Уште поконкретно тоа значи дека при секоја забелешка, опомена или карање од страна на духовниот отец (или од страна на ближниот) нашиот прв и единствен одговор секогаш треба да биде зборот „прости“. Објаснување даваме само ако духовниот отец (ближниот) нѐ праша. Секое објаснување без прашање, е 

Дедо Наум

KOИ СЕ „ПЕТТЕ КОНТРОЛНИ ТОЧКИ“ ЗА НАДМИНУВАЊЕ НА ИСКУШЕНИЈАТА?

Иако често сум пишувал и објаснувал на темата – како да се надмине секое искушение, преку „методот на петте контролни точки“,
за жал, сѐ уште гледам дека на некои тоа не им е јасно,
не го знаат и, следствено, не го применуваат во пракса.
Проблемот е што не ни постои друг начин за надминување на секое искушение и затоа,
наместо преобразување, се соочуваме со проблемот на потиснување.
Од друга страна, потиснувањето само ги умножува и зголемува проблемите во нашиот живот – во сите сфери;
никогаш не ги решава.
Рековме, лекцијата што нема да ја научиме ќе ја повторуваме сѐ додека не ја научиме.
Ако едно искушение за нас е лекција што треба, преку правилно надминување, да ја научиме, а ние не успееме,
тогаш Господ го тргнува привремено допуштеното искушение,
за откако ние ќе се одмориме и подготвиме повторно да се соочиме со истото, т.е. со истата лекција.
Господ нѐ одмора преку Својата вонредна благодат.
Не можеме постојано да се потпираме на вонредната благодат Божја, мора да ја усвоиме Неговата благодат лично, преку правилно надминување на искушението.
Учењето на лекцијата е прашање на духовно растење – не ли се надмине искушението, т.е. не ли се научи лекцијата, нема ни духовно растење.
Зарем не го забележуваме целиот овој процес во нашиот живот како се повторува многупати и како паѓаме и паѓаме сѐ на исти работи?
И не ли се прашуваме до кога ќе повторуваме една те иста лекција;
до кога ќе сме повторувачи?
Затоа ќе страдаме...
И не страдаме затоа што Господ нѐ казнува, туку затоа што се одрекуваме и отпаѓаме од Него – од Неговата благодат,
и паѓаме во рацете на демоните – кои се човекоубијци од самиот почеток.
Всушност, ние Го казнивме Него и постојано Го казнуваме – Тој што се жртвуваше за наше спасение, отпаѓајќи од Него, а со тоа, и од своето спасение.
А Господ не може да го остави Своето духовно лозје, т.е. нас христијаните, неочистено и без никаков род.
Да се потсетиме уште еднаш:
методот на „петте контролни точки“ преку кој се надминува секое искушение е следниот:
прво, сѐ што ни се случува, колку и да изгледа тоа лошо, го прифаќаме како дар Божји;
второ, Му благодариме на Бог за тоа;
трето, се сметаме себеси за виновни за тоа што се случило – преку барањето на Божјата правда;
не покажуваме никому надворешно – ни на демоните,
ни на луѓето, што ни се случува;
и петто, продолжуваме со молитвата, не да се отстрани искушението – нели ние го прифаќаме истото како дар Божји,
туку со цел да продолжиме да си ја градиме нашата лична заедница со Бог, како и да ја поправиме со оние што нѐ повредуваат.
Овој светоотечки метод треба да се знае напамет – во секое време, и постојано да се применува во пракса, со вера.
Откако ќе ја пронајдеме во себе Божјата правда, многу полесно ќе ја оствариме и човечката.
Каде најчесто грешиме?
Самољубието и безверието не ни даваат да го прифатиме тоа што се случило или што се случува, ние сакаме секогаш да ни е убаво; секогаш да сме во некоја комфорна зона – без никаква нелагодност.
Секогаш тежнееме кон барање најпрво на човечка правда, а на Божјата правда не ни помислуваме – наместо обратно.
И најчесто, не ја почитуваме природната ерархиска поставеност на нештата.
Сето тоа покажува високо мислење за самите себе – до демонска гордост, а кое најчесто не е ни поткрепено со некакви дела и достигнувања;
а и да е поткрепено, тоа очигледно не е вршено во Божја слава, туку во своја.
Настрана што забораваме дека нашиот пат е страдање и Крст,
но не од глупавост и грешност, туку за спасение на нашите ближни.
Нашиот Крст не треба да има само автотераписка, туку треба да има и соборнотераписка димензија.
Има ли соборен Крст, ќе има и христијанство. Господи, слава Тебе!

+++

“Уште поконкретно тоа значи дека при секоја забелешка, опомена или карање од страна на духовниот отец (или од страна на ближниот) нашиот прв и единствен одговор секогаш треба да биде зборот „прости“. Објаснување даваме само ако духовниот отец (ближниот) нѐ праша. Секое објаснување без прашање, е всушност, речиси секогаш самооправдување. Само на овој начин ќе го згазиме своето демонско самољубие и демонска гордост. Природно, вака „притегнати“, нема кај да бараме утеха освен во Бог, па ќе се вратиме кон молитвата и покајанието – како севкупен процес на самопроверување според петте контролни точки. Паралелни односи (со други браќа и сестри) се уште полоша појава наспроти самооправдувањето пред духовниот отец.
Духовниот отец, и да сака, не може и не би требало да им помага на луѓето кои бараат помош од него (освен молитвено и со некоја основна материјална помош), сѐ додека тие не влезат во целосрдечно, барем, аскетско послушание кон него. Затоа што тие, како прво, бираат што ќе слушаат а што не – согласно тоа како ним им одговара (читај – како на демонот му одговара), а во таков случај Бог нема да содејствува; и како второ, духовниот отец ако и покрај тоа се обиде да им помогне (заради некаква сентиментална поврзаност), повторно нема да успее – од горенаведената причина, а може да се најде и во опасност да биде изигран од демоните (и на духовен и на материјален план) ако проба да исполнува желби на луѓе кои не се во послушание на Бог туку на демонот.”

дедо Наум

2025