Интервју  со Ефтим Kлетников

Без името ќе бидеме постмодерни Хазари

Саркастично, во замена за Името, ни се нуди некаква иднина, во која ќе нè снема како идентитет, ќе бидеме само безлична и територијална маса. Ништо друго. Ќе бидеме Хазари, постмодерни Хазари

Промоцијата на збирката поезија „Име од вечност“ на Ефтим Kлетников наликуваше на средба во Министерството за надворешни работи. Многу личности, политичари и уметници, активно вклучени во дебатата за апсурдниот спор за името дојдоа да му дадат поддршка на поетот, чија креативна мисла, недвосмислено протатковинска, создаде моќна книга, за чиј наслов се залепи севкупната домашна јавност. Дали е ова вистинско време за патриотизам?

Kако настана збирката „Име од вечност“? Kако личен отпор, намерно составен или како логична последица на сеприсутноста на прашањето за името?

- И едното и другото имаат удел во настанувањето на книгата, но тие се во заднина. Никогаш не сум бил поклоник на намерна и голо ангажирана поезија. Поезијата, како што ја сфаќам и доживувам, а потоа и пишувам, мора да има длабока онтолошка основа, да е говор на душата и битието, израз на длабока емоција, болка или радост, од кои извира, надвор од однапред смислен ангажиран концепт. Такви се, мислам, и песните во „Име од вечност“. Логично, во нив може да читате отпор кон оној ступидариум со европска и светска димензија, присутен во темата со нашето Име. За жал, во него, нешто под присила, нешто под сопствено убедување, подлегна и дел од нашата, пред се, политичка и интелектуална јавност. Обичниот народ – не. Тој има поздрава свест и етика за поимот идентитет.

Дали помисливте дека оваа поезија би можела да биде ставена во контекст на критиките за новиот патриотизам во уметноста, неретко оценуван како лажен и конјунктурен на моментот?

- Не сум помислил воопшто на тоа, затоа што и книгата не ја пишував во класичен романтичарски манир како некој вид долг кон татковината или како завет на моите патриотски чувства, кои евентуално им ги предавам на поколенијата. Ако сакате, „Име од вечност“ може да се чита и како патриотска поезија, има основа за тоа, но со тој клуч на читање драстично се стеснува нејзиниот асоцијативен и семантички простор.

Во која смисла?

Во книгата е јасно препознатлива актуелната национална тема, но не од површен политички, наш или евроуниски аспект. Почетниот национален идентитетски импулс се отвора кон архетипската димензија на темата, кон прашањето на општата човекова несреќа, за присуството на темниот варварски нагон кој ги мрази духовната светлина и мирољубивоста, кроткоста што ја проповедаше Исус од Назарет. Она што денес ни се случува со Името, со посегнувањето по него за да нè обезличат и историски збришат како идентитет, е типичен пример на варварство кон нас од најсуров геноциден тип. До скоро човештвото познаваше три типа геноцид – физички, религиски и јазички. Овој што ни го смислиле нам, па макар доаѓал и од самобендисаната со демократска маска Европа, е четвртиот вид геноцид, физички најбезболен, но историски духовно и културолошки најфатален. Ќе ви го сменат името и со тоа врз вас е извршена „безболна“ идентитетска евтаназија. Наеднаш ви е избришана целата историска меморија, немате повеќе никаква врска со Мнемосина, божицата на паметењето. Фино, европски, цивилизирано и демократски. Не знам, но мене ми изгледа дека Македонците се новите Евреи на Европа. Kако инаку да се објасни тоа што ни го прават без никаква вина.

Многу од песните се посветени на конкретни личности. Kому е посветено ова преиспитување на името, генерално?

Повеќе