Мудреците од Исток 

Искрено да Ти кажам, без Тебе ми е многу лошо. На масата има сè, другар ми дојде на гости. Има и пиво. Сувите дрва крцкаат во каминот, најмалата ќерка си игра наземи, синовите цртаат бродови. Надвор паѓа снег. Што уште му треба на човека за да биде среќен? Но јас искрено Ти велам, без Тебе ми е многу лошо.

Си му ги видел очите на нашето куче? Нашето сито, чисто и сакано куче? Знам дека си му ги видел. Ти веќе сè си видел. Колку тажни очи! Паметни и тажни. Такви се очите на ситиот и умен човек, кого сите го сакаат, но кој не е во Твоја близина.

Секогаш знаев дека Ти Си. Тоа не е вера. Тоа е убеденост, некој вид знаење. Зарем е можно Ти да не Си?! Но, не ми е доволно само да знам дека Си. Сакам да Те чувствувам во себе, сакам да Те слушам, сакам да Те дишам.

Многу пати одев надвор од градот, наоѓав пусти места (се сеќаваш) и викав, и се молев. Те молев да дојдеш, да ми се приближиш, да ми станеш поблизок, да можам да Те почувствувам. Ти молчеше. Уф, ама умееш да молчиш, како никој друг.

И се враќав дома. Се враќав истоштен, заситен и оглувен од сопствените крици. И кога немаше никакви наговестувања дека ќе ги слушнеш моите прозби, чудни вести еднаподруга почнуваа да ја вознемируваат мојата заспана и изморена душа.

На почетокот, во еден најобичен зимски ден, тројца невообичаени јавачи поминаа покрај нашиот прозорец. Имаа некакви чудни шапки. Во замрзнатите раце секој јавач држеше малечко сандаче. Замрзнатите муцки на нивните коњи зборуваа за тоа дека животните се навикнати на потополо време. Го отворив прозорецот и еден од јавачите го заврте своето густобрадо лице кон мене и тивко, но јасно, на персиски рече: „Он дојде“.

Повеќе