата Свети Илија, сите биле сведоци на чуда: Ликот на Богородица се појавил во облаците над, а во рацете држела гранчиња од пелин и го благословила храмот со нив. Сите забележаа истовремено дека нејзиното лице е полно со тага.
Овој напис ќе беше заборавен ако авторот не го наведе точниот датум на тоа што се случило – 26 април 1976 година, со други зборови, точно 10 години пред трагедијата, и што се повторуваше ден за ден …
Во црквата има и посебна икона – таа се нарекува „Спасител на Чернобил“. Ја видел во сон еден од ликвидаторите, организаторот на партијата во нуклеарната централа во Чернобил, Јуриј Андреев, кој добил голема доза на зрачење и се наоѓал во сериозна состојба во болницата. Шокираниот човек им кажал на свештениците за тоа.

3.angeli.so.truba

Наскоро, соодветната икона е насликана во Лавра Троица-Сергиј и осветена во Киев. На него е претставен Исус Христос со Богородица и Архангел Михаил. Стојат на облаците, а под нив, на земјата, се наоѓаат хероите-ликвидатори (лекари, градежници, пожарникари и сл.) И душите на мртвите.