Отец Жарко Ѓорѓиевски: Верата во Бога е духовно издигнување, прозор во светот на вечноста, во светот на бескрајноста и вечните вредности. Оној што верува во Бога ги проширува своите видици, се надминува себеси, духовно расте и е над сите материјални критериуми од овој свет. Неверникот, пак, се повлекува во себе, го стеснува своето битие и се затвора во светот на материјата и материјалното, а животот му поминува во стегање и грч. Од друга страна, пак, верникот, со својата вера е отворен кон натприродниот свет, Му се доверува на Бога, својата сила ја црпи од Него и ја влева својата личност во бескрајната и безгранична Личност Божја. Верата во Бога, всушност го воспоставува нашиот однос кон Него, ги разрешува тајните на нашето битие, ја одредува содржината на нашиот земен живот, а со тоа и вечните тајни на задгробниот живот. Кога верата е таа што го движи човекот, тогаш тој не се плаши од бури, прогони, страдања, искушенија, мачења, човечка злоба, закани, затоа што има стравопочит кон Бога.
Денес, за жал, човекот едноставно е принуден да живее во страв, сомнеж, скепса и постојана негација, да талка по темнина. Современиот човек се наоѓа во своевиден вакуум, во безвоздушен простор исполнет со празнина, демонизам, агресивна деструкција и потполна животна анархија, без сонце кое секогаш ќе грее, опколен веќе не со луѓе, туку со креатури кои почнале да наликуваат на ѕверови, принуден да живее без принципи, без чувство за вистина и светост и да ја трпи безнадежноста на ваквиот живот.

Затоа, само верата е таа која сведочи дека Бог постои, а штом е така, тогаш имаме ред во нашиот дух, во нашиот живот и го гледаме величието на светот и човекот. Мора да одиме со Бога, зашто ако одиме без Него сигурно ќе дојдеме до пречка преку која, без Бога, не можеме да поминеме; ќе одиме до раскрсница и без Бога нема да знаеме по кој пат треба да продолжиме. Тежок е патот без Бога; тежок е денот без Него; тежок е животот без Него, а уште потешка е смртта кога Он не е со нас.
Најголема богатства сега би било: да ни даде Бог разум за се што ѕидаме врз верата во Него да ѕидаме, оти верата е наша храброст во ѕидањето и светлина во патувањето; да бидеме достојни работници во големата работилница Негова, за да бидеме достојни да се наречеме синови Негови и достојни гости на богатата трпеза Негова.

Наша задача е, градејќи го сопственото спасение, да Ја сочуваме чиста и непорочна православната вера. Токму поради• тоа, на сето досега кажано се надоврзува прашањето: "Но, Синот Човечки, кога ќе дојде, ќе најде ли вера на земјата?" (Лк. 18, 8) Секако дека следбениците Христови ќе бидат сочувани од пропаст, но само оние кои ќе ги издржат искушенијата од последните времиња. Само оние, чија што вера поминала низ оганот на искушенијата и заблескала како злато со сета своја чистота и искреност, ќе го најдат своето место до престолот на живиот Бог. Свети Исак Сирин вели: "Во искушенијата, во оние часови на големи душевни бури, ни се чини дека сите не напуштиле и нема надеж на спасение од никаде." Страшниот Суд за праведниците нема да биде страшен; тие со радост Го чекаат Синот Божји да дојде повторно, но овој пат како Судија, и радосно воскликнуваат:"Да дојди, Господи Исусе!" (Откр. 22, 20)

Амин.