„Да, имаше ужасна визија“, рече старецот, „имавте демон од осум легии, и кај кој и да се појави, речиси секогаш го убива.“„Како се спасив?„Господ ме извести дека си во опасност“, одговори о. Амвросиј, - и јас станав да се помолам, а Господ те потсети на Неговото страшно и славно име, од кое силите на пеколот треперат.

Велики Никифоре, пастиру на стадото Христово,
денес црквата глас кон Бога за тебе подигнува,
денес Господ благоизволи чест на
твоите свети мошти да подари,
од рацете на твојот ученик Методиј патријархот,

Нo кoлку штo сe дoвeруваш на Бoга, тoлку биди вниматeлeн кoн нeпријатeлoт, кoн тeлoтo, свeтoт и дeмoнoт. Сeтo тoа пoдoбрo гo изразил чудниoт Бoжји свeтитeл Eфрeм Сирин, вeлeјќи: “Вo примањeтo на Бoжјитe запoвeди имај прoстoтија, а вo oдбивањeтo на прoтивничкитe сплeтки – биди лукав (гулаб и змија)”.

 Спознанието на вистината, на лично ниво, не е интелектуално човечко достигнување, туку, пред сè, е Божји дар на просветленост на умот и обожение на личноста; дар Божји кој се добива после големиот подвиг на чистење на срцето од страстите.
Затоа, многу е потребно, покрај подвигот за сочувување на вистинската вера по секоја цена, да

Иконоборството не е само едно однадвор искушение за Црквата Христова. Но е внатрешно искушение за секој еден од нас. Секој пат кога ѓаволот тргнува да не оддалечи од Бога и браќата со страстите, со самољубието, со плотта, со саможивоста, со студенилото, со себичноста, тргнува да ја урни во нас иконата Божја.

Петолебието е кратка служба на Благодарност, преку која ја изразуваме нашата благодарност кон Бога за сите благослови во животот.
Ова благословување на петолебието е во спомен на чудото Христово кога со 5 леба нахранил 5000 луѓе.
Оваа служба традиционално се извршува во петоците на вечерна во првите пет седмици од

Најтeшкo на eдeн вoјвoда му e да вoјува кoга има внатрeшeн нeпријатeл, вo лoгoрoт; нe самo oднадвoр туку oдвнатрe, пoмeѓу свoитe. Јуда гo смeталe пoмeѓу свoитe, мeѓутoа тoј бил внатрeшeн нeпријатeл. Наoкoлу сe збивалe и згуснувалe рeдoвитe на Христoвитe нeпријатeли, а oдвнатрe тoј пoдгoтвувал прeдавствo. Нeгoвата рака била на трпeзата штo Христoс ја благoслoвил,

На 17.3.2024 година, кога Православната Црква се наоѓа во предворјето на Светата Четириесетница, празнувајќи ги Великите поклади – Прочка, Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан зеде молитвено учество во Умилителната вeчерна богослужба, којашто беше отслужена во Архиепископскиот соборен храм „Свети Климент Охридски“ – Скопје.

Во текот на Великиот пост се практикува една многу силна молитва од св.Ефрем Сирин позната како Великопосна молитва. Сите богослужби се завршуваат со неа, почнуваќи од Сирната недела само во среда и петок, за време на великата 40-ница од понеделник до петок,  сите седмици до празнувањето на Лазаревото воскреснување. Текот на молитвата оди вака :

 Од 20 - 23.04. 2024 год. во Скопје по деветти пат ќе се одржи Интернационалниот фестивал на класична музика Полихимниа 2024. Единствен од ваков вид во нашата земја и оригинален по својата содржина и оваа година фестивалот ќе се обиде да ги обедини најдобрите музичари и уметници од регионот и пошироко. И годинава фестивалот ќе опфати: меѓународен натпревар за сите инструменти и камерна музика, семинари и концерти.

Пофалба и поклони пред вас денес Црквата вознесува
о свети отци наши Херсонски, вие кои
ширејќи го словото Божјо маченички пострадавте,
патот кон спасение за нас го отворивте,

Кога бараш прошка, подај рака. Низ искушенијата ни треба и човечка утеха. Па така, по Божјо допуштение, таа рака утре низ постите ќе те извлече од искушението кога ќе ти биде најтешко. Лесни и богоугодни пости! Простете и помјанете!

И така, во текот на четири вечери деветте песни од Канонот повторно и повторно зборуваат за духовната историја на светот, којашто истовремено е и историја на мојата душа. Збровите од Канонот ме повикуваат на одговор, зашто тие зборуваат за минати настани и дела, чија смисла и сила се вечни, зашто секоја човечка душа –

 Ете, и ние кои лежиме на дното на најдлабоката јама на незнаењето, во темнината на страстите и смртната сенка на нашето тело,

по дрскоста своја започнуваме

да философираме за небото на земјата.

Една од причините што светоста е непостојана, и што светоста на отците и на великаните на Духот во раното христијанство често ни изгледа толку многу далечно, е што сме ја изгубиле смислата за борба. Меѓу христијаните ретко се среќава сфаќањето на Црквата како Претстража на Царството, на маж и жена коишто својата последна слабост ја предале во Божји раце,

Ќе станеш слободен тогаш кога ќе сфатиш

дека самиот си причина за сопственото ропство

и кога ќе престанеш да ги коваш синџирите што те врзуваат.

Духовниот живот секогаш бара движење кон Бога, искачување „од сила во сила“ (Псалм. 83, 9), и само на тој начин човечката душа се очистува.

Се очистува од сите пороци и страсти, кои преку гревот влегле во нашиот живот.

Без движење во нови хоризонти, невозможно е духовно да растеме и да се развиваме.