Еве го првото пројавување на дејството на благодатта што очистува во душата! Во грешна-та душа постои некаква нечувствителност, студе-нило кон духовните работи. Затоа што е поробе-на и е занесена со видливите успеси и совршен-ства, неа ништо невидливо не може да ја допре. Ако размислува или ако чита за тажната состој-ба на грешникот, за праведниот Божји суд, за смртта, за страшниот суд, за вечните маки - таа сето тоа го доживува како далечни предмети што не ја интересираат. Ваквите мисли, спасоно-сни посетители на душата некогаш извесно вре-ме се задржуваат во умот како интересни од сво-јата спознатлива страна, за потоа да би ги исти-снале некои други, попријатни, не оставајќи ни трага од своето делување во душата. Срцето што не е омекнато со благодат е како камен. Се што е свето во него, или изгаснува, или отстапува од него, оставајќи го студено, онакво какво што би-ло. Грешникот кој се обраќа кон Бога силно чув-ствува таква скаменетост и затоа прво Го моли Господа да го избави од скаменетата нечув-ствителност и да му дарува искрени солзи на по-кајание. Спасителната благодат во своето прво делување на срцето го обновува и духовно го о-чистува чувството.
Сега душата што се собрала во себе го гле-да своето конечно растројство, помислува да го направи ова или она заради своето поправување, но во себе не наоѓа ни сила, па дури ни располо-жение за добри дела. Притоа, природна е поми-слата: таа нели ја поминала веќе онаа линија по што нема враќање кон Бога, нели се исцрпила до таа мерка, та ни самата Божја сила не може од неа да направи нешто добро? Таквата мисла ја ужаснува. Во збунетоста таа се обраќа на Мило-стивиот Бог, но грижата на совеста и Го претста-вува Бога многу поживо како праведен Судија Кој ги казнува строго безакониците.
Целиот живот поминува пред неа и таа во него не наоѓа ниедно добро дело заради што би можела себеси да се смета достојна на милости-виот Божји поглед. Создадена, ништожна во та-ка големиот свет, се осудила да го навредува Бо-га, над Кого нема никој, со противење на Него-вата семоќна волја. Потоа ужасите на смртта, судот, вечните маки, впечатокот дека сето тоа би можело да се постигне веќе за неколку моменти, дури и во овој момент, го завршуваат нејзиниот пораз. Страв и трепет ја обземаат душата и ја покрива темнина. За тоа време душата на изве-сен начин се допира до вечните маки. Благодатта што ја довела душата до таква тешка состојба, сепак ја пази од очајување и кога трепетот ќе го предизвика своето дејство, ја воздигнува кон крстот и преку него во срцето влева радосна на-деж на спасение. Меѓутоа, овој спасоносен страв, душата нема да ја напушта цело време на испра-вување; само во почетокот тој е неопходен помо-шник во тоа да дојде до прекршување во грео-вната болест, а потоа тој останува во душата ка-ко чувар од падовите, потсетувајќи ја на тоа каде води гревот. Заради тоа, кога ќе наиде искуше-нието, кога уште во неочистеното срце повторно се појави силен нагон спрема вообичаените гре-вови, таа со плашливост и со страв Му се обраќа на Господа, молејќи Го да не и допушти да падне и да ја избави од вечниот оган. Така, благодатта го наведува спасителниот страв кон душата сето време на исправување за себе се до крајот на животот, доколку душата не успее да се воздигне до онаков степен во кој стравот исчезнува во љубов. „Кога душата, вели Дијадох, започнува да се чисти со посредство на големо внимание, таа Божјиот страв го чувствува како некој животво-рен лек, чувствува како ја грее во огнот на бе-страшност со делување на обличение". Потоа, чистејќи се постепено, таа достигнува совршено очистување напредувајќи во љубовта сразмерно смалувањето на стравот и така се здобива со со-вршена љубов.