Оној што се фатил за угодување на Бога, треба, како прво, сè спокојно да прима и мирно да трпи, а како второ, да умее при тоа да се држи и да делува. Првото е лесно: стегни заби и молчи; а второто е многу тешко, посебно затоа што несмирениот дух веднаш излегува надвор – преку зборови, преку дела и преку движења – и таа околност, како што и самите гледате, сè расипува. Но имате опит, повелете учете, науката е едноставна, само што тешко се научува. Ево за што се работи: во непријатните случаи, кои предизвикуваат непријатни чувства кон другите, не треба ни да се зборува ни да се делува. Најпрвин треба да се смириме и потполно од срце да се истргнат тие чувства, така што од нив ни трага да не остане... Тогаш и зборовите и делата ќе потечат како што треба, па ќе може да се каже и нешто сурово и строго – дури и лутасто – но тие зборови нема да произведат лошо дејство: зашто духот во нив нема да биде раздразлив, туку мирен и полн со љубов...
Извор: Преминпортал
Светите апостоли Стахиј, Амплиј, Урван, Наркис, Апелиј и Аристовул; Светиот маченик Епимах; Светиот маченик Никола Хиоски; Преподобните Спиридон и Никодим; 
